ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ!

Η ονομαστική γιορτή είναι γιορτή της κοινότητας. Την ξέρουν όλοι αφού συνδέεται με το πότε γιορτάζει ο Άγιος του οποίου το όνομα φέρει ο καθένας. Δεν είναι ατομική υπόθεση όπως τα γενέθλια, ο καθένας συμμετέχει αν θέλει στη γιορτή χωρίς να χρειάζονται προσκλήσεις. Στις γιορτές δεν καλουνε. Η πόρτα είναι ανοιχτή και όποιος θέλει να τιμήσει τον εορταζοντα προσέρχεται.
Η γιορτή πηγαίνει και πιο βαθιά. Σηματοδοτεί, κάθε φορά που έρχεται και τη γιορτάζουμε, την ένταξη μας στην ελληνική ιδιοπροσωπία. Κι αν αυτό σήμερα μας φαίνεται δίχως πολλη σημασία, σε καιρούς σκοτεινους, σε καιρούς πού και το αύριο έπρεπε να το κερδίσει ο λαός μας, έδειχνε ότι για μία ακόμα χρονιά συνεχίζαμε Ρωμιοί, δίχως να τουρκέψομε κάτω από το βάρος μιας αβάσταχτης σκλαβιάς. Γιατί όλοι εμείς που σήμερα είμαστε εδώ, που διαφωνούμε, που κάποιες φορές είμαστε βαθύτατα διαιρεμένοι, είμαστε οι απόγονοι αυτών πού μείνανε με ένα απίστευτο πείσμα προσηλωμένοι στην ταυτότητά τους, που δεν λύγισαν σε συνθήκες ασύλληπτα αντίξοες. Και αυτό το πείσμα εκφραζόταν και ανανεωνόταν κάθε χρόνο, συμβολικά, όταν έφτανε η γιορτή. Γιατί σήμαινε ότι για ένα ακόμα χρόνο ο εορτάζων δεν είχε λυγίσει, δεν είχε μουτισει, δεν είχε αλλάξει το όνομά του για ένα τουρκικό, παρέμενε λοιπόν μέλος της Κοινότητάς μας.
Γι αυτό ευχόμαστε «και του χρόνου», γιατί πάντα υπήρχε η αγωνία μήπως δεν αντέξει τη σκλαβιά από τη μια χρονιά την άλλη. Γι αυτό και η ευχή «να χαίρεσαι το όνομά σου», με προφανή συμπαραδηλωση του ότι όσο το κρατάς, παραμένεις μέλος της Κοινοτητας, του Γένους, του Λαού μας. Ετσι, η δημόσια συζήτηση για τα θέματα αυτά, δεν είναι ολοκληρωμένη αν δε συμπεριλάβει και αυτή τη διάσταση, δε μπορεί δηλαδή να περιορίζεται σε θέματα δόγματος και γενικότερων αναζητήσεων μόνο. Χρόνια πολλά λοιπόν στους εορτάζοντες, να χαίρονται το όνομα τους, και του χρόνου ελεύθεροι, υγιείς, μονοιασμενοι και περήφανοι…

MANA ΣΙΜΩΝΟΥΝ ΟΙ ΓΙΟΡΤΕΣ

 

 

Στην παράδοση μας, η ονομαστική εορτή έχει μεγαλύτερη σημασία από τα γενέθλια. Έχομε κι άλλη φορά αναφερθεί στο συλλογικό χαρακτήρα της γιορτής σε αντιδιαστολή με τον ατομοκεντρικό χαρακτήρα των γενεθλίων και το πώς, όσο «εκδυτικιζόμαστε», τα τελευταία τείνουν να αποκτήσουν μεγαλύτερη σημασία.
Η γιορτή όμως αποτελεί κάτι ξεχωριστό στη ροή του χρόνου για το λαό μας, και τη σημασία της θα τη βρούμε στο αντιστασιακό μας παρελθόν.
Όπως πολλές φορές έχουμε σημειώσει, η διαμόρφωση του νεώτερου ελληνισμού βασίστηκε στην αντίσταση απέναντι σε Δυτικούς και Τούρκους κατακτητές εδώ και μια χιλιετία.
Η αντίσταση ήταν ενεργή και παθητική, με βάση της την εμμονή στην ιδιοπροσωπία μας, την ταυτότητα μας. Αυτήν προσπαθούσαν να χτυπήσουν οι δυνάστες μας, και το έκαναν χτυπώντας τη θρησκεία μας.

Οι Ενετοί απαγόρευσαν τη χειροτονία επισκόπων, γι’ αυτό και στην Κρήτη είχαμε Πρωτοπαπάδες κι όχι δεσπότες. Οι Τούρκοι κυνήγησαν τους υπόδουλους μέσω των εξισλαμισμών, αναγκαστικών με το παιδομάζωμα ή «εκούσιων», πληθυσμών που δεν άντεχαν την αφόρητη καταπίεση.
Η στόχευση στην πίστη ήταν επίθεση στην ταυτότητα, αφού ήταν συνυφασμένα τα στοιχεία αυτά. Και η αντίσταση εκφράστηκε σε πρώτο επίπεδο με την διαφύλαξη της ταυτότητας μέσα από την πίστη, σε δεύτερο με την πνευματική ανάταση και παραγωγή και σε τρίτο με την ένοπλη δράση.
Σ’ αυτήν την κατάσταση, και μέσα σε ένα περιβάλλον εξισλαμισμού, το να φτάνει κάθε χρόνο η γιορτή σου και συ να μπορείς να τη γιορτάζεις, ήταν γεγονός χαρμόσυνο. Άλλοι μπορεί να είχαν μουτίσει, ο Νικόλαος να λεγότανε πια Αχμέτ, οπότε δε θα είχε λόγο να γιορτάσει στις 6 του Δεκέμβρη. Γι’ αυτό το λόγο κιόλας, μια ευχή στη βάφτιση ήταν το παιδί «να μεγαλώσει με τ’ όνομα του». Έτσι, ο εορτάζων είχε χαρά εκείνη τη μέρα, αλλά χαρά είχε κι όλη η κοινότητα. Γιατί επιβεβαιωνόταν η συμμετοχή του εορτάζοντος στο γένος των Ρωμιών, στην ελληνική κοινότητα. Και τον επισκεπτόταν να του ευχηθεί, δίχως κάλεσμα. Η γιορτή είναι γνωστή, δεν αποτελεί «προσωπικό δεδομένο» όπως τα γενέθλια. Και η κοινότητα ερχόταν να τιμήσει τον εορτάζοντα, που με τη σειρά του θα πήγαινε στη διάρκεια της χρονιάς να τιμήσει άλλους που επιβεβαίωναν κι αυτοί κάθε χρόνο ότι παραμένουν Ρωμιοί.

Η Τουρκοκρατία κι η Φραγκοκρατία ανυπήρξαν στον ελληνικό χώρο σ’ όλη τη διάρκεια της σκλαβιάς. Κι η διπλή αντίσταση μπόρεσε να μας φέρει μέχρι εδώ, με τεράστιες ανθρώπινες απώλειες, είναι αλήθεια, μέχρι σήμερα που βιώνουμε ξανά την ίδια διπλή απειλή, οικονομική αποικιοκρατία από τους Δυτικούς και στρατιωτική απειλή από τους Τούρκους.
Και σήμερα η ιδιοπροσωπία μας δοκιμάζεται, μέσα από πολιτικές αποδομήσεις της ταυτότητάς μας, τις οποίες εφαρμόζουν διάφοροι χρήσιμοι ηλίθιοι, υπηρέτες της παγκοσμιοποίησης, νομίζοντας ότι εκφέρουν ένα δήθεν προοδευτικό λόγο.
Σήμερα ο εχθρός είναι και μέσα και έξω, και οι αντιστάσεις μας εξαντλημένες. Όμως μόνο αν και τώρα μπορέσουμε να σηκώσουμε κεφάλι θα συνεχίσουμε την πορεία μας σα λαός με δική του παρουσία στην οικουμένη.