Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ ΚΑΙ Ο ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Με άρθρο του στην Καθημερινή της 30-8-09, που μπορείτε να διαβάσετε εδώ, ο Χρήστος Γιανναράς προτείνει μια ρεαλιστική διέξοδο απέναντι στην διαρκώς ογκούμενη τουρκική επιθετικότητα και δύναμη από την μια και την κάθετη πλέον πτώση της πατρίδας μας σε κάθε τομέα, μεταξύ των οποίων και αυτόν της αποτρεπτικής ισχύος: Να χειριστούμε για λογαριασμό των Τούρκων την συνεργασία της αυτοκρατορίας τους με την Δύση.

Το κείμενο στηρίζεται σε μια καθόλα σωστή ανάλυση στο πρώτο μέρος και περιγράφει επαρκώς τόσο την άνοδο και αξιοπιστία της Τουρκίας όσο και την ανυπαρξία της Ελλάδας. Επιπλέον, από το να συνδιαλεγόμαστε με διάφορους άσχετους προκειμένου να τους πείσουμε ότι υπάρχει τουρκική απειλή, δηλαδή το αυτονόητο, είναι προτιμότερο να ακούμε απόψεις ανθρώπων που έχουν επίγνωση της πραγματικότητας.

Μένει λοιπόν να δούμε αν η πρόταση του Γιανναρά έχει προοπτική. Δηλαδή αν όντως μπορούμε να συνεχίσουμε την ύπαρξή μας ως υποτελής αλλά διακριτή εθνότητα στα πλαίσια μιας αυτοκρατορικής νεοοθωμανικής Τουρκίας. Το κριτήριο που θέτει ο συγγραφέας είναι αυτό της χρησιμότητας.

Στην Οθωμανική αυτοκρατορία, οι ραγιάδες ήταν χρήσιμοι στους Τούρκους γιατί οι πρώτοι παρήγαν και οι τελευταίοι καρπώνονταν το προϊόν της δουλειάς τους.

Ήταν επίσης χρήσιμοι γιατί είχαν γνώσεις που για να επιβιώσουν έθεταν στις υπηρεσίες του Σουλτάνου, και όντως αποτελούσαν το διπλωματικό του σώμα. Αυτές τις δουλειές δεν μπορούσαν να τις κάνουν οι Τούρκοι. Τους αρκούσε η στρατιωτική – πολιτική κυριαρχία, με την οποία επιβάλλονταν στους υπόδουλους.

Άραγε, υπάρχουν σήμερα οι ίδιες προϋποθέσεις; Οι Τούρκοι έχουν πλέον γνώσεις. Τις πήραν, μετά την ίδρυση του κεμαλικού κράτους, από τις μειονότητες, και όταν ένιωσαν ότι τις κατέχουν τους απαγόρεψαν ασκούν μια σειρά επιστημονικές δραστηριότητες κι επαγγέλματα, μπορούσαν πια να τα ασκήσουν μόνοι τους. Ακόμα, με κλοπή του συσσωρευθέντος κεφαλαίου των μειονοτήτων, έφτιαξαν τη δική τους αστική τάξη που αντικατέστησε την οικονομική δραστηριότητα των μέχρι χτες υποτελών, με αποτέλεσμα να έχουν πια να επιδείξουν μια θαυμαστή αυτάρκεια σ’ αυτούς τους τομείς.

Παράλληλα, η στρατηγική τους είναι μακρόπνοη και καλά σχεδιασμένη και την υπηρετούν αφοσιωμένοι και ικανοί κρατικοί λειτουργοί. Η διπλωματία τους είναι αποτελεσματική. Η οικονομία τους ισχυρή κι ο στρατός τους έμπειρος και εκπαιδευμένος. Η κατάσταση δεν έχει καμία σχέση με την Μικρά Ασία των τελών του 19^ου αιώνα, όπου οι Τούρκοι είχαν τον στρατό αλλά οι μειονότητες την γνώση και την οικονομία.

Παράλληλα, εμείς έχομε πια μόνο την παρακμή μας, το χαμηλό μας ηθικό, την αδιαφορία μας για την ίδια την πατρίδα και το λαό μας. Πού, λοιπόν θα φανούμε εμείς χρήσιμοι στους μελλοντικούς μας δυνάστες;  Θα εμπιστεύονταν οι Τούρκοι την εκπροσώπησή τους σ’ ένα έθνος δίχως όραμα, δίχως αξίες, δίχως φρόνημα ; Θα εκχωρούσαν σε εμάς αυτό που ίδιοι πια κάνουν τόσο καλά για να τους το διαλύσουμε ;

Με την λογική του Γιανναρά έτσι και αλλιώς διαφωνούμε. Αλλά αν πρέπει να την συζητήσουμε σαν προοπτική, θα έρθουμε σε ένα αδιέξοδο που το παράγει η ίδια η παρασιτική μας φύση.

Δεν είμαστε λοιπόν ούτε για υπόδουλοι χρήσιμοι στους Τούρκους. Άρα δεν έχουμε θέση στην αυριανή αυτοκρατορία που θα χτίσουν. Βάρος τους είμαστε που θα πιάνει τον τόπο στις περιοχές της πατρίδας μας που θα έρθουν να αρπάξουν. Και θα πρέπει να φύγουμε.

Αυτό όμως, η ανυπαρξία μιας προοπτικής έστω μιας τέτοιας άθλιας και ντροπιασμένης επιβίωσης, είναι κι η ελπίδα μας τελικά, μας δείχνει κι ένα δρόμο που φαίνεται ότι είναι ο μοναδικός, αν βέβαια θέλουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως λαός, και όχι να επιβιώσουμε τουρκεμένοι σαν άτομα: Αντίσταση. Γιατί η εναλλακτική λύση της υποταγής δεν θα υπάρξει για μας, δεν είμαστε άξιοι ούτε για αυτό.

Μπορούμε βέβαια να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε. Να αποβάλουμε τον παρασιτισμό μας, να ξαναβρούμε τις παλιές μας αξίες και ικανότητες. Τότε θα είμαστε ίσως χρήσιμοι όπως το ορίζει ο Γιανναράς. Αλλά τότε δεν θα έχουμε κανένα λόγο να θέλουμε να υλοποιήσομε την πρόταση του Γιανναρά. Τότε θα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τους επίδοξους δυνάστες, θα’ χουμε την θέληση και την αξιοπρέπεια για αυτό.