ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕ ΤΗ ΓΑΛΛΙΑ: ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΒΗΜΑ Σ’ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΔΡΟΜΟ

Στις διεθνείς σχέσεις, οι αρχές υποχωρούν μπροστά στο συμφέρον. Αυτό είναι γνωστό, στην περίπτωση της Ελλάδας όμως πρέπει κάποιο σαν δει και πώς εννοείται το «συμφέρον». Στην αυτονόητη απάντηση ότι πρόκειται για το συμφέρον της χώρας, στο Ελληνικό υπόδειγμα προσφέρεται μια άλλη προσέγγιση: Συμφέρον για τις ελίτ που κυβερνούν είναι το συμφέρον των «συμμάχων» μας, που το υπαγορεύουν σε κυβερνήσεις που υπακούν.

Το παράδειγμα του σήριαλ των γαλλικών φρεγατών είναι χαρακτηριστικό: Σε μια συγκυρία όπου η άμυνα είχε εγκαταλειφθεί επί 15ετία (και λόγω των γερμανικών μνημονιακών απαιτήσεων και λόγω του εθνομηδενιστικού χαρακτήρα των κυβερνώντων) τη στιγμή που η Τουρκία έκανε άλματα στους εξοπλισμούς, οι φρεγάτες Μπελαρά συγκέντρωναν την καθολική αποδοχή των ειδικών για την ποιότητά τους. Πέραν αυτού, η Γαλλία πρότεινε και μιαν ευρύτερη συμφωνία που θα αμυντικής συνεργασίας, που καθιστούσε την επιλογή ακόμα πιο ελκυστική.

Κι όμως, το θέμα των φρεγατών σερνόταν για δύο τουλάχιστο χρόνια, καθώς στη λήψη της τελικής απόφασης έπρεπε να ληφθεί υπ’ όψη η αντίθεση της Πρεσβείας (μία είναι η πρεσβεία!), η οποία προωθούσε τις αμερικανικές φρεγάτες. Κι αν αυτή καλά έκανε, εμείς δεν είχαμε το δικαίωμα ούτε να καθυστερούμε, γιατί απέναντί μας έχομε μια Τουρκία που διεξάγει ήδη υβριδικό πόλεμο εναντίον μας, ούτε να επιλέξομε τις κατώτερες ποιοτικά φρεγάτες των ΗΠΑ. Φαινόταν πως θα πηγαίναμε τελικά στη λάθος επιλογή, ακριβώς γιατί δεν είχαμε δυνατότητα επιλογής.

Και τελικά πήραμε τις γαλλικές φρεγάτες, συνοδευόμενες με μια συμφωνία αμοιβαίας αμυντικής συνδρομής! Πριν συγχαρούμε όμως τις ελίτ που μας κυβερνούν, θα πρέπει να δούμε αν σε αυτές οφείλεται η επιτυχία τούτη. Η αλήθεια είναι ότι αυτό έγινε ως παράπλευρη συνέπεια της ευρύτερης συμφωνίας των Αγγλοσαξώνων (ΗΠΑ, Μ. Βρετανία, Αυστραλία) στον Ειρηνικό, που στοχεύει στην αντιμετώπιση της Κίνας και που προκάλεσε τη μήνι της Γαλλίας η οποία παρακάμφθηκε, υπέστη δε και απώλειες από ακύρωση παραγγελίας εξοπλισμών από την Αυστραλία. Η συμφωνία αυτή, που οδήγησε τη Γαλλία να ανακαλέσει και τους πρέσβεις της στις συμμάχους της αυτές, κατέληξε να δημιουργήσει μια καραμπόλα αλυσιδωτών συνεπειών, μια από τις οποίες είναι και η συμμαχία με τη Γαλλία, την οποία επέτρεψαν οι Αμερικάνοι προς κατευνασμό της.

Η συμμαχία αυτή ανταποκρίνεται στα αμοιβαία συμφέροντα των δύο χωρών στην παρούσα συγκυρία. Η Ελλάδα βρίσκεται σε διαρκή απειλή από την αναθεωρητική Τουρκία· η Γαλλία βλέπει την Τουρκία να εισβάλλει στο εσωτερικό της ως προβαλλόμενη ηγέτιδα δύναμη των Μουσουλμάνων που κατοικούν εκεί, να παρέχει κάλυψη στην ισλαμική τρομοκρατία εντός κι εκτός Γαλλίας, κι έχει τη βούληση να αναστρέψει την πορεία αυτή.

Και οι επιπτώσεις φτάνουν πολύ πιο μακριά: Διασπάται το ΝΑΤΟ, αφού η συμφωνία προβλέπει και συνδρομή σε πρόκληση από χώρα-μέλος του, δηλαδή την Τουρκία! Δημιουργεί μια δυναμική που εκτείνεται στην Ευρώπη, καθώς δημιουργεί έναν πόλο που μπορεί να αντιστρατευτεί την πολιτική της, ήδη δυσαρεστημένης, Γερμανίας, και μπορεί να προσελκύσει κι άλλες χώρες. Η δυναμική όμως εκτείνεται και πέραν της Ευρώπης, καθώς αφορά και την Ανατολική Μεσόγειο και επιρρωνύει την αντιτουρκική συσπείρωση χωρών της Μέσης Ανατολής και του Κόλπου, με προοπτική να εξαπλωθεί και στην ινδική υποήπειρο. Ο πρόσκαιρος προβληματισμός από την ενίσχυση της Τουρκίας μετά τη νίκη των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν αντικαταστάθηκε, χάρη στη συμφωνία, από την ενδυνάμωση των συνεννοήσεων με τις χώρες αυτές και την εμπέδωση μιας αποτρεπτικής στρατηγικής απέναντι στην Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο.

Από σύμπτωση λοιπόν, η Ελλάδα βρέθηκε για πρώτη φορά μεταπολεμικά με χαλαρωμένο το σφιχτό εναγκαλισμό των ΗΠΑ (και δευτερευόντως της Γερμανίας). Στη συμμαχία με τη Γαλλία δεν έρχεται ως παρίας· είναι ο σύμμαχος που δίχως αυτόν δε μπορεί να αντιμετωπιστεί η Τουρκία, λόγω της γεωπολιτικής σημασίας της. Είναι, μαζί με την Κύπρο, στο κέντρο του αντιτουρκικού μετώπου, και αυτές που μπορούν, με την οριοθέτηση ΑΟΖ, να ακυρώσουν το δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας.

Σε μια συγκυρία λοιπόν που η Ελλάδα χρειάζεται χρόνο, η συμφωνία την ισχυροποιεί και της παρέχει περιθώρια να κινηθεί. Εδώ ξαναμπαίνουν και οι ευθύνες μας: Θα εκμεταλλευτούμε αυτή την ευκαιρία; Η χώρα πρέπει να δείξει βούληση και αποφασιστικότητα. Και ναι μεν κέρδισε κάποιαν ελευθερία κινήσεων έστω και από σπόντα, αλλά αυτή θα πρέπει να την επεκτείνει, στοχεύοντας σε πλήρη επιλογή κινήσεων και ανεξάρτητη πορεία. Κι αυτό δε γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη, ούτε είναι εγγυημένο το αποτέλεσμα· το αντίθετο ισχύει, είναι πολύ εύκολο να ανατραπούν τα κέρδη αν δεν τα περιφρουρήσομε.

Η ισχυροποίηση της πατρίδας μας περνά όμως και από την παραγωγή και από τη δημογραφία. Οι φρεγάτες δε θα κατασκευαστούν στην Ελλάδα· αυτό δείχνει και πώς αντιλαμβάνονται οι ελίτ την οικονομία: με εισαγωγικό χαρακτήρα, δίχως τεχνογνωσία που θα μπορούσε να αποκτηθεί, δίχως αντισταθμιστικά οφέλη. Μια άλλη διαχείριση θα είχε φροντίσει για ρήτρες συμπαραγωγής. Θα είχε σχέδιο συνολικό για τη χώρα, που θα στόχευε στην αυτάρκεια σε όλους τους τομείς και τη στήριξη στις δικές μας δυνάμεις. Θα είχε λάβει μέτρα αντιστροφής της δημογραφικής κατάρρευσης. Αλλά οι ελίτ έχουν όρια που δε μπορούν να υπερβούν, ακόμα και όταν οι πάτρωνές τους επιτρέπουν μια στοιχειώδη ελευθερία.

Χρειαζόμαστε λοιπόν να πάρει ο λαός τις τύχες του στα χέρια του. Να χαράξει μια πολιτική με όραμα, να κινηθεί ισότιμα απέναντι στις γύρω του δυνάμεις, να φροντίσει τα δικά του συμφέροντα και όχι των ξένων. Χρειάζεται επομένως μια πατριωτική δημοκρατική αφύπνιση, που θα αναδείξει και το αντίστοιχο πολιτικό προσωπικό προς αντικατάσταση του υπάρχοντος…

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ…

Με την τουρκική επιθετικότητα σε φάση υλοποίησης πλέον, τα περιθώρια για να κοροΐδευόμαστε μεταξύ μας για τις προθέσεις του ισλαμοφασιστικού γειτονικού κράτους εξαντλήθηκαν. Η κατευναστική πολιτική εξημέρωσης του θηρίου καταρρέει με πάταγο, αφήνοντάς μας μόνους με τον καθρέφτη, δίχως τους παραμορφωτικούς φακούς μιας ιδεοληψίας που πίστευε πως μπορεί να το ρισκάρει με την Τουρκία τείνοντας …κλάδο ελαίας στους γενοκτόνους!
Κάποτε θα πρέπει ν’ απασχολήσει σοβαρά το λαό μας το πώς αρνηθήκαμε να δούμε την πραγματικότητα, απολαμβάνοντας πάνω σε ροζ συννεφάκια μια ψεύτικη ευμάρεια, με όχημα τον «εκσυγχρονισμό» και μιαν αφελή προσέγγιση περί …λαών που δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, παραβλέποντας και τους τουρκικούς σχεδιασμούς και το ότι ο λαός στη γείτονα είναι χωρισμένος σε αυτούς που καταπιέζονται σε συνθήκες χούντας και σε αυτούς που στηρίζουν την επιθετική πολιτική ενάντια στην πατρίδα μας (της Κύπρου συμπεριλαμβανομένης), την Αρμενία, τη Συρία, τη Λιβύη, το Ιράκ, τους Κούρδους κι άλλους, σε έναν κατάλογο που δεν έχει τελειωμό. Αλλά αυτό θα πρέπει να γίνει αφού ασχοληθούμε σοβαρά να αποτρέψουμε τον επερχόμενο εθνικό ακρωτηριασμό. Ας ελπίσομε μόνο να μη γίνει μετά από μια νέα Καταστροφή.
Προς το παρόν οφείλομε να αποκρούσομε την Τουρκική επέλαση. Η οποία ήδη λαμβάνει χώρα, διεκδικώντας εδάφη Ελληνικά, αλλά και εμποδίζοντάς μας να ασκήσομε νόμιμα δικαιώματά μας και να επεκταθούμε με βάση το διεθνές δίκαιο. Κι εκεί χρειαζόμαστε μιαν άλλου τύπου διαχείριση από αυτή που κάνει το κατεστημένο πολιτικό προσωπικό διαχρονικά.
Στο πεδίο της διεκδίκησης ελληνικών γαιών, η Τουρκία κλιμακώνει συνεχώς τη ρητορική της. Έχει εκφράσει στο παρελθόν απαιτήσεις μέχρι και στην Κρήτη, ενώ πλέον ανακάλυψε κυριαρχικά δικαιώματα και στο Καστελόριζο. Κι επειδή είναι σοβαρό κράτος, με σχεδιασμό και στοχεύσεις, θα πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά αυτά που λέει και να μην κρυφτούμε ξανά πίσω από το δίκιο μας και τα «αήττητα νομικά όπλα» που επικαλείτο ο Σημίτης στα Ίμια, τα οποία επί εποχής του εγκαταλείψαμε και επί Σύριζα προσάρτησαν κι επίσημα οι Τούρκοι και τα καταχώρησαν στο κτηματολόγιό τους.

Στο πεδίο της απαγόρευσης στην Ελλάδα ν’ ασκήσει τα δικαιώματά της, δεν έχομε μονάχα το Casus Belli για την ανακήρυξη χωρικών υδάτων στα 12 μίλια. Έχομε και την εν τοις πράγμασι επιβολή της Γαλάζιας Πατρίδας, με καταπάτηση της υφαλοκρηπίδας μας και απαγόρευση οριοθέτησης ΑΟΖ με την Κύπρο. Έτσι, οι Τούρκοι αλωνίζουν στο Αιγαίο και δεν επιτρέπουν στους Έλληνες να βγούνε πέρα από τα 6 μίλια. Κι η πολιτική μας ηγεσία παριστάνει πως αντιστέκεται ορίζοντας ως κόκκινη γραμμή τα 6 μίλια των χωρικών μας υδάτων, ενώ στο μεταξύ καταστρέφουν τη ζωή των νησιωτών μας. Οι ψαράδες μας εμποδίζονται να αλιεύσουν όπου πάντα ψάρευαν, στα πέραν των 6 μιλίων διεθνή ύδατα, γιατί τώρα οι Τούρκοι τα θεωρούν ΑΟΖ τους. Και αντί ο στόλος μας να διασφαλίσει το δικαίωμά τους να δουλέψουν, έχει εντολές να κοιτάζει αμέτοχος από τα 6 μίλια!
Οι επιπτώσεις αυτής της κατάστασης είναι και άμεσες και μεσοπρόθεσμες. Στις άμεσες θα πρέπει να συγκαταλεχθούν η αποδοχή, εκ μέρους της κυβέρνησης, της Γαλάζιας Πατρίδας και η παραίτηση από το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια και οριοθέτησης ΑΟΖ με την Κύπρο. Μεσοπρόθεσμη είναι η επερχόμενη εγκατάλειψη των νησιών από τον πληθυσμό που δε θα μπορεί πια να υποστηρίξει τη ζωή του εκεί οικονομικά, καθώς του απαγορεύεται να δουλέψει. Κι ένα νησί με μειούμενο πληθυσμό, περικυκλωμένο από την Τουρκική Γαλάζια Πατρίδα, είναι θέμα χρόνου πότε θα εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους του και θα καταληφθεί από τους γενοκτόνους της Άγκυρας.
Απέναντι σ’ αυτά, η κυβέρνηση δείχνει να μην έχει σχέδιο. Έχει σίγουρα κάποιες θετικές εκλάμψεις, όπως η απόκρουση της δι’ αντιπροσώπων εισβολής στον Έβρο, η (ημι)οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο, η συνεννόηση με τη Γαλλία και η σύμπραξη με τα Εμιράτα και τις χώρες του Κόλπου. Εν δυνάμει μπορεί να διαμορφωθεί μια συμμαχία που θα μπορούσε να έχει αποτρεπτικά αποτελέσματα. Όμως…
Οι κινήσεις αυτές μένουν ανολοκλήρωτες. Υποτάσσονται στους σχεδιασμούς της Γερμανικής Ευρώπης και δε γίνεται το κρίσιμο βήμα προς τη χειραφέτησή μας από τον ασφυκτικό αυτόν εναγκαλισμό. Όσο κι αν σε μεγάλο βαθμό η Γερμανία μας ελέγχει οικονομικά, και μόνο το ένστικτο της επιβίωσης θα αρκούσε σε αυτές τις δραματικές στιγμές να θέσει τις προτεραιότητες που πρέπει. Κι όμως αυτό δε γίνεται· αντίθετα, στη σύνοδο κορυφής ο Πρωθυπουργός συναινεί στην Πολυμερή διάσκεψη για την Ανατολική Μεσόγειο, ενώ αμέσως πριν η διπλωματία μας ανακοίνωνε στους εταίρους ότι δε δεχόμαστε κάτι τέτοιο, καθώς η Τουρκία προκαλεί συνεχώς. Για άλλη μια φορά εμφανίζεται το αναξιόπιστο πρόσωπο της Ελλάδας, το οποίο δεν τη γελοιοποιεί μόνο στην Τουρκία και τους Ευρωπαίους υποστηρικτές της, αλλά και στις δυνάμεις εκείνες με τις οποίες υποτίθεται ότι διαμορφώνομε ένα αντιτουρκικό μέτωπο: Πώς θα βασιστεί η Γαλλία σε μιαν Ελλάδα που παλινωδεί, πώς θα τη θεωρήσει σοβαρό εταίρο η Αίγυπτος και τα Εμιράτα; Η ζημιά είναι τεράστια, γιατί και οι εν δυνάμει σύμμαχοι θα αποστασιοποιηθούν και δε θα μπορέσουν να συμπήξουν μιαν αποτρεπτική, για τους δικούς λόγους, συμμαχία, δίχως την Ελλάδα και την Κύπρο. Η Τουρκία και πάλι βγαίνει κερδισμένη, όχι γιατί νικάει η ίδια αλλά γιατί αυτοχειριαζόμαστε εμείς.

Δεν υπάρχει πια δικαιολογία για τη στάση αυτή. Διακυβεύεται η ύπαρξή μας κι εμείς δεν έχομε σχέδιο, μόνο σπασμωδικές αντανακλαστικές κινήσεις που έχουν περιορισμένα περιθώρια και αφήνουν την πρωτοβουλία στην Τουρκία. Αλλά αυτά είναι τα όρια του διαθέσιμου πολιτικού προσωπικού. Για τα δεδομένα του, έχει ήδη υπερβεί τον εαυτό του, όχι γιατί το ήθελε, αλλά γιατί ο Ερντογάν του έχει αφαιρέσει τα προσχήματα. Όμως δε μπορεί να κάμει κάτι παραπάνω…
Μια άλλη πολιτική θα συνειδητοποιούσε ότι η Τουρκία διεξάγει συνεχώς πολέμους: από τη Λιβύη στη Συρία κι από το Αρτσάχ στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο. Θα καταλάβαινε ότι μπορεί να κατανοήσει μόνο τη γλώσσα της ισχύος. Θα κατανοούσε ότι η σημασία της Τουρκίας και το ότι υποχρεώνει τις άλλες δυνάμεις να τη λαμβάνουν υπ’ όψη τους οφείλεται, εκτός από τη σοβαρή και ανεξάρτητη πολιτική της, και στο μέγεθός της, και θα επεξεργαζόταν στρατηγικές αποσταθεροποίησής της στο εσωτερικό και αποτροπής της στα σύνορα, όχι μόνο της επικράτειας αλλά και της ΑΟΖ που δεν οριοθετούμε.
Μια άλλη πολιτική θα επέκτεινε τα χωρικά ύδατα στα 12 μίλια, θα εξόπλιζε τη χώρα με βάση τις ανάγκες της και όχι τις ανάγκες των εμπόρων όπλων, θα προχωρούσε στην ανάπτυξη αμυντικής βιομηχανίας, θα είχε κιόλας οριοθετήσει ΑΟΖ με την Κύπρο, θα σφυρηλατούσε συμμαχία αμυντική με τη Γαλλία, θα ηγείτο σε μια συνεννόηση των ομόρων της Τουρκίας χωρών, θα υποδαύλιζε τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της. Μπορούμε να καλύπτομε σελίδες του τί θα έπρεπε αυτονοήτα να γίνει. Αλλά αυτά χρειάζονται μιαν άλλη θεώρηση των πραγμάτων, μιαν άλλη πολιτική, μια πολιτική με σχεδιασμό και όραμα, με αμυντικό δόγμα αποτροπής, απρόβλεπτη και όχι δεδομένη.
Δυστυχώς ο χρόνος έχει τελειώσει. Με την εκ μέρους μας αποδοχή των τετελεσμένων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, δεν είμαστε στο παραπέντε αλλά στο και τέταρτο. Ο λαός μας έχει την ευθύνη να επιβάλει μιαν άλλη πολιτική, σε μια πατριωτική δημοκρατική κατεύθυνση, σε μια προσπάθεια να περισωθεί ό,τι μπορεί. Που βέβαια θα κληθεί να την υλοποιήσει πολιτικό προσωπικό το οποίο την ενστερνίζεται…

ΑΠΟΤΡΟΠΗ

Η Τουρκική επιθετικότητα εκπλήσσει το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Πιθανότατα αυτό εξηγείται από την άρνηση σύνδεσής του με την κοινωνία, το λαό, την πατρίδα. Έχουν επιλέξει να εκπροσωπούν τις ελίτ τις συνδεδεμένες με ξένα συμφέροντα, το φαντασιακό τους βρίσκεται στη Δύση και η ενασχόληση με τα προβλήματα της χώρας είναι μπανάλ γι’ αυτούς. Κι ενώ κοιμόνταν στις Βρυξέλλες, ξυπνήσανε στο Αιγαίο.
Η χώρα στερείται ανάγνωση της κατάστασης και στρατηγικής για να αντιμετωπιστεί αυτή. Και οι ελίτ προτιμούσαν να αγνοούν τις απειλές, να φαντασιώνονται ελληνοτουρκικές φιλίες και να περιθωριοποιούν όποιον μιλάει για την κατάσταση: ΄΄Αφού δεν έχει νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μη μας πει κανένα΄΄ θα τραγουδήσει ο Σαββόπουλος και θα εκφράσει αυτό που γίνεται. Αντί για αποτροπή, που σημαίνει ετοιμότητα για αντίδραση και δημιουργία κόστους στην Τουρκία αν επιτεθεί, έχουν επιλέξει τον κατευνασμό.
Η άγνοια μέχρις αφασίας των ζητημάτων, διαπερνά όλο το πολιτικό φάσμα: Ποιος δε θυμάται τις δηλώσεις του Μπαλάφα του ΣΥΡΙΖΑ ότι ‘’θα το ρισκάρουμε με την Τουρκία’’ τείνοντας κλάδο ελαίας στους γενοκτόνους και επίδοξους αναθεωρητές του στάτους κβο; Ποιος δεν άκουσε με αγανάκτηση τον υπουργό Δένδια της Νέας Δημοκρατίας να διαχωρίζει τα δικαιώματα Κρήτης και Καστελόριζου σε ΑΟΖ, αναφερόμενος στο μεγάλο μέγεθος της Κρήτης, και σε αντιδιαστολή υπονοώντας ότι το Καστελόριζο δεν διαθέτει ΑΟΖ. Ποιος δε θυμάται τον Κοτζιά να μας εγκαλεί ως μοναχοφάηδες που θέλουμε να κρατήσουμε για την Ελλάδα την ΑΟΖ που ΄΄δικαιούται’’ η Τουρκία; Ο πολιτικός κόσμος και τα ΜΜΕ, λειτουργούν ως παπαγαλάκια του Ερντογάν. Μόνο που ο τελευταίος δε μπορεί πια να περιμένει τη σταδιακή διολίσθηση της Ελλάδας στις θέσεις του. Ήδη εμφάνισε και χάρτη με την Κρήτη Τούρκικη εκτός από Χανιά. Κι όταν εμφανίζονται τα γελοία επιχειρήματα των Τούρκων, εμείς δεν πρέπει ούτε να γελάμε ούτε να εφησυχάζουμε επικαλούμενοι το διεθνές δίκαιο. Γιατί το δίκιο σου φτάνει μέχρι εκεί που μπορείς να το υπερασπιστείς. Ο Ερντογάν τα θέλει όλα τώρα, κι αυτό φέρνει σε δύσκολη θέση τους πολιτικούς μας, που, αν και ενδοτικοί, αν και εθνομηδενιστές, αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν αυτή την επιθετικότητα γιατί δε μπορούν να κάμουν αλλιώς.

Ήδη, ο γονιδιακός τους εθνομηδενισμός, απότοκο της μήτρας του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ που διαχύθηκε δεξιά κι αριστερά, τους καθιστά ανάξιους να αποτιμήσουν τον κίνδυνο συνολικά και τους περιορίζει σε σπασμωδικές και αποσπασματικές αντιδράσεις. Και καλώς επιδίδονται τώρα σε διπλωματικό Μαραθώνιο γύρω από τη Λιβύη, αλλά επιμένουν να μην οριοθετούν ΑΟΖ με την Αίγυπτο και την Κύπρο. Καλώς υπεγράφη ο αγωγός EASTMED, αλλά αδυνατούν να αντιμετωπίσουν την ασύμμετρη απειλή του λαθρομεταναστευτικού, το οποίο εμφανώς χρησιμοποιεί ως εργαλείο η Τουρκία. Και βέβαια, απουσιάζει το συνολικό δόγμα αποτίμησης των εχθρών και φίλων μας, το σχέδιο αποτροπής, η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική σε ένα πολυπολικό πλέον κόσμο. Όταν όμως λειτουργείς σαν πειθήνιος υπηρέτης της Αμερικής, κανένα σεβασμό δεν αξίζεις. Γιατί ο σεβασμός κερδίζεται, κι εμείς έχουμε χάσει κι αυτόν και την κυριαρχία της χώρας. Είναι ανάγκη επιβίωσης πια ο λαός να οργανωθεί σε νέες προσπάθειες, καθώς τα ζητήματα αυτά είναι πολύ σοβαρά για να τα διαχειρίζονται οι ΜΚΟ, οι ντόπιοι υπάλληλοι των πρεσβειών και φασίστες προβοκάτορες.
Η αντίδραση του λαού στα νησιά του Βορείου Αιγαίου, η δημοσκοπική καταβαράθρωση της Κυβέρνησης στα ελληνοτουρκικά και το λαθρομεταναστευτικό, ενώ συγχρόνως αυξάνει τη διαφορά της από το ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει και τα όρια των αντοχών του πολιτικού κατεστημένου και του εθνομηδενιστικού τόξου.
Η ήττα είναι μπροστά μας, η Τουρκία εξοπλίζεται κι εμείς απαξιούμε να διαθέσουμε κονδύλια για την άμυνα στον προϋπολογισμό. Αν είχαμε στρατηγική, θα ξεκινούσαμε από τώρα, από χτες, το κλείσιμο των συνόρων, την απαίτηση συμπαραγωγής και αντισταθμιστικών ωφελειών σε αγορές εξοπλισμού απ’ έξω, στη δημιουργία δικών μας εξοπλισμών, σε μιαν εποχή που ο έξυπνος και ηλεκτρονικός πόλεμος βρίσκονται στο προσκήνιο και ταιριάζουν στην τεχνική γνώση και επινοητικότητα του λαού μας. Μια τέτοια στρατηγική θα δημιουργούσε τεχνογνωσία, πρόσθετο κύκλο στην οικονομία, εξαγωγές.
Αλλά αυτά, ίσως να τα συζητήσουμε πια μετά την ήττα. Είναι κατάρα του λαού μας να αφυπνίζεται όχι προκαταβολικά, αλλά μετά από μια καταστροφή.

ΑΟΖ ΚΑΙ ΝΕΟΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟΣ

Στην Ελληνοτουρκική αντιπαράθεση υπάρχει διαχρονικά μια συνέπεια και από τις δύο πλευρές: Η Τουρκία πιέζει, διεκδικεί, δημιουργεί τετελεσμένα, και η Ελλάδα φοβάται και σκύβει το κεφάλι. Από την Κύπρο μέχρι τα Ίμια κι από τη Θράκη μέχρι την ΑΟΖ, τα δύο κράτη δείχνουν μια θαυμαστή συνέπεια στις πράξεις τους, όποια κυβέρνηση κι αν βρίσκεται στο τιμόνι της κάθε χώρας.
Στην πατρίδα μας η υποχωρητικότητα και η πολιτική κατευνασμού αποτελούν πια γονιδιακό γνώρισμα της στάσης μας, ανεξαρτήτως αν στην εξουσία βρίσκεται το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ. Το μόνο που γίνεται είναι η επικοινωνιακή διαχείριση της παράδοσής μας στο Νεοοθωμανισμό. Με ένα πλέγμα τουρκόφιλων ΜΜΕ και εθνομηδενιστικού παροξυσμού, φτάσαμε να αναγνωρίζομε ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο, να μας καλεί ο Κοτζιάς, ο νεκροθάφτης της Μακεδονίας, να μην είμαστε μοναχοφάηδες στο Αιγαίο, και ο Δένδιας να υπονοεί ότι η Κρήτη ως μεγάλο νησί έχει περισσότερα δικαιώματα από το Καστελόριζο, εισάγοντας διάκριση στις ελληνικές γαίες με πολύ επικίνδυνες προεκτάσεις. Το χειρότερο είναι ότι δεν καταλαβαίνουν τι λένε και τι επιπτώσεις έχουν οι ενέργειές τους.
Η Τουρκία λοιπόν, με σύμμαχο την κυβέρνηση-μαριονέττα της Τρίπολης (και όχι της Λιβύης, που έχει άλλη κυβέρνηση), κλιμακώνει την ένταση του ακήρυκτου υβριδικού πολέμου που από πολύ καιρό μαίνεται στο Αιγαίο, την Κύπρο, τη Θράκη, όπου υπάρχει Ελληνισμός. Η κυβέρνηση κοιμόταν στο Κολωνάκι και ξύπνησε στο γκριζαρισμένο Αιγαίο, βρέθηκε απροετοίμαστη, τρέχει και δε φτάνει γιατί τα ψέματα φαίνεται πως τελειώνουν.
Η παράνομη ανακήρυξη ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης θεωρεί ότι δεν έχουν ΑΟΖ τα νησιά. Τα εξαφανίζει κυριολεκτικά και προβλέπει την εμφάνιση τουρκικών ερευνητικών και πολεμικών πλοίων έξω από την Κρήτη, τη Ρόδο, την Κάρπαθο κλπ. Γράφουν διάφοροι ότι αυτή η συμφωνία δε μπορεί να εφαρμοστεί γιατί είναι παράνομη. Αυτά είναι φαιδρότητες για εσωτερική κατανάλωση, καθώς στις διεθνείς σχέσεις το δίκαιο του καθενός είναι αυτό που μπορεί να προασπίσει. Κι εμείς φροντίσαμε από χρόνια να αποδυναμώσομε την Ελλάδα από κάθε άποψη.
Στο επίπεδο του φρονήματος, με την κυριαρχία του εθνομηδενισμού, ο πατριωτισμός θεωρήθηκε φασισμός και κατασυκοφαντήθηκε από όλο το πολιτικό σύστημα. Πράγματι, σε όλα τα πολιτικά κόμματα ο εθνομηδενισμός είναι κοινός τόπος, σε ευθεία αναντιστοιχία με το λαϊκό αίσθημα και τον πατριωτισμό που ξεδιπλώθηκε σθεναρά στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό. Κι εφόσον η τωρινή κυβέρνηση συνεχίζει την πολιτική της προηγούμενης, επιλέγοντας να μη βλέπει την πραγματικότητα, και να παίζει το παιχνίδι της Τουρκίας, όταν την αναγκάζει ο Ερντογάν να βρεθεί ενώπιον μιας πραγματικότητας που θα ήθελε αλλά δε μπορεί να αγνοήσει, δεν έχει το κατάλληλο προσωπικό να το διαχειριστεί. Αντίθετα, δίπλα στις σπασμωδικές της κινήσεις προβάλλει ακμαίος ο ραγιαδισμός.
Μια καραμέλα που ακούμε συνεχώς είναι ότι η Τουρκία έχει μεγαλύτερο μήκος ηπειρωτικής ακτογραμμής. Και για να υπερασπιστούν τη θέση της Τουρκίας οι δικοί μας προσκυνημένοι, αποκρύπτουν πως εμείς έχομε μεγαλύτερη ακτογραμμή από την Τουρκία, επιμένοντας στην «ηπειρωτική» λες και τα νησιά δεν έχουν ακτογραμμή. Η αλήθεια είναι πως η Ελλάδα έχει τη 14η μεγαλύτερη ακτογραμμή στον κόσμο, ενώ η Τουρκία την 20η.
Η άλλη καραμέλα είναι η επίκληση στη φιλειρηνική διάθεση του λαού μας, η οποία μεταφράζεται σε αποφυγή του πολέμου με κάθε τίμημα, άρα και με παραχώρηση εθνικού εδάφους. Ήδη τα Ίμια έχουν παραχωρηθεί, και πάμε για νέους ακρωτηριασμούς. Προκειμένου να εμπεδωθεί η πολιτική της υποταγής, ακούμε συχνά «θα κάνουμε πόλεμο για ένα νησί;» Θέλουμε ειρήνη. Όμως δυστυχώς η ειρήνη δεν κερδίζεται με την υποχωρητικότητα. Αυτή μόνο την όρεξη ανοίγει και η Τουρκία έχει αποδείξει πως δεν έχει τέλος στις διεκδικήσεις της. Την ειρήνη διασφαλίζει η αποτροπή, δηλαδή η ετοιμότητα και προετοιμασία υπεράσπισης της πατρίδας, έτσι ώστε να μην τολμήσει η Τουρκία να αμφισβητήσει την κυριαρχία μας. Όμως, ενώ εδώ και χρόνια υπάρχει το casus belli για την επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια, ενώ η Κύπρος είναι υπό κατοχή, το κράτος μας αρνείται να λάβει τα μηνύματα και με εγκληματική αδιαφορία αφήνει τη χώρα ανυπεράσπιστη και ετοιμάζει την υποταγή.

Το δίλημμα λοιπόν είναι ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ κι όχι πόλεμος ή ειρήνη. Αποτελεί ύβρη στις γενιές των αγωνιστών που αρνήθηκαν να βολευτούν στην ταπείνωση με αντάλλαγμα μια ντροπιασμένη ζωή και μας παρέδωσαν μια πατρίδα που εμείς ξεπουλάμε. Αποτελεί ύβρη στο Δασκαλογιάννη, τον Καραϊσκάκη, το Γιαμπουδάκη και το Σαμουήλ, ύβρη στους αγωνιστές του 40, της εθνικής αντίστασης, του ενωτικού αγώνα του λαού μας στην Κύπρο. Αυτοί δεν προτίμησαν την ειρήνη των νεκροταφείων, αλλά την αθανασία της ελευθερίας, της αντίστασης, της αξιοπρέπειας.
Αλλά και δίκιο να είχαν οι προσκυνημένοι, η παράδοση της Κρήτης και των Δωδεκανήσων στην Τουρκία δε θα σημάνει το τέλος αλλά την αρχή. Αυτοί θαρρούν πως έχουν ήδη εναλλακτικό σχέδιο, να προσκυνήσουν και να καταντήσουν δωσίλογοι, συνεχίζοντας μια μακρά παράδοση από τον Εφιάλτη μέχρι την Κατοχή. Όμως οι Τούρκοι δεν τους έχουν ανάγκη. Όταν δε θα τους χρειάζονται θα τους ξεφορτωθούν, αλλά το κακό θα έχει γίνει.
Ο Λαός μας οφείλει να αντιδράσει έμπρακτα. Να επιβάλει μια πολιτική αντίστασης, αντιστροφής της παρακμής σε όλα τα επίπεδα. Γιατί μόνο έτσι θα αποφύγομε τον πόλεμο. Αυτό προϋποθέτει μια μεγάλη ανατροπή, ώστε να εκφραστεί σε επίπεδο κράτους το λαϊκό αίσθημα. Και μια πολιτική προοπτικής, γιατί θα πρέπει να υπάρξει επιτέλους κρατικός σχεδιασμός ανεξαρτήτως κομμάτων, ένα εθνικό δόγμα που θα καλύπτει όλο τον Ελληνισμό και που θα στοχεύει στην παραγωγική ανασυγκρότηση, τη δημογραφική ανάκαμψη, την αναχαίτιση της Τουρκικής επιθετικότητας και την αποκατάσταση της παιδείας.
Η αντιπαράθεση του σημερινού πολιτικού προσωπικού, επειδή έχει κοινή στάση απέναντι στην Τουρκία και κοινό τόπο τον εθνομηδενισμό, ανατρέχει στον εμφύλιο για να βρει κάποιο λόγο σύγκρουσης. Εμείς πρέπει να ξεπεράσομε αυτή την αντίθεση και να αναδείξομε έναν άλλο λόγο, αντιστασιακό, πατριωτικό, το λόγο των καταπιεσμένων από τις ντόπιες ελίτ που δε χειραγωγείται πια από αυτές. Μόνο τότε θα σταθούμε αντάξιοι των παλιών μας, κι όχι όταν ψελλίζομε φοβισμένοι πως δε θα κάνομε πόλεμο για ένα νησί.
Η Κρήτη οφείλει και τώρα να σταθεί στην πρωτοπορία αυτού του αγώνα. Όχι γιατί την περιλαμβάνουν τα σχέδια του Σουλτάνου. Αλλά γιατί πάντα αγωνιζόταν για όλη την Ελλάδα, και η στάση της έδιδε κουράγιο και δύναμη σ’ όλους. Δεν έχομε το δικαίωμα να ηττηθούμε, δε μπορούμε να ζήσομε ξανά ραγιάδες. ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ Η ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ!

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΕΣ;

Τα κοιτάσματα διαφόρων περιοχών της Ελλάδας, και μεταξύ αυτών και της Κρήτης, έχουν αναχθεί σε μείζον θέμα, γεννώντας ελπίδες και δημιουργώντας προσδοκίες για ένα Ελληνικό Ελντοράντο που με τα αμύθητα έσοδα του θα μας βγάλει από την κρίση δίχως να χρειαστούν άλλες θυσίες.
Έτσι, γίνονται θέμα προτεραιότητας για την κοινή γνώμη, η οποία αποθέτει τις ελπίδες της για έξοδο από την κρίση στους υδρογονάνθρακες νοτίως της Κρήτης, μεταθέτοντας για τότε τις προσπάθειες για ανάκαμψη της οικονομίας.
Σίγουρα, τα κοιτάσματα είναι ένα θέμα με προοπτικές που πράγματι μπορεί να βοηθήσει την πατρίδα μας και το λαό μας. Κι ένα πολύ θετικό επακόλουθό του, είναι ότι ξεκίνησε σοβαρά τη συζήτηση περί ανακήρυξης Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), την οποία μέχρι τώρα οι κυβερνήσεις μας φοβούνται να ανακινήσουν λόγω Τουρκίας.
Όμως, τα κοιτάσματα δεν είναι αυτά που θα μας βγάλουν από την κρίση. Η όποια εκμετάλλευσή τους θα αρχίσει σε χρόνο κατά τον οποίο είτε θα έχομε βγει ήδη με τις δυνάμεις μας από αυτήν, είτε θα έχει ήδη παγιωθεί η Ελλάδα ως αποικία χρέους, οπότε τα οφέλη θα τα προσποριστούν άλλοι, κι όχι εμείς.
Η αντιμετώπιση όμως των εσόδων από τα κοιτάσματα ως κάτι που θα λύσει άμεσα το πρόβλημά μας, μας αποπροσανατολίζει από το στόχο μας, που θα πρέπει να είναι η ακύρωση του μνημονίου και η στροφή της χώρας σε μια παραγωγική κατεύθυνση μετά από δεκαετίες παρασιτισμού, δηλαδή η αλλαγή της οικονομικής δομής της χώρας.
Το λαϊκό κίνημα κατά του μνημονίου αποδυναμώνεται όταν η προσέγγιση του κόσμου στο θέμα συνοψίζεται στο ΄΄αύριο όλα θα φτιάξουν με τα κοιτάσματα, οπότε δε χρειάζονται τώρα αγώνες΄΄.

Το πρόβλημα όμως δε θα λυθεί μόνο του. Ακόμα κι αν άμεσα είχαμε έσοδα από τα κοιτάσματα, αυτά θα τα κατάπινε το παρασιτικό μοντέλο της οικονομίας μας.
Ακόμα κι αν σβηνότανε το χρέος, αύριο πάλι θα δημιουργούσαμε έλλειμμα. Ο στόχος είναι όμως να δημιουργούμε πλούτο με τη δουλειά μας, με την αξιοποίηση της γης μας και του μυαλού μας σε ένα κράτος που θα βοηθά τον πολίτη, όχι που θα του στήνει εμπόδια και θα τον στραγγαλίζει. Κι αυτό το στόχο θα τον πετύχουμε μόνο αν πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, όταν αλλάξουμε την παρασιτική δομή της χώρας, όταν ακυρώσουμε τις πολιτικές του μνημονίου που μας κατάντησαν αποικία της Δύσης ξανά μετά το 1204.
Αυτός είναι ένας αγώνας και ενάντια στους εαυτούς μας, που θα πρέπει να ξεχάσουμε το βόλεμα του καιρού των επιδοτήσεων και του διορισμού στο Δημόσιο, και ενάντια στους ξένους που μας οδηγούν στην υποτέλεια, οικονομική (Δύση) και πολιτική – στρατιωτική (Τουρκία). Είναι ένας αγώνας που πρέπει να δοθεί ακόμα κι αν αυτή τη στιγμή δεν έχει πολιτική εκπροσώπηση, δεν τον εκφράζει κάποιο από τα κόμματα της Βουλής. Είναι όμως η πλειοψηφία του λαού μας που νοιώθει ότι πρέπει να τον δώσει. Αν αυτό επιτευχθεί, τους υδρογονάνθρακες θα τους διαχειριστεί μια χώρα αυτεξούσια, μια κυβέρνηση που θα υπηρετεί το λαό, ένα κράτος που θα προασπίζει τα συμφέροντά του.
Υπάρχει όμως κι ένα θέμα ακόμα που θα πρέπει να’ χομε στο μυαλό μας για τα κοιτάσματα της Κρήτης. Όταν έρθει η ώρα τους, θα δούμε πάλι να ανακινείται το θέμα της αυτονομίας. Αυτό που κόπασε τώρα, και λόγω της ελλείψεως στήριξης από τους Κρητικούς και λόγω του ότι οι ξένοι που το υποδαυλίζουν θεωρούν ότι μπορούν να αγοράσουν την Κρήτη φτηνότερα εν μέσω της Ελληνικής κρίσης, αναμένεται να ξαναπροβληθεί από τους ίδιους κύκλους. Κι εκεί θα πρέπει να είμαστε σε επαγρύπνηση.
Τους υδρογονάνθρακες, όπως και κάθε πλούτο της χώρας μας, πρέπει να τους εντάξομε σε μια δομή παραγωγική που μόνο εμείς θα δημιουργήσομε. Αλλιώς, δε θα μας βοηθήσουν, ούτε θα είναι δικοί μας.