ΕΚΛΟΓΕΣ

Μια ψύχραιμη ματιά στις εκλογές που πέρασαν, μπορεί να προσφέρει αφορμή για τις ακόλουθες σκέψεις:
1. Η διάθεση της πλειοψηφίας για απαλλαγή από το ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε σε μια ευρεία νίκη της Νέας Δημοκρατίας. Δεν οδηγεί όμως σε αλλαγή πολιτικής. Η Νέα Δημοκρατία, με το νεοφιλελεύθερο προφίλ που έχει πια υιοθετήσει, λειτουργεί σα μια συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, έχοντες ταυτόσημες ή παραπλήσιες απόψεις με αυτόν σε μια σειρά κομβικά θέματα:
Στα εθνικά, είναι εξ ίσου εθνομηδενιστική. Σύρθηκε φραστικά στην καταδίκη της Συμφωνίας των Πρεσπών εκ του ασφαλούς αφού η υπερψήφισή της ήταν δεδομένη, και ήδη δηλώνει ότι τη θα σεβαστεί. Αντίστοιχες είναι οι θέσεις της για τα Ελληνοτουρκικά, Θράκη, Αιγαίο, Κύπρο.
Στο δημογραφικό έχει την ίδια ανυπαρξία σχεδίου αντιστροφής της πληθυσμιακής κατάρρευσης όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Στο μεταναστευτικό, έχει ταυτόσημες θέσεις με όλους τους εκφραστές της Νέας Τάξης, και αυτό φάνηκε στη συνέντευξη τύπου που έδωσαν για το θέμα όλοι οι υποψήφιοι δήμαρχοι Αθηνών του εθνομηδενιστικού τόξου, από το Μπακογιάννη μέχρι τον Κωνσταντίνου της ΑΝΤΑΡΣΙΑ, οι οποίοι εξέφρασαν παραπλήσιες απόψεις που οδηγούν στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση, στην παγίωση γκέτο και τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής.
Στην παραγωγική ανασυγκρότηση υπάρχει η ίδια σιωπή όπως στο δημογραφικό.
Παρ’ ολ’ αυτά, η ανάγκη απαλλαγής από το ΣΥΡΙΖΑ και η ανυπαρξία συγκροτημένης πατριωτικής πρότασης οδήγησαν σε νίκη του κ. Μητσοτάκη.

2. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπέστη καμμιά συντριπτική ήττα, όπως κατά κόρον γράφεται. Αντίθετα έλαβε ένα εξαιρετικά υψηλό ποσοστό αν σκεφτεί κάποιος τί έχει προηγηθεί: Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, που πούλησε τη Μακεδονία, που υλοποιεί πειθήνια την πολιτική του ΝΑΤΟ και των Αμερικάνων, που διέλυσε τη μεσαία τάξη και χτυπά ό,τι απέμεινε από το μικρομεσαίο κοινοτικό μοντέλο, που υποβάθμισε κι άλλο και αφελλήνισε την εκπαίδευση, που παρεμβαίνει στη Δικαιοσύνη, που αφαίμαξε τα νοικοκυριά για να τα καταντήσει διακονιάρηδες μιας ελεημοσύνης που εξωραΐζεται ως επίδομα, αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ που έπρεπε να καταρρεύσει, έχει πια παγιωθεί ως ο ένας πόλος σε ένα νέο δικομματισμό, που ψάχνει στον εμφύλιο να βρει διαφορές αφού στη σημερινή συγκυρία οι δύο πόλοι του έχουν ταύτιση μάλλον παρά διαφορές.
3. Ο μπαμπούλας της Δεξιάς δεν τρομοκρατεί πλέον αυτούς που βίωσαν μια τετραετία ΣΥΡΙΖΑ. Πιθανόν μάλιστα, όπως εκφέρεται, να δίδει κίνητρο στην υπερψήφιση του Κ. Μητσοτάκη, αφού ένας πονηρά σκεπτόμενος ψηφοφόρος θα σκεφτεί ότι τα μέτρα που με τόση άνεση πέρασε ο ΣΥΡΙΖΑ (πόσο μάλλον την προδοσία των Πρεσπών) δε θα τολμούσε καν να σκεφτεί η Νέα Δημοκρατία, αναλογιζόμενη τις αντιδράσεις και του ΣΥΡΙΖΑ. Οπότε η ψήφος στη Νέα Δημοκρατία θα φάνταζε ως διέξοδος άμβλυνσης των μνημονιακών πολιτικών.
4. Ένα στοιχείο που δίδει ελπίδες είναι ότι όλο και περισσότερος κόσμος απεγκλωβίζεται από το νεοταξικό εθνομηδενιστικό δίπολο και αναζητά νέα πολιτική στέγη. Σχηματισμοί αυτού του στίγματος, συνολικά ξεπέρασαν το 3% και η ευθύνη όλων για τη συγκρότηση ενός δημοκρατικού πατριωτικού πόλου είναι υπαρκτή και απαιτεί ωριμότητα και σχεδιασμό.

5. Οι πολιτικοί απατεώνες έδειξαν ότι εξακολουθούν να έχουν ένα ακροατήριο, κυρίως εκείνους που δεν έχουν διάθεση να σηκωθούν από τον καναπέ και προτιμούν να πιστεύουν τον κάθε τυχάρπαστο. Είναι πρόβλημα το ότι ακόμα και τώρα δείχνει ένα κομμάτι του λαού εμπιστοσύνη σε τέτοια φαινόμενα.
6. Οι επόμενοι μήνες θα δείξουν αν οι εκτιμήσεις αυτές επαληθεύονται. Ένα στοιχείο που θα μπορούσε να καταδείξει ως λάθος (που ελπίζουμε) την εκτίμηση για τη διατήρηση των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ σε μεγάλο ποσοστό, είναι ότι ίσως ο κόσμος που τον ψήφισε, συμπεριφέρθηκε ως λουμπενοποιημένη εκλογική πελατεία (που εξαθλίωσε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ), και επηρεάστηκε από τα ψίχουλα που προεκλογικά του επέστρεψαν από όσα του έχουν στερήσει. Αυτή η εκλογική πελατεία έχει πρόσκαιρα χαρακτηριστικά, προσκολλάται στο ΣΥΡΙΖΑ επειδή αυτός είναι στην εξουσία. Αν τη χάσει, πιθανότατα θα απογαλακτιστούν από αυτόν οι παρίες, όπως τους κατάντησε, της κοινωνίας.

7. Ένα ακόμα ελπιδοφόρο χαρακτηριστικό των αποτελεσμάτων, είναι ο καταποντισμός των σχημάτων που εκφέρουν εθνομηδενιστικό λόγο. Απόρροια αυτού είναι η συντριβή της ΛΑΕ, η οποία, αν και είχε την εντιμότητα να αποχωρήσει από το ΣΥΡΙΖΑ, απέφυγε να αναλύσει την κατάσταση και έμεινε δέσμια νεοταξικών αντιλήψεων και ομάδων στο εσωτερικό της. Η δραματική επιστολή αποχώρησης του Π. Λαφαζάνη, με κύριο βάρος στην αποκατάσταση του τόσο συκοφαντημένου πατριωτισμού, έχει συνέπειες ευρύτερες από την εκλογική απήχηση της ΛΑΕ: Σηματοδοτεί την επιστροφή της συζήτησης για το εθνικό και την πατρίδα στην Αριστερά, η οποία την είχε εξοβελίσει στο χώρο της Ακροδεξιάς, υπηρετώντας έτσι τις στοχεύσεις της παγκοσμιοποίησης.

8. Ελπιδοφόρα είναι και η παρουσία και αποτελέσματα συνδυασμών του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου στις δημοτικές εκλογές, πέραν της πιο πάνω διαπίστωσης στις ευρωεκλογές. Έτσι, στην Κομοτηνή, στη Θεσσαλονίκη και στην Πάτρα, συνδυασμοί με αυτά τα χαρακτηριστικά επιβεβαίωσαν τις δυνάμεις τους, ενώ στην Αθήνα ο πρωτοεμφανιζόμενος συνδυασμός του Γ. Καραμπελιά με τον εύγλωττο τίτλο ΄΄ΑΘΗΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ΄΄ ήρθε πρώτος μετά τους συστημικούς/ κομματικούς υποψηφίους και εξασφάλισε έδρα στο Δημοτικό Συμβούλιο του πρώτου Δήμου της χώρας.

Ήδη οι εθνικές εκλογές προκηρύχτηκαν. Εκεί θα δούμε ποιες είναι και οι πραγματικές προθέσεις του λαού μας.

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ!

Μετά το μεγαλειώδες Συλλαλητήριο της 20.1.19 και την ψηφοφορία στη Βουλή για την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών, ο αγώνας δεν τελειώνει, αντίθετα τώρα αρχίζει η επόμενη φάση του για την απελευθέρωση της Πατρίδας.
Έχει ήδη καταγραφεί η συντριπτική αποδοκιμασία της Συμφωνίας και η απόλυτη δυσαρμονία του λαϊκού αισθήματος με την κυβέρνηση και τις μεθοδεύσεις της.
Έχομε αναλύσει ήδη τη Συμφωνία και δε θα επαναλάβομε το πόσο καταστροφική είναι για την Ελλάδα, αλλά και για την Ειρήνη στα Βαλκάνια.
Είναι ντροπή να βλέπει κάποιος ότι τις Εθνικές μας θέσεις εκφράζει σήμερα σε θεσμικό επίπεδο ο υπουργός εξωτερικών της … Βουλγαρίας(!), του αντιπάλου μας στο Μακεδονικό αγώνα, ενώ οι δικοί μας κυβερνήτες έχουν καταντήσει μικρόφωνα του ΝΑΤΟ και της Μέρκελ, γλείφοντας εκεί που φτύνανε.
Θα πρέπει όμως, σήμερα που βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού, να αναδείξομε και ένα ακόμα ζήτημα: Την έκφραση της λαϊκής βούλησης απέναντι στη Συμφωνία.
Μια τέτοια λαϊκή βούληση μπορεί να εκφραστεί μόνο με εκλογές ή δημοψήφισμα. Το τελευταίο προβλέπεται στη Συμφωνία, αλλά μόνο για τους Σκοπιανούς. Ήδη αυτό θέτει ζητήματα δημοκρατίας και αμοιβαιότητας: Είναι αυτονόητο ότι σε μια Συμφωνία, θα πρέπει να προβλέπεται ισοβαρής τρόπος έκφρασης της βούλησης του κάθε μέρους, οπότε θα πρέπει και η Ελληνική πλευρά να μπορεί να εκφραστεί με δημοψήφισμα.

Κι ακόμα, είναι ζήτημα δημοκρατίας, για ένα τόσο σοβαρό θέμα, να αναβαπτίζεται η πολιτική πρόταση της εκάστοτε κυβέρνησης στη λαϊκή εντολή.
Αυτό είχε ακολουθηθεί και στο σχέδιο Ανάν, το οποίο απέρριψε ο λαός μας στην Κύπρο σε δημοψήφισμα, παρά την τρομοκρατία που δέχτηκε και την πίεση των ελίτ για την υπερψήφιση του.
Η εμπειρία αυτή όμως, έδωσε στο ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και τη Γερμανία το μήνυμα ότι ο λαός δεν πτοείται από την προπαγάνδα, και τους ώθησε στον αποκλεισμό της δυνατότητας δημοψηφίσματος για τους Έλληνες. Υπάρχει μια πειθήνια κυβέρνηση που θα τους δώσει αυτό που θέλουν, οπότε δεν χρειάζεται κάτι άλλο.
Εδώ εμείς πρέπει να αντιτάξομε την απαίτηση για δημοψήφισμα, και να υπογράψομε διαδικτυακά γι’ αυτό στο σύνδεσμο που θα μας οδηγήσει η πληκτρολόγηση του «ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ».
Γιατί είναι θέμα δημοκρατίας να αποφασίσει ο λαός, γιατί αυτό πρέπει να το θέλουν και όσοι είναι υπέρμαχοι της Συμφωνίας, αφού έτσι θα έχει νομιμοποίηση το αποτέλεσμα, είτε είναι ναι, είτε είναι όχι.
Και βέβαια, οι ελίτ φρικιούν στην ιδέα να αποφασίσει ο λαός τις τύχες του. Στην εποχή της παγκόσμιας διακυβέρνησης, χρειάζεται μόνο να υπακούει ο λαός, πιεσμένος, υποταγμένος από τα προβλήματα που του θέτει η παγκοσμιοποίηση, έτοιμος να περιοριστεί στο ατομικό του καβούκι με μια ψευδαίσθηση ελευθερίας και αυτοκαθορισμού σε ατομικό επίπεδο, πρέπει να είναι καταναλωτής και χρήσιμος ηλίθιος. Κι αν δεν ανταποκρίνεται σ’ αυτό το ρόλο, θα πρέπει να φιμωθεί ή να αντικατασταθεί!
Η ταυτότητα μας, η Πατρίδα μας, η παράδοση και το ιστορικό μας βάθος, είναι αυτή τη στιγμή τα μόνα που μας μείνανε μετά από 9 χρόνια μνημονίων και απώλειας της Εθνικής μας κυριαρχίας. Και σ’ αυτά εμμένουμε.

Γι’ αυτό και σηκωθήκαμε επιτέλους από τον καναπέ, γι’ αυτό θα αντιστρέψουμε την κατάσταση ακόμα και αν ψηφίσουν οι υπάλληλοι τη Συμφωνία.
Ο αγώνας του λαού κλιμακώνεται και θεριεύει. Το δημοψήφισμα είναι ένα μόνο από τα πολλά μέσα που υπάρχουν για να επιβληθεί η λαϊκή βούληση. Είναι παράλληλα κι ένας τρόπος να συγκλίνουν διάσπαρτες δυνάμεις του πατριωτικού δημοκρατικού χώρου και να εκφραστεί πολιτικά το κομμάτι εκείνο του λαού που επιτέλους απεγκλωβίζεται από το υπάρχον ανεπαρκές κομματικό σύστημα. Ο Ελληνισμός οργανώνεται σε πολλαπλά επίπεδα και θα φροντίσει να επιβληθεί η δική του θέληση και όχι αυτή του ΝΑΤΟ και της Γερμανίας.

Ο ΛΑΟΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ

Βήμα βήμα, η κυβέρνηση δεν τηρεί πια κανένα πρόσχημα, ούτε προσπαθεί να συγκαλύψει τις προθέσεις της πίσω από μια ριζοσπαστική φρασεολογία. Η εμπέδωση των νατοϊκών σχεδιασμών στα Βαλκάνια είναι πρωταρχικός της στόχος, και την αναδεικνύει ως την πιο φιλοαμερικανική κυβέρνηση από τον καιρό του Πιουριφόι. Εντολοδόχος υποτίθεται του λαϊκού σώματος, δεν έχει καμιά διάθεση να αφουγκραστεί ούτε τη βούλησή του ούτε την οργή του πια. Πρωταρχικό μέλημα είναι η εκτέλεση των επιθυμιών των Αμερικάνων, Γερμανών και Τούρκων επικυρίαρχων.
Η συμφωνία για τα Σκόπια ήταν η αρχή. Ζούμε μέρες σχεδίου Ανάν, μόνο που τότε είχαν κι οι δυο πλευρές το δικαίωμα στο δημοψήφισμα και ο λαός μας στην Κύπρο δεν επέτρεψε την υπογραφή της ληξιαρχικής πράξης θανάτου του. Η εμπειρία αυτή βέβαια, έγινε μάθημα στις δυνάμεις της Νέας Τάξης και στην επόμενη προσπάθεια, τη λύση του Σκοπιανού κατά πως βολεύει το ΝΑΤΟ, είχαν φροντίσει τα πάντα: μια πειθήνια κυβέρνηση, ένα εξαντλημένο οικονομικά λαό, και την πρόβλεψη για δυνατότητα δημοψηφίσματος μόνο για την άλλη πλευρά, καταστρατηγώντας κάθε έννοια δυτικής έστω δημοκρατίας. Ο λαός, αν κι εξαντλημένος, δεν τους έκανε τη χάρη: Η εθνική του περηφάνεια, η ταυτότητά του, το μόνο που του έχει απομείνει, αναδύθηκε κι ανέδειξε σε πλειοψηφικά τα στρώματα του πατριωτισμού και τα ιδανικά της αντίστασης και της ελευθερίας.

Όμως το Σκοπιανό είναι μόνο η αρχή. Ακολουθήθηκε από την αποδοχή των θέσεων της Τουρκίας για τις Μουφτείες στη Θράκη, με την εκπαραθύρωση των νόμιμων Μουφτήδων και την ντε φάκτο αναγνώριση των ψευτομουφτήδων που εκτελούν εντολές του προξενείου και της Άγκυρας. Ξεκίνησε δηλαδή ένας δρόμος που οδηγεί στον αφελληνισμό και της Θράκης.
Την ίδια στιγμή στο Αιγαίο, του οποίου τα θαλάσσια σύνορα αγνοεί ένας Πρωθυπουργός που θεωρεί ξεχωριστά νησιά τη Λέσβο και τη Μυτιλήνη, οι Τούρκοι ψαράδες, οπλισμένοι, ψαρεύουν στα δικά μας χωρικά ύδατα, μπαλοτέρνουν τα δικά μας αλιευτικά και το Λιμενικό δεν έχει εντολές πώς να ενεργήσει! Οι ψαράδες μας έφτασαν στο σημείο να αποστείλουν εξώδικο στην κυβέρνησή μας απαιτώντας αυτό που είναι υποχρέωση κάθε πολιτείας, την προστασία του λαού και της εθνικής κυριαρχίας!
Αλλά οδηγίες δε έχει ούτε η Αστυνομία όταν η εθνική οδός κλείνει από λαθρομετανάστες. Αν ήταν αγρότες θα τους αντιμετώπιζε. Η χώρα είναι αποικία πολλών αφεντάδων μαζί, και το κράτος ασκεί εξουσία μόνο στους πολίτες του.

Η πλειοψηφία του κοινοβουλευτικού φάσματος κινείται σα συνιστώσες του Σύριζα: Έμφαση δίδεται στο δικαιωματισμό, τον εθνομηδενισμό, τον Ατλαντισμό. Οι μεταξύ τους διαφορές εντοπίζονται σε δευτερεύοντα σημεία. Δε μπορεί να εκφράσει επομένως ούτε τα συμφέροντα της πατρίδας ούτε το λαϊκό αίσθημα.
Κι όμως ο λαός είναι παρών: Είναι στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, στη μεγάλη συγκέντρωση στη ΔΕΘ, αντιστασιακός, αποφασισμένος. Στη ΔΕΘ έτρωγε τα δακρυγόνα και αναδιπλωνόταν, ορμούσε πάλι, οι δυνάμεις κατοχής ξαναχρησιμοποιούσαν χημικά, κι ο κόσμος επέμενε για ώρες δίχως να κάνει βήμα πίσω.
Αυτός ο κόσμος αξίζει, και δεν έχει ακόμα, μιαν οργανωτική έκφραση. Οφείλει άμεσα, γιατί οι καιροί δεν περιμένουν, να συγκροτηθεί και πολιτικά, για να διεκδικήσει την πατρίδα μας πίσω από τους ξένους επικυρίαρχους και τους ντόπιους υπηρέτες τους. Το οφείλει στην ιστορία του, στα παιδιά του, σ’ αυτούς που τον έφεραν μέχρι εδώ μέσα από αγώνες που δε λογάριασαν ποτέ πόσο δυνατός είναι ο εχθρός. Και θα πρέπει αυτό να το κάμει ο ίδιος ο λαός, όχι άλλος γι’ αυτόν. Αν δεν το κάμει, αν δεν το κάμουμε, θα έχει χαθεί η τελευταία ελπίδα να συνεχίσομε τη πορεία μας σα λαός κι όχι σαν άτομα-μονάδες κάποιου πολυπολιτισμικού χώρου, που δε θα είναι πια πατρίδα μας και δε θα το νοιώθει σαν πατρίδα κανείς.

Η συμφωνία με τα Σκόπια, ένας πρώτος σχολιασμός… Ε’ μερος (τελευταίο)

Άρθρο 9
Μέσα από μια «ουδέτερη» έκφραση συμφωνίας για στρατηγική συνεργασία σε όλους τους τομείς, όχι μόνο αυτούς που προβλέπονται σε αυτή τη συμφωνία αλλά και σε όσους κριθούν επωφελείς για τις δυό χώρες στο μέλλον, η Ελλάδα, ως πιο προηγμένη χώρα, αναλαμβάνει την υποχρέωση να μεταφέρει τεχνογνωσία και να παρέχει εν γένει βοήθεια ώστε να αναπτυχθούν τα Σκόπια. Το αντίθετο δε μπορεί να υπάρξει, καθώς δεν υπάρχει κάποιος τομέας όπου τα Σκόπια να μπορούν να συνεργαστούν σε ισότιμη βάση, πολύ δε περισσότερο να παράσχουν αυτά τεχνογνωσία στην Ελλάδα. Έτσι, προσφέρομε κυριολεκτικά γη και ύδωρ και εισπράττομε τη χλεύη και την επιβεβαίωση ότι είμαστε κράτος-καρπαζοεισπράκτορας, χώρος πια και όχι χώρα.

Άρθρα 10-11
Μετά την άτακτη υποχώρησή μας, που βαφτίστηκε Συμφωνία, θα πρέπει να αναβαθμίσομε εκατέρωθεν τις διπλωματικές μας εκπροσωπήσεις σε πρεσβείες και προξενεία. Και σε διεθνείς οργανισμούς θα πρέπει να υπάρχει αμοιβαία στήριξη υποψηφιοτήτων. Βέβαια, εμείς είμαστε σε όλους τους οργανισμούς, οπότε δεν έχομε να στηριχτούμε κάπου από τα Σκόπια, δεν υπάρχει οργανισμός που να μη συμμετέχομε εμείς και να συμμετέχουν αυτοί ώστε να θέσομε υποψηφιότητα και να μας στηρίξουν. Άρα, μέσα από μια αμοιβαίου τύπου διατύπωση-στάχτη στα μάτια των αφελών, αναλαμβάνομε μονομερώς τη στήριξη των Σκοπίων σε κάθε αίτηση εισδοχής τους σε διεθνείς οργανισμούς. Δε μας χωρίζει τίποτα πια, αφού τα δώσαμε όλα και πήραμε μια γραβάτα!

Άρθρο 12
Αφού τα λύσαμε όλα, πρέπει να εμπεδωθεί η προδοσία κι ο εξευτελισμός τόσο σε κρατικό επίπεδο όσο και στην κοινωνία. Έτσι, ένα Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας με επικεφαλής τους δύο πρωθυπουργούς, θα επιβλέπει την εφαρμογή της Συμφωνίας και θα παρεμβαίνει όπου χρειάζεται. Αλλά πέρα από το κρατικό επίπεδο, και οι πολίτες θα πρέπει να συνηθίσουν τη νέα πραγματικότητα. Προβλέπονται λοιπόν επαφές μεταξύ των πολιτών, όπου οι Σκοπιανοί θα έρχονται ως Μακεδόνες επισήμως κι εμείς θα πρέπει να το συνηθίσομε. Αυτή είναι η λειτουργία της «ανάπτυξης καλύτερης κατανόησης και συνεργασίας μεταξύ των λαών» που προβλέπει το άρθρο τούτο.

Άρθρο 13
Το άρθρο αυτό είναι που έχει συζητηθεί επαρκώς και φωτογραφίζει την ΑΟΖ και τα δικαιώματα των Σκοπίων στα περισσεύματα των πλουτοπαραγωγικών πόρων. Προκαλεί απορία η συμπερίληψή του εδώ, καθώς αφορά διεθνές δίκαιο που ισχύει ανεξαρτήτως και καθώς τα Σκόπια, απ’ όσο γνωρίζομε, δεν έχουν σχετικές συμφωνίες με τις όμορες χώρες της Βουλγαρίας και της Αλβανίας, που βρέχονται από τη θάλασσα. Ο όρος τίθεται για να εγγράψει υποθήκες ειδικά στην Ελληνική Μακεδονία.

Άρθρα 14-15-16-17
Εδώ εμπεδώνεται η πρόβλεψη του άρθρου 9 πιο διεξοδικά. Η «ανάπτυξη της οικονομικής συνεργασίας σε όλους τους τομείς» θα ισχύσει μονομερώς, αφού η Ελλάδα έχει τη γνώση και τις υποδομές. Αυτό προβλέπεται και ρητά στην 4η παράγραφο του άρθρου, που μιλεί για «μεταφορά τεχνογνωσίας και εμπειρίας» από την Ελλάδα στα Σκόπια. Στα όρια του χαριτωμένου, αν δεν ήταν τραγικό, είναι η διατύπωση της 5ης παραγράφου που αφορά στη διευκόλυνση διαμετακόμισης προϊόντων μέσω «των λιμένων και αερολιμένων στο έδαφος καθενός εκ των Μερών». Απομένει να μας εξειδικεύσουν τα Σκόπια από ποιο λιμάνι τους θα διακινούνται τα προϊόντα μας! Η πραγματικότητα είναι ότι τα Σκόπια επισήμως αποκτούν πρόσβαση στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης.
Αντίστοιχα, στο άρθρο 15, προβλέπεται η αμοιβαία(!) πρόσβαση στα ερευνητικά ιδρύματα και η ανταλλαγή επιστημονικών και τεχνικών αρχείων και πληροφοριών. Πίσω από αυτές τις γραμμές, κρύβεται ο αναγκαστικός μονόδρομος μεταφοράς γνώσης από μας σε αυτούς, αφού δεν έχουν εκείνοι κάτι να προσφέρουν. Στην πολιτιστική συνεργασία, αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι Σκοπιανοί θα έρχονται με σκοπούς και χορούς κοινούς στο χώρο της Μακεδονίας που θα τους πλασάρουν σα δικούς τους κι εμείς θα τους χειροκροτούμε όταν χορεύουν και παίζουν πχ την «Κόρη Ελένη».
Στο άρθρο 16, η τεχνογνωσία της ελληνικής πλευράς στην καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος και της πολιτικής προστασίας θα μεταφέρεται στη Σκοπιανή (μιλάει κι εδώ η διατύπωση για αμοιβαιότητα αλλά αυτό πάλι δεν ισχύει εδώ). Αυτό δεν είναι κάτι που χρειάζεται τη Συμφωνία για να λάβει χώρα. Επειδή όμως η παράνομη διακίνηση τσιγάρων, ναρκωτικών και όπλων έρχεται από εκεί εδώ, αυτό μπορεί να αποτελέσει μοχλό πίεσης στην πλευρά μας για περισσότερες παραχωρήσεις.
Τα ίδια προβλέπονται στο άρθρο 17 όσον αφορά στην άμυνα, με έμφαση στην εκπαίδευση προσωπικού γενικά, που μεταφράζεται σε εκπαίδευση Σκοπιανών από μας.

Άρθρο 18
Εδώ ανασύρονται οι συνθήκες που είχαν υπογραφεί με τη Γιουγκοσλαβία και τονίζεται ότι θα εφαρμοστούν πια μεταξύ ημών και των Σκοπίων. Όμως οι συνθήκες υπό τις οποίες είχαν υπογραφεί τότε κάποιες συμφωνίες δεν είναι απαραίτητο ότι υπάρχουν και τώρα. Ειδικά η μνεία συμφωνίας επί ζητημάτων υδρο-οικονομίας, πρέπει να διαβαστεί για να καταλάβομε τί αφορά. Είναι η διαχείριση των υδάτων του Αξιού και των Πρεσπών; Είναι κάτι άλλο; Και υπό ποιες προϋποθέσεις;

Άρθρο 19
Η επίλυση διαφορών θα γίνεται με διμερείς επαφές κι αν δε συμφωνήσουν θα προσφεύγουν στα Ηνωμένα Έθνη. Η τράπουλα βέβαια είναι σημαδεμένη. Θα κληθούν να αποφασίσουν με βάση τη Συμφωνία που δικαιώνει τα Σκόπια, οπότε οι διαφορές θα επιλύονται σε βάρος μας. Τα Σκόπια θα προσφεύγουν κι εμείς θα χάνομε.

Άρθρο 20
Οι τελικές διατάξεις προβλέπουν πώς θα γίνει η κύρωση. Θυμίζομε ότι οι Σκοπιανοί έχουν δικαίωμα για δημοψήφισμα ενώ εμείς όχι.
Όμως: Το άρθρο 8.5, που προβλέπει την αλλαγή των σχολικών βιβλίων, εφαρμόζεται άμεσα! Δηλαδή μια Συμφωνία που δεν ισχύει ακόμα, εφαρμόζεται ως προς κάποια σημεία της! Πρόκειται για πρωτοτυπία που αντανακλά το επίπεδο υποτέλειας στο οποίο έχομε φτάσει, αναμένομε τώρα να δούμε τί θα ζητήσουν οι Σκοπιανοί να μην αναφέρεται στα σχολικά βιβλία μας. Το πιθανότερο είναι πάντως πως η κυβέρνηση θα έχει προλάβει τις πιο ακραίες επιθυμίες τους, κατά τον ίδιο τρόπο που σκαρφίστηκε το επιχείρημα περί δήθεν αναγνώρισης της γλώσσας τους ως Μακεδονικής, όπως αναφέρομε πιο πάνω.
Προβλέπουν όμως και κάτι άλλο οι τελικές διατάξεις: Ότι οι διατάξεις της Συμφωνίας θα είναι αμετάκλητες, κι ότι σε κάθε περίπτωση τα άρθρα 1.3 και 1.4 δε μπορούν να αλλάξουν. Άλλοι όροι δηλαδή μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης, όχι όμως αυτοί, οι οποίοι, θυμίζομε ότι είναι αυτοί που αφορούν στο όνομα (Βόρεια Μακεδονία), την εθνικότητα (Μακεδονική), την γλώσσα (Μακεδονική), τα σήματα και διεθνείς ονομασίες, και στον τρόπο κύρωσης, ο οποίος αποκλείει το δημοψήφισμα από πλευράς μας.

Συμπεράσματα/επίλογος
Καταλήγοντας, πρόκειται για πραγματικό επίλογο όσον αφορά τη Μακεδονία, πρόκειται για παράδοσή μας στις επιθυμίες του ΝΑΤΟ και του Σόρος. Αναζητείται λίγη αξιοπρέπεια και περηφάνια, που λίγο λίγο μας τη στερούν, εξωραΐζοντάς την με επικοινωνιακά σκουπίδια που δεν πείθουν κανένα, ούτε μπορούν να τηρήσουν κανένα πρόσχημα. Στο λαό απόκειται να ανατρέψει την υλοποίηση της Συμφωνίας, στο λαό απόκειται να διεκδικήσει την αξιοπρέπειά του και να σώσει την περηφάνια του. Αν δεν το κάνομε τώρα, θα χαθούμε σα λαός για πάντα. Θα συνεχίσομε να έχομε μιαν άθλια ζωή σα μονάδες, δίχως ταυτότητα, υποτελείς των δυναστών μας, Δυτικών και Ανατολικών. Οι παλιοί μας αυτό δε θα το συζητούσαν καν. Εμείς;

Η συμφωνία με τα Σκόπια, ένας πρώτος σχολιασμός… Δ μέρος

Άρθρο 7
Εδώ γίνονται οι προβλέψεις για την οριοθέτηση του τι σημαίνει «Μακεδονία» για καθένα από τα μέρη. Είναι το άρθρο όπου υποτίθεται πως οι Σκοπιανοί παραιτούνται από τη διεκδίκηση της ιστορίας μας. Πράγματι, υπάρχουν διατυπώσεις σε σχέση με τη Μακεδονία και τους Μακεδόνες όπου αναγνωρίζεται ότι αναφέρονται σε διαφορετικό ιστορικό πλαίσιο για κάθε πλευρά. Για μας, γίνεται σαφής αναφορά στην αρχαία ελληνική ιστορία σαν κομμάτι της νοηματοδότησης των ονομάτων αυτών. Για τους Σκοπιανούς, γίνεται μνεία πως η γλώσσα τους και τα άλλα χαρακτηριστικά τους είναι διαφορετικά από τα δικά μας κι ότι δεν έχουν σχέση με τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό και ιστορία.
Αυτού του τύπου οι διατυπώσεις, συσκοτίζουν το ότι οι Σκοπιανοί λειτουργούν πέραν των αυτονοήτων. Η διατύπωση φαινομενικά μας καθησυχάζει, γιατί η ιστορία του Φίλιππου και του Αλέξανδρου είναι κομμάτια της Ελληνικής ιστορίας, οπότε οι Σκοπιανοί παραιτήθηκαν από τη διεκδίκησή τους, θα πει κάποιος που σκέφτεται λογικά. Όμως, εφόσον δεν υπήρξε ρητή μνεία παραίτησης των Σκοπιανών από την παραχάραξη της ιστορίας που επιχειρούν και εφόσον δεν αναγνωρίζουν πουθενά τους Μακεδόνες στρατηλάτες ως κομμάτι της Ελληνικής ιστορίας, η διατύπωση του άρθρου δε διασφαλίζει τίποτα και αξίζει λιγότερο από το χαρτί στο οποίο έχει γραφτεί. Πράγματι, τα γραφόμενα στο άρθρο τελούν σε αρμονία με το Σκοπιανό αφήγημα. Οι Σκοπιανοί υποστηρίζουν ότι οι Μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες, οπότε αναγνωρίζουν την Ελληνική ιστορία της περιοχής και θα έρθουν να μας πουν μόλις κυρωθεί η Συμφωνία, ότι η αρχαία Μακεδονική ιστορία δεν είναι δική μας, ότι ανήκει σε αυτούς, ότι είναι διακριτή από την Αρχαία Ελληνική κι επομένως τηρούν τους όρους της Συμφωνίας όταν μας αναγνωρίζουν κάποια ιστορία της περιοχής ως δική μας, η οποία δεν περιλαμβάνει τους Μακεδόνες βασιλείς, γιατί αυτοί είναι δικοί τους κι όχι Έλληνες! Ακόμα και για τη γλώσσα τους έχουν θεωρία ότι στο διάβα του χρόνου άρχισαν να μιλούν σλαβικά οι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων, ερχόμενοι με επιμειξία με Σλάβους, πράγμα που συνάδει με τη διατύπωση του άρθρου. Κι εκεί, για τα μάτια του κόσμου, ο Τσίπρας θα αρχίσει να λέει ότι αυτό δεν ισχύει, ότι λάθος ερμηνεύουν τη Συμφωνία οι Σκοπιανοί κι άλλα φαιδρά για να αποκοιμήσει τους ιθαγενείς, αντίστοιχα μ’ αυτά που λέει για την προσάρτηση των Ιμίων από τους Τούρκους. Όμως ο διεθνής περίγυρος θα μας απομονώσει, κι οι Σκοπιανοί θα βιάζουν την <ιστορία μας επικαλούμενοι τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Και για να υπάρξει κάλυψη και σ’ αυτό το σημείο, η τελευταία παράγραφος του άρθρου 7 είναι σαφής: Τίποτε δε μπορεί «να επηρεάσει τη χρήση από τους πολίτες εκάστου μέρους». Δηλαδή οι Σκοπιανοί θα συνεχίσουν να σφετερίζονται την ιστορία και το όνομά μας επικαλούμενοι πια την ίδια τη Συμφωνία…

Άρθρο 8
Το ίδιο μοτίβο συνεχίζεται κι εδώ. Αν το ένα μέρος θεωρεί ότι το άλλο χρησιμοποιεί σύμβολα της δικής του πολιτιστικής κληρονομιάς, θα το θέσει υπόψη του άλλου μέρους προς διόρθωση. Δηλαδή θα ζητήσομε να μη χρησιμοποιούν σύμβολα των Μακεδόνων βασιλέων και θα μας λένε «μάλιστα»; Το πιθανότερο είναι πως θα μας πουν, βάσει του άρθρου 7, ότι αυτά είναι δική τους κληρονομιά και να μην επιμείνουμε, ενώ αναμένεται να περάσουν και στην αντεπίθεση ζητώντας από μας να μην τα χρησιμοποιούμε!
Η μνεία περί μη χρησιμοποίησης του ήλιου της Βεργίνας γίνεται περιφραστικά, ενώ φαίνεται να λειτουργεί κι αυτό σαν ένα καθρεφτάκι προς ιθαγενείς. Με τόσο ντόρο που είχε γίνει δε θα μπορούσε να το δικαιολογήσει η κυβέρνηση των Τσολάκογλου. Όμως αναφέρεται μόνο η παύση της χρήσης του, όχι και η αναγνώριση της Ελληνικότητάς του. Προφανώς γιατί σε δεύτερο χρόνο θα έρθουν οι Σκοπιανοί και θα πούμε πως δέχτηκαν από τα «αρχαία μακεδονικά» τους σύμβολα να μη χρησιμοποιούν αυτό, δίχως να επηρεάζεται η χρήση των υπόλοιπων. Βέβαια, υπάρχει κι εδώ ένα παράθυρο: Ο ήλιος της Βεργίνας θα μπορεί να χρησιμοποιείται όταν απεικονίζεται σε αρχαιολογικά τεχνουργήματα. Δε θα απεικονίζουν λοιπόν τον ήλιο σαν καινούργια σύνθεση, θα παίρνουν ένα αρχαιολογικό εύρημα που τον απεικονίζει και θα το δείχνουν, κι αυτό θα νομιμοποιούνται να το κάνουν!
Προβλέπεται κι η σύσταση επιτροπής επιστημόνων που θα εξετάζει τα ζητήματα αυτά. Και εδώ κοροιδευόμαστε, αφού οι Σκοπιανοί αρχαιολόγοι κι επιστήμονες θα έρχονται να τεκμηριώσουν πως είναι δική τους αρχαιολογία και κληρονομιά τα όποια σύμβολα κι ευρήματα οπότε το αδιέξοδο της Επιτροπής είναι αναμενόμενο.
Στο ίδιο άρθρο, μας λένε, σε μια περίπλοκη και εν πολλοίς δυσνόητη διατύπωση, πως το Μοναστήρι θα το λέμε πια Μπίτολα, και γενικά πως θα χρησιμοποιούμε τα δικά τους τοπωνύμια για τις πόλεις και τα χωριά που γνωρίζαμε χρόνια με ελληνικά ονόματα. Το επόμενο στάδιο θα είναι να λέμε και στην Κωνσταντινούπολη Ιστανμπούλ. Εφόσον το δεχτήκαμε εδώ, μια αναλογική εφαρμογή είναι ζήτημα χρόνου να ζητηθεί.

H συμφωνία με τα Σκόπια, ένας πρώτος σχολιασμός… Γ’ μέρος

Οι υπόλοιπες παράγραφοι του πρώτου άρθρου αφορούν στο πώς θα εμπεδωθεί μέσα στα Σκόπια η χρήση των ονομάτων που τους χαρίσαμε, δηλαδή η Βόρεια Μακεδονία (που θα τους θυμίζει ότι υπάρχει και Νότια που περιμένει), ο Μακεδόνας και η Μακεδονική γλώσσα (που έτσι κι αλλιώς χρησιμοποιούν και δε θα αλλάξουν κάτι σ’ αυτό)… Προβλέπονται μάλιστα και μέτρα τί θα γίνει με έντυπα που αναγράφουν ΠΓΔΜ και που θα τους μείνουν!

Προβλέπεται ακόμα η τροποποίηση του Συντάγματος σε τρία σημεία μετά το δημοψήφισμα που αυτοί τουλάχιστο μπορούν να κάνουν, και η δυνατότητα να ζητούμε να διορθωθεί η ονομασία τους όταν δε γράφεται ορθά η νέα στα διεθνή φόρα! Δηλαδή άμα κάποιο κράτος ξεχαστεί και τους αναγράψει ΠΓΔΜ, έχομε το δικαίωμα να ζητήσομε να διορθωθεί στην ονομασία που τους χαρίσαμε!

Άρθρο 2

Εδώ ρυθμίζονται τα της εισδοχής των Σκοπίων σε διεθνείς οργανισμούς. Συμφωνούμε να μην αντιταχθούμε στην είσοδό τους με την ονομασία που τους χαρίσαμε σε όσους οργανισμούς είμαστε ήδη μέλος.
Αλλά ειδικά ως προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, η Συμφωνία δεν απαιτεί την κύρωσή της κι από μας! Μόλις κυρώσει τη Συμφωνία η Βουλή των Σκοπίων, εμείς δίχως καθυστέρηση, δηλαδή δίχως να έχει προηγηθεί ούτε η όποια τροποποίηση του Συντάγματός τους, ούτε το Σκοπιανό δημοψήφισμα ούτε πολύ περισσότερο η εκ μέρους μας κύρωση της Συμφωνίας, θα γνωστοποιήσομε στην ΕΕ ότι υποστηρίζομε την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, θα άρομε δηλαδή το βέτο δίχως ούτε τη δήθεν εξασφάλιση που προβλέπει η Συμφωνία! Η ενταξιακή διαδικασία των Σκοπίων θα αρχίσει ακόμα κι αν το δημοψήφισμά τους δεν κυρώσει τη Συμφωνία (λέμε τώρα!), ακόμα κι αν η Βουλή η δική μας σταθεί στο ύψος που πρέπει και αρνηθεί να την υπερψηφίσει. Θα έχει ανοίξει όμως η πόρτα της ΕΕ γι’ αυτούς, οπότε τυχόν άρνησή μας να κυρώσομε τη συμφωνία δε θα τους ενδιαφέρει κι ιδιαίτερα. Κι αν τελικά δεν την κυρώσομε, θα έχομε πιέσεις από όλα τα κράτη της ΕΕ που θα μας κουνάνε το κείμενο της Συμφωνίας που εμείς έχομε υπογράψει και θα το θεωρούν δεσμευτικό νομικό κείμενο.
Αντίστοιχα, ως προς το ΝΑΤΟ, πάλι θα δηλώσομε ότι στηρίζομε την ένταξή των Σκοπίων δίχως να έχομε κυρώσει τη Συμφωνία, αλλά εκεί μπορούμε όχι να το καθυστερήσομε, αλλά να γίνει αυτό αφού οι Σκοπιανοί κάμουν δημοψήφισμα κι αφού τροποποιήσουν τρία σημεία του Συντάγματός τους! Όταν γίνουν κι αυτά, θα κυρώσομε το Πρωτόκολλο ένταξής τους στο ΝΑΤΟ! Δηλαδή κι εδώ έχει ξεκινήσει μια διαδικασία που δεν έχει επιστροφή, ενώ η κύρωση εκ μέρους μας δεν απαιτείται, αρκεί η υπογραφή του Τσίπρα και του Κοτζιά…
Σημειώνομε ότι για τους άλλους οργανισμούς, προβλέπεται στο 2.3 η προηγούμενη κύρωση και από μας της Συμφωνίας για να ενταχθούν τα Σκόπια σ’ αυτούς. Για το ΝΑΤΟ και την ΕΕ όμως όχι, όπως σημειώσαμε κι όπως προβλέπει με ειδική παράγραφο το 2.4. Λογικό, εδώ πρέπει να υλοποιηθούν οι σχεδιασμοί του ΝΑΤΟ και της Γερμανίας και δε μπορούν ούτε τα προσχήματα να τηρηθούν. Ντροπή…

Άρθρο 3
Το άρθρο αυτό αποτελεί ένα ευχολόγιο άνευ ουσίας όπου τα δυο κράτη υπόσχονται αμοιβαία να σέβονται τα σύνορα και να μην προβαίνουν σε εχθρικές ενέργειες το ένα κατά του άλλου. Ευχολόγιο αντάξιο των πασιφιστικών ονειρώξεων του ΣΥΡΙΖΑ που δήλωνε ότι θα έπαιρνε το ρίσκο να τείνει χείρα φιλίας με την Τουρκία και κατάντησε να διακονεύεται φρεγάτες από τη Γαλλία για να την αντιμετωπίσει, και να μην τις παίρνει ούτε αυτές! Εννοείται ότι ούτε ο Τσίπρας δε θα τολμούσε (θα μπορούσε πάντως) να υπογράψει Συμφωνία όπου καταγράφουν αναθεωρητικές τάσεις σε βάρος μας τα Σκόπια. Το μυστικό βρίσκεται στο άρθρο 20.9 πιο κάτω. Εκεί προβλέπεται το ατροποποίητο μόνο των διατάξεων του άρθρου 1.3 και 1.4, δηλαδή των διατάξεων για τα ονόματα. Άρα, το άρθρο 3 μπορεί να τροποποιηθεί, κι αυτό σημαίνει ότι σε δεύτερο χρόνο, με κατοχυρωμένο το όνομα, θα υπάρξει επιτρεπτά αναθεωρητική προσέγγιση από τα Σκόπια, κι όταν εμείς επικαλεστούμε το άρθρο 3, αυτοί θα απαντήσουν ότι αυτό μπορεί να τροποποιηθεί. Κι αν εμείς τότε πούμε ότι αυτό καταργεί τη Συμφωνία, θα μας παραπέμψουν στο 20.9 που προβλέπει την κατοχύρωση των ονομάτων που τους χαρίσαμε εις το διηνεκές…

Άρθρα 4-5
Τα ευχολόγια συνεχίζονται κι εδώ, όπου υποτίθεται πως γίνεται πρόβλεψη κατά των αλυτρωτικών προσεγγίσεων και δηλώσεων. Εδώ μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι Ελλάδα και Σκόπια, ενώ είναι γνωστό ότι εμείς δεν έχομε αλυτρωτικές τάσεις. Πέραν όσων σημειώσαμε πιο πάνω περί μελλοντικού παραθύρου στην αναίρεση του άρθρου αυτού, ήδη πριν στεγνώσει το μελάνι της Συμφωνίας εμφανίστηκαν Έλληνες πολίτες που δηλώνουν «Μακεδόνες» και ζητούν τη δημιουργία συλλόγων αυτοκαθοριζομένων ως Μακεδονικών. Αυτό δείχνει πώς στην πράξη θα εφαρμοστεί αυτό το άρθρο, πίσω από το προκάλυμμα της πολιτιστικής έκφρασης μιας διακριτής ταυτότητας, δηλαδή της έκφρασης αλυτρωτισμού μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, με τα Σκόπια να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους και να λένε πως αυτοί που τον εκφράζουν δεν είναι Σκοπιανοί πολίτες, άρα δεν έχουν αρμοδιότητα σε αυτούς!
Γίνεται και μια πομπώδης αναφορά σε διεθνείς συμβάσεις που καταλήγει στο σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας, που έχει ήδη αναλυθεί πόση αξία έχει και πώς μπορεί να τροποποιηθεί στο μέλλον.

Άρθρο 6
Πρόκειται για εξαιρετικά επικίνδυνο άρθρο, το οποίο ποινικοποιεί κάθε αντίδραση στη Συμφωνία και το ξεπούλημα της Μακεδονίας, επιβάλλοντας στα κράτη να λαμβάνουν αποτελεσματικά μέτρα κατά δραστηριοτήτων που προάγουν την εχθρότητα, το σωβινισμό κλπ. Τα μέτρα τα βλέπομε σε κάθε συγκέντρωση κατά της Συμφωνίας, από το Πισοδέρι μέχρι το Σύνταγμα, απλά δε συνειδητοποιούσαμε ότι δεν είναι απλά μέτρα καταστολής, αλλά αποτελούν εφαρμογή της Συμφωνίας. Με βάση το άρθρο αυτό, η Ελλάδα πρέπει να λάβει αμελλητί αποτελεσματικά μέτρα για να αποθαρρύνει πράξεις ιδιωτικών φορέων (πχ συλλόγων, συμπεριλαμβανομένων των παμμακεδονικών οργανώσεων, των φορέων που οργανώνουν συλλαλητήρια απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας κλπ). Μάλιστα αν το Ελληνικό κράτος δεν αντιληφθεί τέτοιες ενέργειες, μπορούν οι Σκοπιανοί να του υποδείξουν πχ ότι λαμβάνει χώρα ένα συλλαλητήριο σε μια πλατεία της χώρας, και η Ελλάδα θα υποχρεούται να αναλάβει κατασταλτική δράση! Απαγορεύονται δηλαδή οι συγκεντρώσεις κι η έκφραση αντίρρησης στη Συμφωνία, γιατί δήθεν υποδαυλίζουν τη βία και το μίσος! Μας θυμίζει τίποτα αυτό;

Η συμφωνία με τα Σκόπια, ένας πρώτος σχολιασμός… B’ μέρος

Άρθρο 1.4: Με τα χέρια δεμένα;
Στο άρθρο αυτό περιγράφεται ο τρόπος θέσης σε ισχύ της συμφωνίας. Προβλέπονται διάφορες φάσεις για τα Σκόπια, όπως:
– Η κατάθεση της συμφωνίας για κύρωση στο Σκοπιανό Κοινοβούλιο και η ενημέρωσή μας μόλις αυτή κυρωθεί. Εδω να προσέξομε τη διατύπωση για το κράτος των Σκοπίων ότι «θα καταθέσει τη Συμφωνία στο Κοινοβούλιό του για κύρωση», για να τη συγκρίνομε με την αντίστοιχη για μας στο τέλος του άρθρου.
– Η δυνατότητα διεξαγωγής δημοψηφίσματος από τους Σκοπιανούς (μόνο!) ως προς την αποδοχή της Συμφωνίας. Εδώ όχι μόνο καταστρατηγείται κάθε έννοια αμοιβαιότητας, αλλά είναι σαφές πως η εμπειρία του σχεδίου Ανάν αποτελεί οδηγό για το ΝΑΤΟ και τους πρόθυμους υπηρέτες του: Εφόσον έχομε μια συμφωνία λεόντειο υπέρ της μιας πλευράς (όπως και στη Κύπρο), δεν πρέπει να αφήσομε το περιθώριο στην πλευρά που ηττάται να έχει άποψη. Ο παλλαικός ξεσηκωμός δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών, και η Δημοκρατία του Τσίπρα φτάνει μέχρι εκείνο το δημοψήφισμα που είχε το περιθώριο να μη λάβει υπ’ όψη του και το κονιορτοποίησε. Δεν αντεχει δεύτερο που δε θα μπορει να ελέγξει και γνωρίζει το αποτέλεσμά του, κι ας δηλώνει ο Κοτζιάς πως έίναι ελάχιστοι πια αυτοί που αντιδρούν. Επομένως δεν υπάρχει ισότιμη αντιμετώπιση των δύο λαών, αφού ο ένας μπορεί να κάμει δημοψήφισμα, ο άλλος όμως όχι.
– Παραπέρα, προβλέπεται πως μετά την κύρωση από τα Σκόπια και το δημοψήφισμά τους, θα προχωρήσουν και οι Συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, που πρέπει να ολοκληρωθούν μέχρι το τέλος του 2018. Αποτελεί βέβαια ερώτημα τί σόι μεταρρυθμίσεις θα είναι αυτές, και τί βαθμό ελέγχου θα έχει η ελληνική πλευρά. Μια σοβαρή κυβέρνηση, θα μπορούσε εδώ να εγείρει συνεχώς θέματα ώστε να κωλυσιεργήσει αλλά και ματαιώσει την ολοκλήρωση της διαδικασίας αυτής, αλλά πού θα βρεθεί τέτοια κυβέρνηση; Βέβαια, την απάντηση δίδει η επόμενη παράγραφος, στο 1.4ζ, όπου:
– Το μόνο που προβλέπεται είναι ότι μόλις τα Σκόπια γνωστοποιήσουν την ολοκλήρωση των συνταγματικών τροποποιήσεων και λοιπών μέτρων προκειμένου να τεθεί σε ισχύ η Συμφωνία, εμείς θα την κυρώσομε χωρίς καθυστέρηση. Δηλαδή: Δε θα τεθεί στην κρίση μας αν οι συνταγματικές μεταρρυθμίσεις των Σκοπίων είναι επαρκείς! Αρκεί η γνωστοποίηση από αυτούς πως γίνανε! Αν γίνανε, ποιες γίνανε, σε τι βαθμό γίνανε, δεν ασκεί καμιάν επιρροή. Το κριτήριο είναι η γνωστοποίηση σε μας! Δηλαδή το δούλεμα συνεχίζεται σε βαθμό παροξυστικό! Και δε φτάνει αυτό. Όταν γίνουν αυτά, υποτίθεται πως είναι η σειρά μας να ψηφίσομε για την κύρωση της Συμφωνίας (ή όχι, θα υπέθετε κανείς). Η διατύπωση όμως, δεν αφήνει το περιθώριο ούτε στην καταψήφιση από την όποια Βουλή: «το Πρώτο Μέρος θα κυρώσει χωρίς καθυστέρηση την παρούσα Συμφωνία»! Δηλαδή όταν οι Σκοπιανοί τελειώσουν, με όποιο τρόπο κατά την κρίση τους τελειώσουν, εμείς δε θα έχομε το περιθώριο ούτε στη Βουλή να το παλέψομε: Θα κυρώσομε χωρίς καθυστέρηση! Κι αν δεν το κάνομε (λέμε τώρα), δε θα μπορούν τα Σκόπια να μας τρέχουν στα διεθνή δικαστήρια με βάση αυτό τον όρο, και να ζητούν να υποχρεωθεί η Ελλάδα σε υπογραφή; Δε θα μας πιέζουν οι σύμμαχοι και δανειστές μας να τηρήσομε αυτά που έχει υπογράψει ο Τσίπρας με τον Κοτζιά;

Άρθρα 1.5, 1.6
Εδώ προβλέπεται ότι όταν τεθεί σε ισχύ η Συμφωνία, με μια διαδικασία που όπως είπαμε μας δένει χειροπόδαρα, η ονομασία Βόρεια Μακεδονία, Μακεδόνας και Μακεδονική γλώσσα θα χρησιμοποιούνται παντού. Το erga omnes σημαίνει πως όλοι θα αποκαλούν επισήμως τους Σκοπιανούς «Μακεδόνες»…
Θα περίμενε κανείς να γίνει αυτό με μια κοινή δήλωση των Σκοπίων και της Ελλάδας, αφού είναι τα συμβαλλόμενα μέρη στη Συμφωνία. Όχι! Τα Σκόπια μόνα τους θα πάνε σε κάθε διεθνή οργανισμό και άλλο κράτος, και θα γνωστοποιήσουν εκείνα τη θέση της Συμφωνίας σε ισχύ. Με δήλωσή τους, δίχως τη σύμπραξή μας! Εμείς ολοκληρώσαμε τη συμμετοχή μας με την υπογραφή στις Πρέσπες και το ξεπούλημα εκεί, δεν πρέπει να έχομε το περιθώριο αντίστασης σε κανένα σημείο από κει και πέρα…

Άρθρο 1.7. 1,.8
Έχοντας πάρει λοιπόν οι Σκοπιανοί αυτά που ήθελαν, έχοντας κερδίσει το «Μακεδόνας» και το «Μακεδονική γλώσσα», θα σταματήσει να χρησιμοποιείται το «Μακεδονία» ή το «ΠΓΔΜ» σε οποιοδήποτε επίσημο πλαίσιο. Όμως, σε επίσημο πλαίσιο δε μπορούσε να χρησιμοποιείται το «Μακεδονία». Χρησιμοποιούνταν μόνο με τα κράτη που τους είχαν αναγνωρίσει έτσι διμερώς, με τα οποία όμως, κάτω από το προ της Συμφωνίας πλαίσιο, θα μπορούσε να γίνει μια επαφή σε διπλωματικό είπεδο και να σταματήσουν τη χρήση, αρκούσε μια πολιτική πατριωτική από μια κυβέρνηση που δε θα ήταν ανδρείκελο. Τώρα αυτό δε θα μπορεί να γίνει. Το βασικό λοιπόν αυτού του άρθρου είναι όχι η διακοπή της χρήσης του «Μακεδονία», αλλά η διακοπή της χρήσης του «ΠΓΔΜ» και του “FYROM”.

Και η χρήση του «Μακεδόνας» και «Μακεδονική γλώσσα», πανηγυρικά πλέον και ρητά, συμφωνείται να χρησιμοποιείται παντού, erga omnes, κατά τη σαφή διατύπωση του 1.8, καλυμμένου πίσω από το «όνομα και ορολογίες του άρθρου 1.3». Τί άλλο θέλουμε δηλαδή; Μπορεί ο πρωθυπουργός μας να περηφανεύεται ότι πέτυχε το erga omnes!

Η συμφωνία με τα Σκόπια, ένας πρώτος σχολιασμός… Α’ μέρος

Η αίσθηση που έχει κανείς όταν διαβάζει τη συμφωνία δεν είναι αυτή ενός κειμένου που προέκυψε μετά διαπραγμάτευση δύο αντιτιθέμενων μερών. Δίδει την αίσθηση πως είναι προϊόν συνεννόησης δύο (ή περισσότερων) μερών, που έχουν συμφωνήσει σε βάρος τρίτου μέρους (εδώ του Ελληνικού λαού) και πρέπει να πλασάρουν τη συμφωνία τους σ’ αυτό με τρόπο που να μη φαίνεται τόσο επαχθής όσο είναι.

Στο προοίμιο η Ελληνική Δημοκρατία αναφέρεται με το όνομά της, ενώ τα Σκόπια, όνομα που πια μόνο μερικοί αμετανόητοι θα χρησιμοποιούμε, αναφέρονται απλά ως το Δεύτερο Μέρος που έγινε δεκτό στα Ηνωμένα Έθνη με την αρ. 47/225 απόφαση της Γεν. Συνέλευσής τους.

Στο πρώτο άρθρο τονίζεται πως από τη θέση της συμφωνίας σε ισχύ τερματίζεται η Ενδιάμεση Συμφωνία, αυτή που καθιέρωσε το FYROM σαν προσωρινό όνομα.

Άρθρο 1.3: Το πλαίσιο της ταπείνωσης
Το όνομα εμφανίζεται στο άρθρο 1.3, όπου τίθεται όλο το πλαίσιο της ήττας: Βόρεια Μακεδονία, ιθαγένεια Μακεδονική με τον αστερίσκο «Πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας» που κανείς δε θα αναφέρει και με το οποίο κανείς δε θα ασχοληθεί, κανείς δε θα θυμάται ότι υπάρχει. Εδώ να ξαναπούμε ότι οι όροι της Συμφωνίας γενικά δίνουν την εντύπωση πως έχουν γραφτεί όχι σαν προϊόν διαπραγμάτευσης και απόπειρας εξισορρόπησης των εκατέρωθεν συμφερόντων, αλλά καθ’ υπαγόρευση του ΝΑΤΟ με κάποιο περιτύλιγμα που θα το κάνει εύπεπτο στους ιθαγενείς και θα προσφέρει κάποιο πρόσχημα στην κυβέρνηση να μπορεί να μας δουλεύει μπροστά στα μάτια μας. Αυτό το ρόλο επιτελεί το φαιδρό «Πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας», αυτόν επιτελεί και ο όρος για τη γλώσσα αμέσως μετά.

Γλώσσα είναι η «Μακεδονική», δίχως τον αστερίσκο του «Βόρεια Μακεδονία». Και για να δοθεί μια νομιμοποίηση στον εξευτελισμό, επαναλαμβάνεται εδώ σα γεγονός αντικειμενικό, το επιχείρημα όχι της Σκοπιανής, αλλά της …Ελληνικής κυβέρνησης ότι είχε τάχα το ιδίωμά τους αναγνωριστεί σα «Μακεδονική γλώσσα» από την Τρίτη Συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την Τυποποίηση των Γεωγραφικών Ονομάτων (στην Αθήνα)! Το επιχείρημα αυτό, άγνωστο στους Σκοπιανούς επί δεκαετίες μέχρι να αναλάβουν τη διαπραγμάτευση ο Τσίπρας, ο Κοτζιάς και ο Καμένος, δημιουργήθηκε εκ του μηδενός και χρησιμοποιήθηκε από τους τελευταίους για να αποσείσουν το άγος της υποταγής φορτώνοντάς το σε προηγούμενες κυβερνήσεις. Εφόσον αυτές το είχαν δεχτεί, αυτές είναι οι κακοί κι εκείνοι οι αναγκαστικώς δεσμευόμενοι! Τι να κάνουμε; Τι κι αν ο Μπαμπινιώτης ξεκαθάρισε ότι σε κείνη τη Συνδιάσκεψη απλά συζητήθηκε το θέμα της μεταγραφής στα Λατινικά των γλωσσών που έχουν άλλο αλφάβητο και δεν αναγνωρίστηκε το παραμικρό;

Στο άρθρο 1.3 πάντα, οι όροι Μακεδονία και Μακεδόνας παραπέμπονται προς διευκρίνιση στο άρθρο 7. Εκεί προβλέπεται ότι για κάθε μέρος οι όροι αυτοί έχουν διαφορετική έννοια, με ένα μεγάλο ερωτηματικό που θα αναλύσομε στο έβδομο άρθρο.

Το άρθρο 1.3 έχει και μιαν ακόμα μεγάλη ήττα: Ενώ θα περίμενε κανείς ότι η «Βόρεια» πλέον Μακεδονία θα είχε και μιαν αντίστοιχη καταγραφή σε επίπεδο διεθνών συντομογραφιών, ήτοι ΝΜΚ (North Macedonia), αυτή ισχύει μόνο για τα αυτοκίνητα που περνούν τα σύνορα, προφανώς για να μας δουλεύουν καθώς από τα σύνορα θα διέρχονται από τη Μακεδονία για διακοπές στη Χαλκιδική. Για όλες τις άλλες χρήσεις το σήμα θα είναι το ΜΚ, δηλαδή Μακεδονία. Σκέτη! Οπότε, στη συνείδηση όλων δε θα υπάρχει Βόρεια Μακεδονία, αλλά Μακεδονία απλά. Ειδικά αυτό το ΜΚ που καθιερώνεται εδώ, θα το βρούμε μπροστά μας και όταν θα μιλήσομε για τα εμπορικά σήματα. Ήδη εδώ γίνεται μνεία ότι το έχει χορηγήσει ο Διεθνής Οργανισμός Πιστοποίησης στους Σκοπιανούς, δηλαδή έχομε κι άλλη δήθεν επισήμως κατοχυρωμένη ονομασία που δίδει κι άλλη επίφαση διεθνούς δέσμευσης και πάντως δε νοιάστηκε κανείς να ζητήσει να αλλάξει με βάση την υποτιθέμενη συμφωνία.

Αλλά η εμπέδωση του ότι τα δώσαμε όλα, έρχεται στο 1.3ζ, στους επιθετικούς προσδιορισμούς. Εκεί προβλέπεται ότι στα επίσημε έγγραφα του κράτους των Σκοπίων, το επίθετο θα ευθυγραμμίζεται με την επίσημη ονομασία, δηλαδή Βορειομακεδονικός-ή-ό. Αλλά για μη κρατικούς φορείς, θεσμοθετείται η δυνατότητα να χρησιμοποιείται η ονομασία του άρθρου 7, που προβλέπει ότι κάθε μέρος χρησιμοποιεί τον όρο Μακεδονία ως επιθετικό προσδιορισμό, εννοώντας κάτι διαφορετικό. Δηλαδή μας λέει το 3ζ ότι ένας σύλλογος σκοπιανός μπορεί να ονομάζεται πλέον «Μακεδονικός» και με την υπογραφή μας! Καταλαβαίνομε λοιπόν ότι το μεν Σκοπιανό δημόσιο στα επίσημα έγγραφά του θα αναφέρει το Βόρεια Μακεδονία, αλλά αυτά δε θα φαίνονται πουθενά. Στην καθημερινότητα, θα έχομε καταιγισμό από έγγραφα και ονομασίες «Μακεδονικός», που δε θα μπορούμε ν’ αρνηθούμε, τόσο διεθνώς, όσο και εδώ. Γιατί ένας σύλλογος των απόψεων του Ουράνιου Τόξου μπορεί πια να φέρει κι εδώ το όνομα «Μακεδονικός», αφού πια αναγνωρίζομε σ’ αυτούς το δικαίωμα να το χρησιμοποιούν, οπότε πώς θα το απαγορέψει ξανά ένα δικαστήριο, αφού αναγνωρίζεται από την επίσημη πολιτεία;
Στο 1.3.θ, έχομε τη μνεία στα εμπορικά σήματα, πχ Μακεδονικός Χαλβάς. Κατ’ αρχάς όφειλε η κυβέρνηση να έχει κατοχυρώσει τουλάχιστο τα ήδη κατατεθειμένα ή χρησιμοποιούμενα σήματα, όμως δεν κάνει ούτε καν αυτό. Διαβάζομε ευχολόγια περί ειλικρινούς και καλόπιστου διαλόγου, σε σχέση με τη χρήση των εμπορικών ονομασιών και σημάτων, και προβλέπεται η σύσταση ομάδας ειδικών από τις δυο χώρες και συνεισφορά των Ηνωμένων Εθνών και του ΔΟΤ. Δηλαδή ο βασικός κανόνας ότι ένα σήμα που έχει κατοχυρωθεί προστατεύεται δεν ισχύει, όλα μπαίνουν στο μικροσκόπιο της επιτροπής όπου ο εκπρόσωπος των ΗΕ θα βλέπει μπροστά του μια «Βόρεια Μακεδονία» να ζητάει να έχει μόνο αυτή σήματα που αναφέρουν το όνομά της, ενώ ο ΔΟΤ, όταν ερωτάται θα απαντά πως ήδη υπάρχει, όχι η Βόρεια, αλλά η (ΜΚ) Μακεδονία, που είναι εύλογο να δικαιούται να χρησιμοποιεί αυτή το όνομα προς αποφυγή συγχύσεων! Και ναι μεν προβλέπεται ότι μέχρι να βρεθεί λύση δε θα επηρεαστεί η χρήση των σημάτων και επωνυμιών, όμως τίθεται χρονοδιάγραμμα τριών ετών για να βρεθεί λύση. Εννοείται ότι με την εκπνοή της τριετίας θα πρέπει να επιβληθεί πια μια λύση, κι αυτή ξέρουμε ποια θα είναι. Τα Μακεδονικά μας σήματα, με πρώτο το Χαλβά, έχουν τρία χρόνια ζωής…

ΕΛΛΑΔΑ, ΓΛΩΣΣΑ ΤΥΦΛΗ ΣΤΗ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΕΛΛΑΔΑ, ΟΙΚΟΠΕΔΟ ΚΑΙ ΑΠΟΙΚΙΑ

Αν και από καιρό ο Σαββόπουλος έχει κάμει τη στροφή του, παραμένουν τα γραπτά του σα σημεία αναφοράς μιας άλλης προσέγγισης στην οποία όλοι αυτοί που ανακατεύονται στο σημερινό κατεστημένο πολιτικό σκηνικό έχουν αλλεργία.
Είναι σαφές εδώ και πολύ καιρό, ότι η κυβέρνηση δεν είναι κυβέρνηση του ελληνικού λαού. Δεν αφουγκράζεται τις επιθυμίες του, δεν εκτελεί τις εντολές του. Αφουγκράζεται τις επιθυμίες άλλων, εκτελεί τις δικές τους εντολές και σε συνεννόηση μαζί τους απλά διαχειρίζεται επικοινωνιακά απέναντι στους ιθαγενείς την υλοποίηση των εντολών των αφεντικών.
Γιατί είναι εντολές που διαλύουν τη χώρα συνολικά: Εκπτωχεύουν το λαό καταστρέφοντας την παραγωγική του δυναμική του και του στερούν την αξιοπρέπειά του και την περιουσία του. Εξαφανίζουν τον Ελληνισμό με πολιτικές που έχουν οδηγήσει στην κατάρρευση της δημογραφίας. Διαλύουν τον κοινωνικό ιστό με τη δημιουργία γκέτο και την αποδοχή επήλυδων που δεν είναι διατεθειμένοι να αφομοιωθούν σε μια πολιτιστική ταυτότητα που έχυσε ποταμούς αίματος για να μπορέσει να αναπτυχθεί σ’ αυτά τα χώματα.
Και ήδη, δημιουργούν τις προϋποθέσεις για τη διάλυση τη χώρας. Επί των ημερών τους η Τουρκία προσάρτησε επισήμως τα Ίμια, ενέγραψε κι άλλες διεκδικήσεις νησιών, και παράλληλα τελειώνουν το Μακεδονικό με τους χειρότερους δυνατούς όρους για την Ελλάδα. Οδηγός στις κινήσεις τους στα εθνικά ζητήματα είναι η βούληση του ΝΑΤΟ και της Αμερικής, οι σχεδιασμοί των οποίων απαιτούν τη θυσία του Ελλαδικού και Κυπριακού Ελληνισμού ώστε να ικανοποιηθεί η περικύκλωση της Ρωσίας και η ισχυροποίηση της παραπαίουσας Δύσης, τόσο στη Νατοϊκή όσο και στην Ευρωπαϊκή (υπό Γερμανική ηγεμονία) εκδοχή της.
Άρα η κυβέρνηση δεν είχε κάτι να διαπραγματευτεί με τα Σκόπια. Ήξερε τι θέλουν οι επικυρίαρχοι και έπρεπε απλά να παίξει μια παράσταση στους ιθαγενείς καμώνοντας πως διαπραγματεύεται και το παλεύει, και να πουλήσει επιτυχία κιόλας στο τέλος.
Δεν έχει έννοια να κάνομε επίκληση στις αριστερές καταβολές της κυβέρνησης, αλλά θα πούμε ότι, ακόμα κι αν θέλεις κάτι, αν αυτό εξυπηρετεί στρατηγικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ είσαι υποχρεωμένος να το αφήσεις στην άκρη μέχρι να αλλάξουν οι συνθήκες. Αυτά τους διδάξανε οι θεωρητικοί της Αριστεράς ως προς τη στρατηγική και την τακτική, αυτά αναχαράσσανε χρόνια ως περιθώριο και αντιπολίτευση του καφενείου και της ταβέρνας. Εδώ βέβαια έγινε το αντίθετο: Η Αριστερά, ως στυλοβάτης της παγκοσμιοποίησης και εμπεδωτής της Νέας Τάξης και του (ατομικού μόνο κι όχι συλλογικού) δικαιωματισμού, συνειδητά από χρόνια διαλύει τη Γιουγκοσλαβία, βομβαρδίζει τη Σερβία, και ήδη διαλύει την Ελλάδα.
Μια ανάγνωση της συμφωνίας με τα Σκόπια θα δημιουργήσει σε κάθε λογικά σκεπτόμενο πολίτη απορίες: Πού βρίσκεται η αμοιβαιότητα στην αποδοχή της συμφωνίας από κάθε χώρα; Το προηγούμενο του σχεδίου Ανάν, όπου η λεόντειος υπέρ των τουρκοκυπρίων (δηλαδή της Τουρκίας) συμφωνία δεν εγκρίθηκε από το λαό μας στην Κύπρο, χρησίμευσε σαν οδηγός τώρα: Δημοψήφισμα μπορούν να κάμουν μόνο οι ευνοημένοι από τη συμφωνία. Οι Έλληνες όχι. Αρκεί η κύρωση από τη Βουλή, και όχι σε όλα τα θέματα. Έτσι, η Βουλή των μνημονιακών και νεοφιλελεύθερων κομμάτων θα ψηφίσει υπέρ της συμφωνίας, όποτε τελειώσουν τα Σκόπια με τις δικές τους διαδικασίες κύρωσης. Αλλά ο εξευτελισμός δε σταματά εδώ. Δε χρειάζεται καν η κύρωση από τη Βουλή για να ξεκινήσουν οι διαδικασίες ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Αρκεί να την κυρώσουν οι Σκοπιανοί…
Η αναγνώριση Μακεδονικής εθνότητας (με αστερίσκους που κανείς ποτέ δε θα διαβάσει και δε θα θυμάται), εμπεδώνει τις διεκδικήσεις των γειτόνων. Μπροστά στα μάτια μας μας δουλεύουν όταν λένε ότι τα διακριτικά ΜΚ δε θα αλλάξουν παρά μόνο στις πινακίδες των αυτοκινήτων, όπου θα είναι ΝΜΚ. Βέβαια, γιατί εξυπηρετεί την ανάγκη εμπαιγμού των ιθαγενών να βλέπουν στους δρόμους αμάξια με το Βόρεια Μακεδονία, ενώ όλα τα άλλα σήματα θα παραπέμπουν στη σκέτη Μακεδονία.
Το κομμάτι των εμπορικών σημάτων παραπέμπεται σε περαιτέρω διαπραγμάτευση. Τούτο σημαίνει πως οι Σκοπιανοί έχουν ήδη κερδίσει το «Μακεδονία», και θα πάνε σε αμφισβήτηση του δικαιώματός μας να χρησιμοποιούμε τον όρο όπως τόσα χρόνια, δημιουργώντας τεράστια σύγχυση και απώλεια εθνικών σημάτων τελικά.
Η Χρυσή Αυγή προσέφερε για άλλη μια φορά χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση, επιτρέποντάς της να στρέψει τα φώτα στην έκκληση του Μπαρμπαρούση στο στρατό να παρέμβει. Το δίπολο Σύριζα-Χρυσή Αυγή είναι αλληλοσυμπληρούμενο και αποσκοπεί στο να μην αφήσει χώρο για μια δημοκρατική έκφραση του πατριωτικού χώρου, παραδίδοντας τον στους Ναζί ώστε να συκοφαντείται ανάλογα. Σημειωτέον ότι η Χρυσή Αυγή ασκεί πλέον βία στις δημοκρατικές πατριωτικές δυνάμεις διεκδικώντας την αποκλειστική διαχείριση των εθνικών θεμάτων, πράγμα που βολεύει πολύ την κυβέρνηση. Αλλά δε θα τους αφήσομε, δεν πρέπει να τους αφήσομε.

Δε θα προβούμε σε ανάλυση σημείο προς σημείο της συμφωνίας ενταφιασμού της ελληνικότητας της Μακεδονίας στα πλαίσια αυτού του κειμένου. Θα πούμε όμως ξανά ότι εδώ, σε επίπεδο διεθνούς πολιτικής, το βέτο μας ήταν, πέρα από στοιχειώδης έκφραση αξιοπρέπειας, κι ένα ανάχωμα στους Νατοϊκούς σχεδιασμούς στην περιοχή μας. Δυστυχώς, αυτό αντικαταστάθηκε από τη γελοία εικόνα του υπουργού μας να τραγουδάει στο Νίμιτς για τα γενέθλιά του. Δεν υπάρχει διέξοδος από δω παρά μόνο με την είσοδο του λαού στο προσκήνιο. Είμαστε άραγε έτοιμοι για μιαν αντίσταση οργανωμένη και διαρκείας;

ΣΗΜΑΙΕΣ ΠΑΝΤΟΥ

Είναι πολύ πρόσφατο το συμβάν με τη σημαία στη βραχονησίδα Ανθρωποφάγοι, που τοποθέτησαν τρεις συμπολίτες μας. Η αντίδραση της επίσημης πολιτείας ήταν αυτή που έχουμε συνηθίσει χρόνια τώρα: Φόβος, κατευνασμός, άγχος μην ερεθίσουμε το θηρίο. Κι αντί να αντιστεκόμαστε στον Τούρκικο ιμπεριαλισμό, χτυπάμε όποιον του σηκώνει κεφάλι.
Ναι, θα πει κάποιος καλοπροαίρετος, αλλά αυτή τη στιγμή οι συσχετισμοί δε μας ευνοούν. Οπότε μήπως πρέπει να κάνουμε υπομονή ανεχόμενοι τις προκλήσεις μέχρι να φέρουμε την κατάσταση σε ισορροπία; Μέχρι να υιοθετήσουμε μια στρατηγική που θα ανατρέψει το δυσμενή συσχετισμό δυνάμεων;
Σ’ αυτή τη φωνή μπορούμε ν’ απαντήσουμε, μ’ αυτή την άποψη μπορούμε να συνδιαλεχτούμε. Δε μπορούμε να μπούμε σε διάλογο στην άποψη του φοβικού συνδρόμου και του κατευνασμού. Μ’ αυτή βρισκόμαστε σε πλήρη ρήξη. Σε απόψεις όπως εκείνου του εισαγγελέα που το 1996 στα Ίμια διερεύνησε αν ο δήμαρχος Καλύμνου είχε εκθέσει τη χώρα σε κίνδυνο επειδή σημαιοστόλισε τη διοικητική του περιφέρεια, μόνο περιφρόνηση αξίζει.

Στους προβληματισμένους, όπως κι εμείς, συμπολίτες μας, απαντάμε ως εξής: Υποχρέωση του λαού, εφόσον το κράτος και το πολιτικό σύστημα βρίσκονται σε αντίθεση με την κοινωνία, είναι να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, σε όλο το φάσμα των δεινών που υφίσταται η χώρα: Από την ανατροπή της αποικιοκρατίας των Δυτικών μέχρι την αντίσταση του Νεοοθωμανισμό. Αυτό θα πρέπει να γίνεται συνεχώς, όπου μπορούμε, σταδιακά, δίχως να περιμένουμε τη μεγάλη νύχτα της επανάστασης, αλλά χτίζοντας την ανατροπή καθημερινά. Με την αλλαγή του προσωπικού μας τρόπου ζωής, με την αντίσταση σε ατομικό, τοπικό, συλλογικό επίπεδο. Με τη δημιουργία δικτύων και δομών από το λαό, που θα αμφισβητούν την πολλαπλή υποδούλωση της πατρίδας μας, και τελικά θα την ανατρέψουν. Σε όλους τους τομείς στους οποίους πάσχει η χώρα, στην πνευματική παρακμή, στην παραγωγή, στην οικονομία, στο μεταναστευτικό, στο δημογραφικό, στην εξωτερική πολιτική. Δίκτυα και δομές που θα αναλαμβάνουν δράση και θα υποκαθιστούν το κράτος μέχρι το σημείο που μπορούν.
Κι αυτό στην αρχή θα είναι υποτυπώδες, όσο μεγαλώνουν όμως οι προσπάθειες θα γίνεται και πιο ουσιαστικό. Μέχρι να πάρει ο λαός την εξουσία, μέχρι να αρθεί η αντίφαση που θέλει το κράτος να καταδυναστεύει την κοινωνία αντί να την υπηρετεί.
Η ύψωση της σημαίας σε οποιοδήποτε σημείο της ελληνικής επικράτειας είναι δικαίωμα του κάθε πολίτη. Η ύψωση της σημαίας σ’ ένα νησί που αμφισβητούν οι Τούρκοι είναι μια πράξη που θα έπρεπε να έχει κάμει πρώτο το κράτος, ο λαλίστατος υπουργός Εθνικής Άμυνας, η εκάστοτε κυβέρνηση. Όπως επίσης κι η οργάνωση της αντίστασης με κάθε πρόσφορο τρόπο, μεταξύ αυτών και της παλλαϊκής άμυνας. Αντί γι’ αυτό, ακούμε άκαπνους να αντροκαλιούνται από το παχύ χαλί του γραφείου τους, περισπούδαστους οσφυοκάμπτες να εξηγούν γιατί είναι ντροπή να υψώνουμε τη σημαία μας στα εδάφη μας, και μια κυβέρνηση να σφυρίζει αδιάφορα την ώρα που τα Ίμια εγγράφονται στο Τουρκικό κτηματολόγιο.

Απέναντι, σ’ αυτή τη στάση, ελάχιστο καθήκον μας είναι, μέχρι να τους διώξουμε, να τους υποχρεώσουμε να κάνουν τη δουλειά τους, να τους φέρουμε ενώπιον των ευθυνών που αποφεύγουν. Και η ύψωση της σημαίας σημαίνει ότι δημιουργείς τις προϋποθέσεις να είσαι εκεί να τις προστατεύσεις, μαζί και τα νησιά, όχι να τα αφήσεις έκθετα. Κι εφόσον αυτοί δεν το θέλουν αυτό, δεν τους επιτρέπουμε να το αποφύγουν. Η κυβέρνηση πρέπει να γνωρίζει ότι ο λαός θα τη φέρνει συνεχώς μπροστά στις ευθύνες της, κι έτσι κάποιες θα αναγκαστεί να τις αναλάβει. Όχι στο βαθμό που πρέπει, αλλά περισσότερο από ό,τι τώρα. Κι εμείς στην πρώτη γραμμή, παντού, και στα ελληνοτουρκικά. Πιστοί στην παράδοση του πολίτη-οπλίτη της αρχαιότητας, του Ακρίτα της Βυζαντινής Ανατολής, του Κρητικού Χαϊνη όλων των περιόδων της σκλαβιάς, Ενετικής και Τουρκικής. Μόνο εμείς θα ανατρέψουμε την Αποικιοκρατία, το Νεοοθωμανισμό και τους ντόπιους υπαλλήλους τους, στα χνάρια των παλιών μας και εμπνεόμενοι από το ‘’Ελευθερία ή Θάνατος’’ εκείνων και το ‘’Πατρίδα ή Θάνατος’’ του Τσε Γκεβάρα.