ΤΑ ΛΑΘΟΣ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ μια απόπειρα αποφυγής παρεξηγήσεων σε σχέση με τις εκλογές

Τα αποτελέσματα των εκλογών έδειξαν ακόμα μια φορά πως η κάλπη κρύβει εκπλήξεις. Κόντρα σε προβλέψεις δημοσκοπικές, αντίθετα από εκτιμήσεις βάσει λογικών συλλογισμών και γεγονότων, οι εκλογές ανέδειξαν θριαμβεύτρια τη Νέα Δημοκρατία και σε άτακτη υποχώρηση το ΣΥΡΙΖΑ. Double score που λέμε και στο μπάσκετ, ενώ οι δημοσκοπήσεις έδιναν διαφορά κάτω του 8%.

Τί πρέπει άραγε να καταλάβομε από αυτή την εξέλιξη; Έχει τέτοιαν αποδοχή η κυβερνητική πολιτική; Παίζει μόνη της η Νέα Δημοκρατία; Μήπως δεν κατάλαβε ο λαός την πολιτική της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Στα κεντρικά των κομμάτων οι αναλύσεις δίνουν και παίρνουν, και τα συμπεράσματα θα καθορίσουν την πολιτική τους στο προσεχές διάστημα: Της κυβέρνησης για το τί πολιτική θα ασκήσει, του ΣΥΡΙΖΑ για να διαμορφώσει τυχόν προϋποθέσεις ανάκαμψης, του ΠΑΣΟΚ για να διεκδικήσει την παλιά του αίγλη κ.ο.κ.

Αποπειρώμενοι να καταλήξομε κι εμείς κάπου, πρέπει να σταθούμε σε κάποιες σκέψεις με βάση όλα όσα καταιγιστικά συνέβησαν:

Επί τέσσερα χρόνια η κυβέρνηση έβγαινε πρώτη στις δημοσκοπήσεις. Με κορωνοιό, με τουρκικές απειλές, με λαθρομετανάστευση, με πόλεμο στην Ουκρανία, η φθορά που έπρεπε να έχει δεν εξαργυρώθηκε από άλλο κόμμα. Αυτό όμως δεν οφείλεται σε τύχη αλλά σε ανικανότητα της αντιπολίτευσης.

Φαίνεται ακόμα να υπάρχει μια σιωπηλή πλειοψηφία που δεν ακούγεται, δεν καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις, δεν είναι ενεργή στους δρόμους και στα κοινωνικά δίκτυα. Κι αυτή καθόρισε το αποτέλεσμα. Ποιες ήταν οι αφετηρίες της σ’ αυτή την κατεύθυνση;

Το μήνυμα αυτής της ψήφου δεν ήταν τί θέλει η κοινωνία. Ήταν πώς θα αποφύγει τα χειρότερα. Κι επειδή η επανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια πιθανότητα, ο λαός που είχε την εμπειρία της μνημονιακής πολιτικής, του ξεπουλήματος της εθνικής περιουσίας μέσω και του υπερταμείου, της προδοσίας της Μακεδονίας, της περιφρόνησης της αμυντικής θωράκισης της χώρας, της υποτέλειας απέναντι στην Τουρκία, του έμφυτου εθνομηδενισμού, του νεοταξίτικου δικαιωματισμού, προσπάθησε με κάθε τρόπο να την αποφύγει.

Υπό άλλες συνθήκες, το πολιτικό σύστημα θα διέθετε τις φωνές και δυνάμεις εκείνες που θα προέτασαν μιαν εναλλακτική πολιτική στην κατεύθυνση του δημοκρατικού πατριωτισμού, η οποία θα μπορούσε αν αποτελέσει μιαν εναλλακτική. Όμως εδώ τέτοιος πόλος δεν υπήρξε.

Τι υπήρχε; Μια κυβέρνηση που στον πρώτο της προϋπολογισμό προέβλεπε μείωση των αμυντικών δαπανών, που όμως αντέδρασε στην τουρκική επιθετικότητα. Μια κυβέρνηση που έκαμε εξοπλισμούς, αλλά δεν έβαλε τις βάσεις για μιαν εθνική αμυντική βιομηχανία. Μια κυβέρνηση που αντέδρασε στην εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού από την Τουρκία αλλά επιδίωξε τη δημιουργία καταυλισμών στα ακριτικά νησιά. Μια κυβέρνηση που δεν έχει πολιτική για την παραγωγική ανασυγκρότηση, ούτε για το δημογραφικό. Εν κατακλείδι, μια κυβέρνηση που δεν έχει όραμα, αλλά αντιδρά στις πιέσεις που δέχεται ο τόπος, έστω και δίχως συνολικό σχέδιο. Κι απέναντί της η βεβαιότητα ότι η αντιπολίτευση δε θα αντιδρούσε, έστω και εξ αντανακλάσεως όπως η κυβέρνηση.

Ακόμα, υπήρχε και η συνειδητοποίηση από το λαϊκό σώμα πως τυχόν επανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια προοπτική δίχως αύριο. Μόνος του ή σε συνεργασία με λοιπές εθνομηδενιστικές δυνάμεις όπως ο Γιάννης Βαρουφάκης, ο ΣΥΡΙΖΑ ενεργοποίησε αντανακλαστικά της κοινωνίας που δεν ήθελε να ξαναζήσει την περίοδο 2015-2019. Και αυτό οδήγησε την κοινωνία στην αγκαλιά της Νέας Δημοκρατίας.

Δε θα πρέπει να συμπεράνει η κυβέρνηση λοιπόν πως το εκλογικό αποτέλεσμα αποτελεί επιδοκιμασία της πολιτικής της. Αποτελεί σίγουρα αποδοκιμασία μιας πολιτικής που άσκησε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση και συνέχισε να προβάλει ως αντιπολίτευση. Μιας πολιτικής που δεν απαντούσε στα προβλήματα της κοινωνίας, αλλά σε φαντασιακές καταστάσεις που δεν είχαν σχέση με την πραγματικότητα, με νεοταξικά ιδεολογήματα που ενδύονται τη λεοντή της Αριστεράς για να καθίστανται πιο εύπεπτα. Μιας πολιτικής που αυτοεπιβεβαιωνόταν μέσα σε κομματικά γραφεία με όρους ιδεολογικού αυτισμού, που αδυνατούσε να αναλύσει στοιχειωδώς τη γεωπολιτική («θα το ρισκάρουμε με τους Τούρκους»), οικονομική, δημογραφική, παραγωγική πραγματικότητα. Μιας πολιτικής «φοιτητικής ξεγνοιασιάς», που προσφυώς είπε κι ο Σαββόπουλος, «ημιπιτσιρικάδων» κατά τα λεγόμενα των ίδιων.

Με πάταγο λοιπόν έκλεισε η μακρά περίοδος της μεταπολίτευσης, υπερβαίνοντας το διαχωρισμό Αριστεράς-Δεξιάς, απορρίπτοντας την αλλοίωση και γελοιοποίηση των αξιών της πρώιμης μεταπολίτευσης που εξελίχθηκαν σε νομιμοποίηση του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού, της διαφθοράς, των νεοταξικών προταγμάτων και της οργουελιανής νεογλώσσας των ΜΚΟ και του Σόρος και του εθνομηδενισμού.

Το να λάβει τα μηνύματα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι δύσκολο, γιατί θα πρέπει να αρνηθεί τον εαυτό του. Αν τα καταφέρει, με την απαραίτητη αυτοκριτική, θα έχει κάμει μιαν υπέρβαση που μόνο καλά θα προοιωνίζεται για τον τόπο.

Αλλά κι η Νέα Δημοκρατία θα πρέπει να μην παρασυρθεί από το αποτέλεσμα, ούτε και από το ότι παίζει δίχως αντίπαλο μέχρι τώρα. Γιατί η χώρα χρειάζεται δυνάμεις που θα μπορούν να αντιπαρατεθούν γόνιμα, με όραμα και προοπτική, στην αποσπασματική πολιτική της. Η καταφυγή στη Νέα Δημοκρατία προς αποφυγή μιας συγκεκριμένης πολιτικής, δεν πρέπει να θεωρηθεί πως δίδει λευκή επιταγή. Η κοινωνία ένοιωσε πως δεν είχε επιλογές, απέφυγε μια προοπτική που θεωρούσε καταστροφική, και για να το πετύχει στήριξε την κυβέρνηση. Δε στήριξε την πολιτική της.

Θέλομε δυνάμεις στο πολιτικό φάσμα που θα συγκρούονται, που θα εμφανίζουν διαφορετικές προσεγγίσεις, τεκμηριωμένες, ώστε να μπορεί ο λαός να επιλέξει. Χρειάζεται επίσης αυτές οι δυνάμεις να λειτουργούν υπό έναν κοινό παρονομαστή, κάποιες παραδοχές που θα θεωρούνται κοινή βάση, πάνω στην οποία θα χτίζονται οι διαφωνίες, οι συγκλίσεις, και θα λειτουργεί ο δημόσιος διάλογος. Κι αυτή η βάση οφείλει να είναι ο δημοκρατικός πατριωτισμός. Ούτε Ναζί χωρούν εδώ, ούτε εθνομηδενισμός. Ας ελπίσομε ότι η προσεχής περίοδος, θα μας φέρει διεργασίες που θα οδηγήσουν στη διαμόρφωση τέτοιων δυνάμεων.  

ΜΕΣ ΣΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΤΑ ΝΕΡΑ

Ο υβριδικός πόλεμος που διεξάγεται σε όλη την ελληνοτουρκική μεθόριο, από τη Θράκη μέχρι την Κύπρο, συντελείται σε πολλαπλά επίπεδα. Ένα πολύ σημαντικό αλλά συστηματικά αποσιωπούμενο, είναι κι αυτό της παράνομης αλιείας των Τούρκων στο Αιγαίο.

Οι Τούρκοι ψαράδες, με σκάφη μεγάλης αλιευτικής ικανότητας και με υπερσύγχρονο εξοπλισμό βγαίνουν στο Αιγαίο, από τη Σαμοθράκη μέχρι τη Ρόδο, σε σχηματισμό στόλου, συντεταγμένα και οργανωμένα, με στόχο να μονοπωλήσουν τα αλιεύματα. Η αριθμητική τους υπεροχή έναντι των δικών μας ψαροκάικων είναι συντριπτική, αφού φτάνει μιαν αναλογία 5 προς 1. Τα σκάφη αυτά δεν ψαρεύουν απλά. Αμφισβητούν το δικαίωμα των ψαράδων μας να αλιεύουν στο Αιγαίο, τους σκίζουν τα δίχτυα, εμπεδώνουν την τουρκική παρουσία στις θάλασσές μας και την αμφισβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Και εμείς, ως συνήθως, απλά κοιτάμε όταν δεν τους διευκολύνουμε.

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κατάργησε το άρθρο 401 του Ποινικού Κώδικα, που καθιστούσε ποινικό αδίκημα την αλιεία στα ελληνικά χωρικά ύδατα ξένων πλοίων δίχως άδεια, αποποινικοποίησε τις Τουρκικές προκλήσεις και στη δραστηριότητα αυτήν. Γιατί τα τουρκικά ψαράδικα δεν πάνε μόνο στα διεθνή ύδατα, στα οποία δεν έχομε ανακηρύξει ακόμα 12 μίλια, ούτε ΑΟΖ. Μπαίνουν στα χωρικά μας ύδατα και σαρώνουν τα αλιεύματα και εκεί.  

Αλλά οι Τούρκοι δεν παίρνουν απλά αλιεύματα από τους Έλληνες ψαράδες. Ψαρεύουν σε περιοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης παραβιάζοντας τους ευρωπαϊκούς κανονισμούς για την αλιεία, τους οποίους τηρούν οι Έλληνες συνάδελφοί τους. Έτσι, ψαρεύουν με μηχανότρατες εξοπλισμένες με ένα μεγάλο σάκο που σαρώνει το βυθό και τον ερημώνει από ζωή. Γι αυτό το λόγο, τέτοιοι τρόποι ψαρέματος απαγορεύονται από την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Με αυτό τον τρόπο, η Τουρκία, χώρα υπό ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, παραβιάζει τους κανονισμούς της προσποριζόμενη παράνομα κέρδος από σημαντικές ποσότητες μη νόμιμων αλιευμάτων τη στιγμή που οι Έλληνες ψαράδες, τηρώντας τους κανονισμούς, δεν ψαρεύουν με απαγορευμένους τρόπους αλιείας, ενώ εμποδίζονται σε πρόσβαση στα επιτρεπόμενα αλιεύματα λόγω της Τουρκικής υπεροπλίας και προκλητικότητας. Παράλληλα, η αειφορία των αλιευμάτων τίθεται εν αμφιβόλω λόγω των τουρκικών παράνομων αλιευτικών πρακτικών και οι Τούρκοι εξάγουν τα ψάρια και στην Ελλάδα!

Η κλιμάκωση καθίσταται εμφανής, όταν αναλογιστούμε πως το 2018, όταν ακόμα ίσχυε το καταργηθέν από το ΣΥΡΙΖΑ 401 του Ποινικού Κώδικα, σε χρόνο κατά τον οποίο δεν είχε ενταθεί η πρακτική αυτή αλλά οι Τούρκοι ψαράδες ήδη προκαλούσαν, το υπουργείο Γεωργίας και Δασών της Τουρκίας εξέδωσε οδηγία προς αυτούς να μην ενεργούν στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Η σύσταση αυτή θάφτηκε όταν η υπεραλίευση εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων κατέστη μέρος του υβριδικού πολέμου κατά της Ελλάδας.

Οι Τουρκικές προκλήσεις είναι συνεχείς, φέρνουν δε σε απόγνωση τους Έλληνες ψαράδες. Το ίδιο το λιμενικό αντιμετωπίζει προκλητική συμπεριφορά στα δικά μας χωρικά ύδατα, τα οποία οι Τούρκοι αμφισβητούν ως τέτοια και καλούν το δικό τους λιμενικό, ενώ τις περισσότερες φορές είναι οπλισμένοι για να επιβάλουν την κυριαρχία τους στο χώρο.

Η ελληνική πλευρά, με χαρακτηριστική καθυστέρηση, διόρθωσε το ατόπημα της κατάργησης του άρθρου 401 του Ποινικού Κώδικα, με την εισαγωγή σε αυτόν, μόλις το Νοέμβριο του 2021, του άρθρου 398 που αφορά στην αλιεία στην αιγιαλίτιδα ζώνη και τα εσωτερικά ύδατα, το οποίο προβλέπει πως «Όποιος ασκεί αλιευτική δραστηριότητα με σκάφος ή άλλο πλωτό μέσο που φέρει σημαία τρίτης χώρας, χωρίς την προβλεπόμενη κατά τις οικείες διατάξεις άδεια της αρμόδιας αρχής, εντός της αιγιαλίτιδας ζώνης και των εσωτερικών υδάτων της Ελληνικής Επικράτειας, τιμωρείται με φυλάκιση». Δεν ίδρωσε βέβαια το αυτί των Τούρκων, αλλά τουλάχιστον υπάρχει πια ξανά ένα θεσμικό πλαίσιο για την αντιμετώπιση αυτής της πρακτικής.

Όπως ίσως θα ανέμενε κάποιος, ο μιθριδατισμός της ελληνικής πλευράς δεν ενεργοποίησε τη διάταξη αυτή, που δίδει στο λιμενικό τη δυνατότητα σύλληψης και προσαγωγής σε δίκη των παρανομούντων ψαράδων. Οι προκλήσεις συνεχίζονται και μετά την επαναφορά του ποινικού προσήμου στις τουρκικές ενέργειες.

Κι επειδή η νομική κάλυψη υπερκαθορίζεται από την πολιτική βούληση, ο οικολόγος πρωθυπουργός μας φρόντισε να ξεκαθαρίσει τα πράγματα με μια προσέγγιση α λα Γιάννη Βαρουφάκη: Αντί να κατοχυρώσει την ελληνική αλιευτική παρουσία, πρότεινε τη σολομώντεια λύση της δημιουργίας ζωνών όπου θα απαγορεύεται η αλιεία για τη διασφάλιση της αναπαραγωγής των αλιευμάτων! Κι αν αυτό ακούγεται σωστό, όταν δε συνοδεύεται από μια στάση αποφασιστικότητας απέναντι στις τουρκικές παραβιάσεις, καταλήγει να αποδέχεται την καταστροφή στο βυθό που προκαλούν οι Τούρκοι και να λειτουργεί προστατευτικά για τους τελευταίους, εξασφαλίζοντάς τους ανανέωση των αλιευμάτων που εξαφανίζουν. Αν οι Τούρκοι δεν προκαλούσαν τέτοια καταστροφή στο βυθό, είναι αμφίβολο αν θα χρειαζόταν να διατυπώσει τέτοια σκέψη ο πρωθυπουργός. Αντί να αντιμετωπίσουμε την Τουρκική προκλητικότητα λοιπόν και να διασφαλίσουμε τους πόρους των ψαράδων μας, προτείνομε εμείς οι ίδιοι τη αποστέρησή τους από αυτούς! Κι εφόσον δεν αντιμετωπίζομε την τουρκική πρόκληση, της δημιουργούμε αποθέματα να έχει να ψαρεύει! Η στάση αυτή, οδηγεί σε αποδοχή τετελεσμένων, γκριζάρισμα του Αιγαίου και όχι μόνο από αλιευτικής πλευράς, με δική μας πρωτοβουλία.

Οι συνέπειες είναι πολλώ λογιώ: Το Αιγαίο καθίσταται ζώνη αμφίβολης κυριαρχίας. Τα νησιά αποδυναμώνονται οικονομικά καθώς η αλιευτική οικονομική δραστηριότητα εξαφανίζεται. Αυτό μεσοπρόθεσμα οδηγεί και στην εγκατάλειψή τους από έναν πληθυσμό που δε θα έχει πόρους να ζήσει, διευκολύνοντας τα τουρκικά σχέδια, καθώς τα νησιά βρίσκονται σταδιακά περίκλειστα από μιαν ανεξέλεγκτη τουρκική δραστηριότητα, οικονομική και στρατιωτική, με αίσθηση εγκατάλειψης από το κέντρο. Και τα αποδυναμωμένα από πληθυσμό νησιά καθίστανται εύκολη βορά στους τουρκικούς σχεδιασμούς.

Η λύση σε αυτά είναι η αυτονόητη και μη εφαρμοζόμενη σε όλο το πλέγμα των Ελληνοτουρκικών σχέσεων: Συνειδητοποίηση της πραγματικότητας, βούληση για την αποτροπή, σχεδιασμός και αποφασιστικότητα. Πρακτικά, τα ζητήματα αυτά θα λύνονταν με την ανακήρυξη χωρικών υδάτων 12 μιλίων και ΑΟΖ, και βέβαια τη βούληση για την υπεράσπισή τους.

«Μες στου Αιγαίου τα νερά αγγέλοι φτερουγίζουν», μας λέει το γνωστό νησιώτικο τραγούδι. Αλλά για να συνεχίσουν, θα πρέπει να τους το διασφαλίσομε εμείς. Κι αυτό χρειάζεται άλλο πολιτικό προσωπικό, που θα εκφράζει τη λαϊκή βούληση και θα δίνει σιγουριά στους νησιώτες μας πως θα συνεχίσουν να ζουν, να ψαρεύουν, να δημιουργούν και να παράγουν πολιτισμό μέσα από τον ελληνικό τρόπο ζωής και δράσης τους. Σ’ αυτή την προσπάθεια, οι άγγελοι θα είναι μαζί μας· οι δαίμονες όμως, μέσα κι έξω από τη χώρα, εναντίον μας…

ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΙ: Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ;

Μια κοινωνία που χτυπιέται από παντού, έφτασε η ώρα να στερηθεί αυτό που με απτό τρόπο τη δένει με τον τόπο της: Το σπίτι της, τη μικρή ιδιοκτησία. Φαινόμενο τυπικά ελληνικό, η ιδιοκατοίκηση ήταν καρφί στο μάτι των δανειστών πριν ακόμα αυτοί γίνουν δανειστές. Σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη, το ποσοστό ιδιοκατοίκησης είναι εξαιρετικά υψηλό στην Ελλάδα, απομεινάρι του κοινοτικού τρόπου οργάνωσης που δημιουργούσε η μικρομεσαία δομή των κοινοτήτων μας, εχέγγυο μικρής κοινωνικής ψαλίδας και δημιουργός συμπεριφορών αλληλοϋποστήριξης, συνεργασίας και εν τέλει κοινού σχεδιασμού πορείας.
Τη σημασία που έχει η μικρή ιδιοκτησία για το ρίζωμα του λαού μας την εξέφρασε χρόνια πριν ο Άρης στη Λαμία: «Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.
Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;»
Ο λαός έχει πατρίδα λοιπόν, αντίθετα από το κεφάλαιο. Και την έχει μέσα από μια σειρά προκείμενες, μια από τις οποίες είναι και η μικρή ιδιοκτησία, οι καλύβες και τα πεζούλια μας. Εμπειρία, από τα βάθη του χρόνου επιβεβαιωμένη, από τον πολίτη-οπλίτη μέχρι τους απελάτες.
Το σπάσιμο λοιπόν του δεσίματος του λαού με την πατρίδα θα πρέπει να γίνει, εκτός από την εθνομηδενιστική αποδόμηση της ιστορίας, και σε ένα πιο πρακτικό επίπεδο: Πρέπει ο λαός να χάσει το σπίτι του, το χωράφι του, τη γή του. Την όλη μεθόδευση μετά από πέντε χρόνια μνημονίων την ανέλαβε βεβαίως η πρώτη φορά Αριστερά: Ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, διεύρυνση του αριθμού των υποψήφιων πλειοδοτών, εκπτώχευση των μεσαίων στρωμάτων. Το κίνημα κατά των πλειστηριασμών έχασε τον αντίπαλο κάπου στον κυβερνοχώρο, και όσο χρειάστηκε να το αφομοιώσει αυτό συνεχίστηκε η κολοβωμένη προστασία της πρώτης κατοικίας, με ημερομηνία λήξεως πια. Την ολοκλήρωση της δουλειάς ανέλαβε, όπως και άλλες, η διάδοχη κυβέρνηση, διάδοχη όχι μόνο σε χρονική αλληλουχία αλλά και σε προγραμματική συνέχεια. Το ίδιο σχέδιο εφαρμόζουν, γι’ αυτό και οι τσακωμοί τους είναι για τον εμφύλιο κι όχι για το σήμερα. Παράλληλα λοιπόν με το μεταναστευτικό και τα ελληνοτουρκικά, συνεχίζουν τώρα και στο ξεσπίτωμα του κόσμου.
Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσομε ότι δε μιλούμε για μια «κανονικότητα» στην οικονομία, όπου υπάρχουν μπαταξήδες ή και άτυχοι από δικές τους λάθος επιλογές που μοιραία πληρώνουν τη συμπεριφορά τους ή τη λάθος εκτίμηση που οδηγεί σε αδυναμία αποπληρωμής των οφειλών. Εδώ μιλούμε για δέκα χρόνια κρίσης, που διέλυσαν κάθε προγραμματισμό που μπορεί να είχε κάμει ένα συνετό νοικοκυριό ή ένας επιχειρηματίας, από τους πολλούς μικρομεσαίους που απαρτίζουν τον καμβά της ελληνικής οικονομίας. Εδώ λοιπόν μιλούμε για ανωτέρα βία, για απρόβλεπτες καταστάσεις που, ακόμα χειρότερα, μετεξελίχθηκαν σε Κατοχή και αποικιοποίηση της χώρας. Σε τέτοιες συνθήκες, δε μπορεί να υπάρχει επίκληση σε «στρατηγικούς κακοπληρωτές» από τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης που ψάχνουν άλλοθι για να διαλύσουν ό,τι απέμεινε μετά από χρόνια μνημονίων. Ακόμα κι αν αυτοί υπάρχουν, θα πρέπει να κριθούν αφού η χώρα επιστρέψει από την κόλαση που ζει σε πολλαπλά επίπεδα, κι όχι να καούν τα πολύ περισσότερα χλωρά των θυμάτων της κρίσης με τα λίγα συγκριτικά ξερά των όποιων κακοπληρωτών. Το αντίθετο πρέπει να γίνει εν όψει της κατάστασης, να παρασχεθεί προστασία στην πρώτη κατοικία και όχι μόνο σ’ αυτή, σε όλη την περιουσία των δανειοληπτών. Με τί όρους, Μα, με τους όρους που επιφύλαξαν στα διάφορα κοράκια που ήρθαν να αγοράσουν τα κόκκινα δάνεια από τις τράπεζες, που πια δεν είναι ελληνικές, άρα δεν έχουν ούτε αυτές διασύνδεση με την κοινωνία, άλλο ένα κατόρθωμα της πρώτης φοράς Αριστερά. Μπορούσε όμως η Πολιτεία να ορίσει ότι οι δανειολήπτες θα μπορούσαν να εξαγοράσουν το δάνειό τους με τους ίδιους όρους πώλησής τους στα διάφορα Ταμεία που ενεργούν ως κοράκια που ζητούν κέρδος με κάθε τρόπο.
Θα μπορούσε κι ένα κίνημα να το επιβάλει αυτό; Θα μπορούσε να διαμορφώσει τρόπους πάλης εναλλακτικούς; Να εξαγοράσει αυτό τα δάνεια με εράνους και απόδοσή τους στους ιδιοκτήτες με ευνοϊκούς όρους αποπληρωμής; Θα μπορούσε ίσως να το κάμει ανά περίπτωση; Σίγουρα, η εμπειρία της προηγούμενης Κατοχής μπορεί να χρησιμεύσει κι εδώ. Μπορεί ίσως μια κυβέρνηση που θα προκύψει αφού επιτέλους ο λαός αποφασίσει να τελειώνει με το υπάρχον πολιτικό σύστημα, να νομοθετήσει την ακύρωση των μεταβιβάσεων που θα γίνουν μέσω των πλειστηριασμών, όπως είχε γίνει και τότε με τις μεταβιβάσεις στους δωσίλογους εκείνης της εποχής, που πήραν τα σπίτια του κόσμου εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη του, με τη δυνατότητα να επαναληφθούν αν συναινούν και οι δύο πλευρές, του ιδιοκτήτη και του υπερθεματιστή στον πλειστηριασμό, ως όρο για την εγκυρότητά τους. Και ίσως θα έπρεπε να υπάρχει από τώρα μια οργανωμένη πολιτική δύναμη που θα κάμει αυτή την προειδοποίηση, ώστε να κόψει την όρεξη των πρόθυμων πλειοδοτών που στην καταστροφή της κοινωνικής δομής βλέπουν μιαν επενδυτική ευκαιρία. Πρέπει λοιπόν το κόστος αυτής της «ευκαιρίας» να γίνει απαγορευτικό γι’ αυτούς.
Το σίγουρο είναι πως οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας δεν πρέπει να γίνουν. Έρχονται να κλιμακώσουν την επίθεση στην κοινωνική συνοχή, να καταστήσουν ανέστιους τους πολίτες και άρα να τους αποκόψουν από τον τόπο τους, τη γειτονιά τους, τη ζωή τους. Θα είναι ελεύθεροι μετά να ξενιτευτούν κι αυτοί, δίχως τα βαρίδια της ιδιοκτησίας, δίχως κάτι να τους κρατάει να παλέψουν εδώ. Και βέβαια, θα δημιουργηθεί κενό που κάποιος θα πρέπει να το γεμίσει. Κι αν πριν τρία χρόνια αυτή την παράμετρο δεν τη σκεφτόμασταν, τώρα έρχεται και αυτή να κουμπώσει στην επίθεση στην πρώτη κατοικία. Υπάρχουν ήδη έτοιμοι οι αντικαταστάτες, που θα οδηγήσουν στην πλήρη διάλυση του κοινωνικού ιστού.
Ανεξάρτητα από αυτό όμως, η προστασία της πρώτης κατοικίας είναι από μόνη της χρέος της κάθε κυβέρνησης που εκπροσωπεί το λαό της και δεν είναι λακές ξένων συμφερόντων, χρέος και του λαού να αντισταθεί και σε αυτό το επίπεδο. Δεν υπάρχουν εδώ δικαιολογίες, δεν υπάρχει χρόνος. Ακόμα κι αν μια λαϊκή κυβέρνηση ακυρώσει τις μεταβιβάσεις από τους πλειστηριασμούς, κάποιοι θα έχουν ήδη καταστραφεί. Η πρόληψη είναι πάντα προτιμότερη από την προσπάθεια να διορθωθούν καταστροφές που δε θα έπρεπε να έχουν λάβει χώρα. Κι αυτό η κοινωνία θα το βρει μπροστά της, το βρίσκει μπροστά της ήδη και αυτό. Ας είναι αυτή η μάχη η πρώτη που θα κερδίσομε στην προσπάθεια να νικήσομε στον πόλεμο που κλιμακώνεται συνεχώς σε βάρος μας…

ΕΚΛΟΓΕΣ

Μια ψύχραιμη ματιά στις εκλογές που πέρασαν, μπορεί να προσφέρει αφορμή για τις ακόλουθες σκέψεις:
1. Η διάθεση της πλειοψηφίας για απαλλαγή από το ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε σε μια ευρεία νίκη της Νέας Δημοκρατίας. Δεν οδηγεί όμως σε αλλαγή πολιτικής. Η Νέα Δημοκρατία, με το νεοφιλελεύθερο προφίλ που έχει πια υιοθετήσει, λειτουργεί σα μια συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, έχοντες ταυτόσημες ή παραπλήσιες απόψεις με αυτόν σε μια σειρά κομβικά θέματα:
Στα εθνικά, είναι εξ ίσου εθνομηδενιστική. Σύρθηκε φραστικά στην καταδίκη της Συμφωνίας των Πρεσπών εκ του ασφαλούς αφού η υπερψήφισή της ήταν δεδομένη, και ήδη δηλώνει ότι τη θα σεβαστεί. Αντίστοιχες είναι οι θέσεις της για τα Ελληνοτουρκικά, Θράκη, Αιγαίο, Κύπρο.
Στο δημογραφικό έχει την ίδια ανυπαρξία σχεδίου αντιστροφής της πληθυσμιακής κατάρρευσης όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Στο μεταναστευτικό, έχει ταυτόσημες θέσεις με όλους τους εκφραστές της Νέας Τάξης, και αυτό φάνηκε στη συνέντευξη τύπου που έδωσαν για το θέμα όλοι οι υποψήφιοι δήμαρχοι Αθηνών του εθνομηδενιστικού τόξου, από το Μπακογιάννη μέχρι τον Κωνσταντίνου της ΑΝΤΑΡΣΙΑ, οι οποίοι εξέφρασαν παραπλήσιες απόψεις που οδηγούν στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση, στην παγίωση γκέτο και τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής.
Στην παραγωγική ανασυγκρότηση υπάρχει η ίδια σιωπή όπως στο δημογραφικό.
Παρ’ ολ’ αυτά, η ανάγκη απαλλαγής από το ΣΥΡΙΖΑ και η ανυπαρξία συγκροτημένης πατριωτικής πρότασης οδήγησαν σε νίκη του κ. Μητσοτάκη.

2. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπέστη καμμιά συντριπτική ήττα, όπως κατά κόρον γράφεται. Αντίθετα έλαβε ένα εξαιρετικά υψηλό ποσοστό αν σκεφτεί κάποιος τί έχει προηγηθεί: Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, που πούλησε τη Μακεδονία, που υλοποιεί πειθήνια την πολιτική του ΝΑΤΟ και των Αμερικάνων, που διέλυσε τη μεσαία τάξη και χτυπά ό,τι απέμεινε από το μικρομεσαίο κοινοτικό μοντέλο, που υποβάθμισε κι άλλο και αφελλήνισε την εκπαίδευση, που παρεμβαίνει στη Δικαιοσύνη, που αφαίμαξε τα νοικοκυριά για να τα καταντήσει διακονιάρηδες μιας ελεημοσύνης που εξωραΐζεται ως επίδομα, αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ που έπρεπε να καταρρεύσει, έχει πια παγιωθεί ως ο ένας πόλος σε ένα νέο δικομματισμό, που ψάχνει στον εμφύλιο να βρει διαφορές αφού στη σημερινή συγκυρία οι δύο πόλοι του έχουν ταύτιση μάλλον παρά διαφορές.
3. Ο μπαμπούλας της Δεξιάς δεν τρομοκρατεί πλέον αυτούς που βίωσαν μια τετραετία ΣΥΡΙΖΑ. Πιθανόν μάλιστα, όπως εκφέρεται, να δίδει κίνητρο στην υπερψήφιση του Κ. Μητσοτάκη, αφού ένας πονηρά σκεπτόμενος ψηφοφόρος θα σκεφτεί ότι τα μέτρα που με τόση άνεση πέρασε ο ΣΥΡΙΖΑ (πόσο μάλλον την προδοσία των Πρεσπών) δε θα τολμούσε καν να σκεφτεί η Νέα Δημοκρατία, αναλογιζόμενη τις αντιδράσεις και του ΣΥΡΙΖΑ. Οπότε η ψήφος στη Νέα Δημοκρατία θα φάνταζε ως διέξοδος άμβλυνσης των μνημονιακών πολιτικών.
4. Ένα στοιχείο που δίδει ελπίδες είναι ότι όλο και περισσότερος κόσμος απεγκλωβίζεται από το νεοταξικό εθνομηδενιστικό δίπολο και αναζητά νέα πολιτική στέγη. Σχηματισμοί αυτού του στίγματος, συνολικά ξεπέρασαν το 3% και η ευθύνη όλων για τη συγκρότηση ενός δημοκρατικού πατριωτικού πόλου είναι υπαρκτή και απαιτεί ωριμότητα και σχεδιασμό.

5. Οι πολιτικοί απατεώνες έδειξαν ότι εξακολουθούν να έχουν ένα ακροατήριο, κυρίως εκείνους που δεν έχουν διάθεση να σηκωθούν από τον καναπέ και προτιμούν να πιστεύουν τον κάθε τυχάρπαστο. Είναι πρόβλημα το ότι ακόμα και τώρα δείχνει ένα κομμάτι του λαού εμπιστοσύνη σε τέτοια φαινόμενα.
6. Οι επόμενοι μήνες θα δείξουν αν οι εκτιμήσεις αυτές επαληθεύονται. Ένα στοιχείο που θα μπορούσε να καταδείξει ως λάθος (που ελπίζουμε) την εκτίμηση για τη διατήρηση των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ σε μεγάλο ποσοστό, είναι ότι ίσως ο κόσμος που τον ψήφισε, συμπεριφέρθηκε ως λουμπενοποιημένη εκλογική πελατεία (που εξαθλίωσε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ), και επηρεάστηκε από τα ψίχουλα που προεκλογικά του επέστρεψαν από όσα του έχουν στερήσει. Αυτή η εκλογική πελατεία έχει πρόσκαιρα χαρακτηριστικά, προσκολλάται στο ΣΥΡΙΖΑ επειδή αυτός είναι στην εξουσία. Αν τη χάσει, πιθανότατα θα απογαλακτιστούν από αυτόν οι παρίες, όπως τους κατάντησε, της κοινωνίας.

7. Ένα ακόμα ελπιδοφόρο χαρακτηριστικό των αποτελεσμάτων, είναι ο καταποντισμός των σχημάτων που εκφέρουν εθνομηδενιστικό λόγο. Απόρροια αυτού είναι η συντριβή της ΛΑΕ, η οποία, αν και είχε την εντιμότητα να αποχωρήσει από το ΣΥΡΙΖΑ, απέφυγε να αναλύσει την κατάσταση και έμεινε δέσμια νεοταξικών αντιλήψεων και ομάδων στο εσωτερικό της. Η δραματική επιστολή αποχώρησης του Π. Λαφαζάνη, με κύριο βάρος στην αποκατάσταση του τόσο συκοφαντημένου πατριωτισμού, έχει συνέπειες ευρύτερες από την εκλογική απήχηση της ΛΑΕ: Σηματοδοτεί την επιστροφή της συζήτησης για το εθνικό και την πατρίδα στην Αριστερά, η οποία την είχε εξοβελίσει στο χώρο της Ακροδεξιάς, υπηρετώντας έτσι τις στοχεύσεις της παγκοσμιοποίησης.

8. Ελπιδοφόρα είναι και η παρουσία και αποτελέσματα συνδυασμών του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου στις δημοτικές εκλογές, πέραν της πιο πάνω διαπίστωσης στις ευρωεκλογές. Έτσι, στην Κομοτηνή, στη Θεσσαλονίκη και στην Πάτρα, συνδυασμοί με αυτά τα χαρακτηριστικά επιβεβαίωσαν τις δυνάμεις τους, ενώ στην Αθήνα ο πρωτοεμφανιζόμενος συνδυασμός του Γ. Καραμπελιά με τον εύγλωττο τίτλο ΄΄ΑΘΗΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ΄΄ ήρθε πρώτος μετά τους συστημικούς/ κομματικούς υποψηφίους και εξασφάλισε έδρα στο Δημοτικό Συμβούλιο του πρώτου Δήμου της χώρας.

Ήδη οι εθνικές εκλογές προκηρύχτηκαν. Εκεί θα δούμε ποιες είναι και οι πραγματικές προθέσεις του λαού μας.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΕΙ

Πολλοί φίλοι, απογοητευμένοι από την υπερψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών, θεωρούν ότι η μάχη χάθηκε, ότι ηττηθήκαμε, ότι όλα τέλειωσαν. Αυτή όμως είναι μια όψη του νομίσματος. Μια άλλη προσέγγιση δείχνει διαφορετικά πράγματα.
Ο αγώνας ενάντια στη Συμφωνία της προδοσίας υπέστη μια κοινοβουλευτική ήττα, μέσα από κολοτούμπες, αμφιβόλου ηθικής πρακτικές, αναδεικνύοντας τη μικρότητα ορισμένων καρεκλοκένταυρων και επίορκων. Στον πόλεμο για τη σωτηρία της Πατρίδας όμως αποτέλεσε ένα σταθμό που μπορεί να αντιστρέψει το συνολικό κατήφορο.
Ήδη, αμφισβήτησε το κομματικό κατεστημένο, διαλύοντας δύο κόμματα, το Ποτάμι και τους ΑΝΕΛ, και υποχρεώνοντας δυο ακόμα, τη ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ να συρθούν πίσω από τις θέσεις του. Ανάγκασε το ΚΚΕ και το ΛΑΕ να κάμουν, έξω και την τελευταία στιγμή, πορείες κατά της Συμφωνίας, διαπερνώντας το πολιτικό φάσμα σε όλη του την έκταση.
Απεγκλώβισε ένα μεγάλο αριθμό πολιτών από τα κομματικά στρατόπεδα, ανοίγοντας το δρόμο να εκφραστεί οργανωτικά ο δημοκρατικός πατριωτικός χώρος.
Αυτή είναι μια διαδικασία που θα χρειαστεί χρόνο, που θα πρέπει να περάσει από μια φάση πολυδιάσπασης σε μία πιο ώριμη ώσμωσης και σύνθεσης των διάφορων απόψεων και συλλογικοτήτων. Αλλά η πορεία αυτή έχει ξεκινήσει.
Έφερε τη νεολαία στο προσκήνιο, προς έκπληξη όλων, αφού τη θεωρούσαν αδιάφορη και αποπολιτικοποιημένη. Και ίσως, η αηδία προς το πολιτικό προσωπικό της Χώρας, να οδηγούσε πράγματι στην αποστράτευση του λαού, και των νέων. Η προδοσία όμως των Πρεσπών και η συνειδητοποίηση του ότι μπαίνουν πια ζητήματα εξαφάνισης του λαού μας, οδήγησε στην αφύπνιση και δραστηριοποίηση της κοινωνίας. Η οποία δεν πρέπει να θεωρήσει ότι τέλειωσαν όλα, αλλά ότι το αντάρτικο απέναντι στο ΝΑΤΟ και τους υπαλλήλους τους, απέναντι στο Νεοοθωμανισμό κα τα γιουσουφάκια του, περνάει σε άλλο στάδιο.
Ήδη, φωνές από την «υπεύθυνη» αξιωματική αντιπολίτευση, μας λένε ότι δεν μπορεί να καταγγελθεί η Συμφωνία. Επιβεβαιώνουν τις υποψίες ότι η καταψήφιση της Συμφωνίας έγινε για τα μάτια και εκ του ασφαλούς και ότι σύρθηκε σε θέσεις που δεν ενστερνίζεται κατά την ψήφιση της Συμφωνίας. Αυτό θα πρέπει να το σταθμίσει και ο λαός όταν έρθει η ώρα. Γιατί η Συμφωνία καταγγέλλεται. Και νομικά, μέσα από τις συνεχείς παραβιάσεις ακόμα και αυτών των λεόντειων υπέρ τους όρων από τα Σκόπια. Και πολιτικά, μέσα από την άσκηση εξωτερικής πολιτικής με σχέδιο και όραμα, η οποία λείπει εδώ και δεκαετίες από την Ελλάδα. Με καθημερινή έμπρακτη αμφισβήτηση της σε τοπικό και διεθνές επίπεδο.

Αλλά το ζήτημα δεν περιορίζεται στα Σκόπια, υπάρχει πάντα ο Νεοοθωμανισμός, το χρέος, το δημογραφικό, το μεταναστευτικό, η παραγωγικότητα, και τελικά η ανάκτηση των αξιών που έχουν υποχωρήσει στο βωμό της κατανάλωσης και του ατομισμού, στο βωμό του δυτικότροπου εκσυγχρονισμού.
Ένας μόνο εκσυγχρονισμός απαιτείται, αυτός που θα γίνει με δικά μας μέσα, με δικές μας ιδέες, προσαρμοσμένος στην Ελληνική ιδιαιτερότητα. Που θα πάρει ιδέες μέσα από την Παράδοσή μας, την Κοινοτική μας εμπειρία, τις αξίες της Ελευθερίας και της Αντίστασης. Που θα πάρει ιδέες και από τους λαούς όλου του κόσμου, στους οποίους ο λαός μας έχει επίσης δώσει πολλαπλάσια. Και που θα τις αφομοιώσει στις δικές μας συνθήκες.
Ο αγώνας για την ακύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών υπόσχεται πολύ περισσότερες ελπίδες. Είναι ο δρόμος μέσα από τον οποίο θα υπάρξει μια συνολική αντίσταση στην παρακμή, κι αν αποτύχει θα οδηγήσει στην εξαφάνιση μας ως συλλογικότητας. Κι εμείς δεν θα το επιτρέψουμε.

ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΙ: ΚΑΝΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗ!

Η ολοκλήρωση της καταστροφής και της μεταβολής της Ελλάδας από χώρα σε χώρο προχωράει σε πολλαπλά επίπεδα.
Στα εθνικά θέματα, η κυβέρνηση ξεπούλησε τη Μακεδονία, επειδή έτσι θέλει το ΝΑΤΟ, δέχτηκε τις θέσεις της Άγκυρας στη Θράκη, ενώ επί των ημερών της οι Τούρκοι προσάρτησαν επισήμως τα Ίμια.
Στην οικονομία, η συνεχής εκπτώχευση των λαϊκών στρωμάτων, η βαριά φορολογία και η ανυπαρξία σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα εμπεδώνουν τη διάλυση της κοινωνίας, ωθούν τους πληβείους των (συνεχιζόμενων βεβαίως) μνημονίων στην εξάρτησή τους από τις ελεημοσύνες της κυβέρνησης, και τους νέους στην ξενιτειά.
Αλλά για να διαλυθεί εντελώς η πατρίδα, πρέπει η κυβέρνηση, εκτελώντας τις εντολές αυτών που την κρατούν στην εξουσία, να χτυπήσει και τη συνοχή του κοινωνικού ιστού στις γειτονιές και το δέσιμο του λαού με τον τόπο του. Το πρώτο, το πετυχαίνει με τη μετανάστευση και τα ανοιχτά σύνορα. Το δεύτερο με το να στερήσει το λαό από το σπίτι του.
Οι πλειστηριασμοί είναι πια ο σύγχρονος τρόπος αγοράς ακινήτων.
Τα λαϊκά στρώματα, καταχρεωμένα και κατασυκοφαντημένα, βλέπουν τα ακίνητά τους να πουλιούνται εκπλειστηριαζόμενα, χάνοντας έτσι το δεσμό με το χωριό, τη γειτονιά, την πόλη τους. Πλέον είναι ανέστιοι, ‘’ελεύθεροι’’ να φύγουν, κόβοντας το δεσμό με την πατρίδα. Αυτό το εξέφρασε και ο Άρης Βελουχιώτης στο λόγο της Λαμίας:
«Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε.

Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;»
Τα σπίτια που θα πουληθούν σε πλειστηριασμό θα τα πάρουν ξένα συμφέροντα. Οι Έλληνες δεν έχουν χρήματα. Και τα ξένα συμφέροντα θα συνεργαστούν με την κυβέρνηση και τους κατακτητές, προσφέροντας τα για εγκατάσταση μεταναστών, ώστε να διαλυθεί η κοινωνική συνοχή και να μεταβληθεί η Ελλάδα στην αποθήκη ψυχών μιας Ευρώπης που σφυρίζει αδιάφορα.
Οι κατοχικές δυνάμεις και η κυβέρνηση επενδύουν στους πλειστηριασμούς για την αποδόμηση της μικρομεσαίας δομής της κοινωνίας, που καθένας έχει ένα σπίτι και πολλοί μια μικρή οικογενειακή επιχείρηση. Άλλωστε, η κοινοτική μικρομεσαία ελληνική ιδιαιτερότητα είναι από καιρό καρφί στο μάτι της παγκοσμιοποίησης και των Δανειστών, που τώρα έχουν και μια πρόθυμη κυβέρνηση ώστε να τη διαλύσουν. Και δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το έργο το επωμίστηκαν οι εθνομηδενιστές της κυβέρνησης, αφού έχουν και την ιδεολογική προδιάθεση να το κάνουν: Τους κοσμοπολίτες ηγέτες μιας χώρας της οποίας το λαό και την παράδοσή του περιφρονούν, που νιώθουν κομπλεξικοί απέναντι στη Δύση και απαξιούν και τη γλώσσα τους να μιλήσουν στα διεθνή φόρα, δεν τους ενδιαφέρει ο λαός, ούτε ταυτίζονται μαζί του. Ταυτίζονται με τις Βρυξέλλες και τη Δύση, με σχέση υποτέλειας. Αυτούς που λοιδορούν, μαζί με το παρακράτος τους, τον εκπτωχευμένο λαό ως νοικοκυραίους πνιγμένους στα χρέη, πράγμα για το οποίο επιχαίρουν, τους νοιάζει πρωτίστως να προλάβουν να ολοκληρώσουν το έργο που τους ανατέθηκε.
Η ματαίωση των πλειστηριασμών είναι ένα από τα πάρα πολλά που πρέπει να κάνουμε για να πάρουμε την πατρίδα μας πίσω.
Πότε όμως θα αντιστρέψουμε αυτή την κατάσταση; Πότε θα βάλουμε τέρμα στο δρόμο προς την καταστροφή, πότε θα πάρουμε ξανά τις τύχες μας στα χέρια μας; Ο καθρέφτης μας θα μας απαντήσει στον καθένα ξεχωριστά και σ’ όλους μαζί. Δεν είμαστε στο παρά πέντε, είμαστε στο και τέταρτο.
Αντίσταση ή Εξαφάνιση!

 

Ο ΛΑΟΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ

Βήμα βήμα, η κυβέρνηση δεν τηρεί πια κανένα πρόσχημα, ούτε προσπαθεί να συγκαλύψει τις προθέσεις της πίσω από μια ριζοσπαστική φρασεολογία. Η εμπέδωση των νατοϊκών σχεδιασμών στα Βαλκάνια είναι πρωταρχικός της στόχος, και την αναδεικνύει ως την πιο φιλοαμερικανική κυβέρνηση από τον καιρό του Πιουριφόι. Εντολοδόχος υποτίθεται του λαϊκού σώματος, δεν έχει καμιά διάθεση να αφουγκραστεί ούτε τη βούλησή του ούτε την οργή του πια. Πρωταρχικό μέλημα είναι η εκτέλεση των επιθυμιών των Αμερικάνων, Γερμανών και Τούρκων επικυρίαρχων.
Η συμφωνία για τα Σκόπια ήταν η αρχή. Ζούμε μέρες σχεδίου Ανάν, μόνο που τότε είχαν κι οι δυο πλευρές το δικαίωμα στο δημοψήφισμα και ο λαός μας στην Κύπρο δεν επέτρεψε την υπογραφή της ληξιαρχικής πράξης θανάτου του. Η εμπειρία αυτή βέβαια, έγινε μάθημα στις δυνάμεις της Νέας Τάξης και στην επόμενη προσπάθεια, τη λύση του Σκοπιανού κατά πως βολεύει το ΝΑΤΟ, είχαν φροντίσει τα πάντα: μια πειθήνια κυβέρνηση, ένα εξαντλημένο οικονομικά λαό, και την πρόβλεψη για δυνατότητα δημοψηφίσματος μόνο για την άλλη πλευρά, καταστρατηγώντας κάθε έννοια δυτικής έστω δημοκρατίας. Ο λαός, αν κι εξαντλημένος, δεν τους έκανε τη χάρη: Η εθνική του περηφάνεια, η ταυτότητά του, το μόνο που του έχει απομείνει, αναδύθηκε κι ανέδειξε σε πλειοψηφικά τα στρώματα του πατριωτισμού και τα ιδανικά της αντίστασης και της ελευθερίας.

Όμως το Σκοπιανό είναι μόνο η αρχή. Ακολουθήθηκε από την αποδοχή των θέσεων της Τουρκίας για τις Μουφτείες στη Θράκη, με την εκπαραθύρωση των νόμιμων Μουφτήδων και την ντε φάκτο αναγνώριση των ψευτομουφτήδων που εκτελούν εντολές του προξενείου και της Άγκυρας. Ξεκίνησε δηλαδή ένας δρόμος που οδηγεί στον αφελληνισμό και της Θράκης.
Την ίδια στιγμή στο Αιγαίο, του οποίου τα θαλάσσια σύνορα αγνοεί ένας Πρωθυπουργός που θεωρεί ξεχωριστά νησιά τη Λέσβο και τη Μυτιλήνη, οι Τούρκοι ψαράδες, οπλισμένοι, ψαρεύουν στα δικά μας χωρικά ύδατα, μπαλοτέρνουν τα δικά μας αλιευτικά και το Λιμενικό δεν έχει εντολές πώς να ενεργήσει! Οι ψαράδες μας έφτασαν στο σημείο να αποστείλουν εξώδικο στην κυβέρνησή μας απαιτώντας αυτό που είναι υποχρέωση κάθε πολιτείας, την προστασία του λαού και της εθνικής κυριαρχίας!
Αλλά οδηγίες δε έχει ούτε η Αστυνομία όταν η εθνική οδός κλείνει από λαθρομετανάστες. Αν ήταν αγρότες θα τους αντιμετώπιζε. Η χώρα είναι αποικία πολλών αφεντάδων μαζί, και το κράτος ασκεί εξουσία μόνο στους πολίτες του.

Η πλειοψηφία του κοινοβουλευτικού φάσματος κινείται σα συνιστώσες του Σύριζα: Έμφαση δίδεται στο δικαιωματισμό, τον εθνομηδενισμό, τον Ατλαντισμό. Οι μεταξύ τους διαφορές εντοπίζονται σε δευτερεύοντα σημεία. Δε μπορεί να εκφράσει επομένως ούτε τα συμφέροντα της πατρίδας ούτε το λαϊκό αίσθημα.
Κι όμως ο λαός είναι παρών: Είναι στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, στη μεγάλη συγκέντρωση στη ΔΕΘ, αντιστασιακός, αποφασισμένος. Στη ΔΕΘ έτρωγε τα δακρυγόνα και αναδιπλωνόταν, ορμούσε πάλι, οι δυνάμεις κατοχής ξαναχρησιμοποιούσαν χημικά, κι ο κόσμος επέμενε για ώρες δίχως να κάνει βήμα πίσω.
Αυτός ο κόσμος αξίζει, και δεν έχει ακόμα, μιαν οργανωτική έκφραση. Οφείλει άμεσα, γιατί οι καιροί δεν περιμένουν, να συγκροτηθεί και πολιτικά, για να διεκδικήσει την πατρίδα μας πίσω από τους ξένους επικυρίαρχους και τους ντόπιους υπηρέτες τους. Το οφείλει στην ιστορία του, στα παιδιά του, σ’ αυτούς που τον έφεραν μέχρι εδώ μέσα από αγώνες που δε λογάριασαν ποτέ πόσο δυνατός είναι ο εχθρός. Και θα πρέπει αυτό να το κάμει ο ίδιος ο λαός, όχι άλλος γι’ αυτόν. Αν δεν το κάμει, αν δεν το κάμουμε, θα έχει χαθεί η τελευταία ελπίδα να συνεχίσομε τη πορεία μας σα λαός κι όχι σαν άτομα-μονάδες κάποιου πολυπολιτισμικού χώρου, που δε θα είναι πια πατρίδα μας και δε θα το νοιώθει σαν πατρίδα κανείς.

H συμφωνία με τα Σκόπια, ένας πρώτος σχολιασμός… Γ’ μέρος

Οι υπόλοιπες παράγραφοι του πρώτου άρθρου αφορούν στο πώς θα εμπεδωθεί μέσα στα Σκόπια η χρήση των ονομάτων που τους χαρίσαμε, δηλαδή η Βόρεια Μακεδονία (που θα τους θυμίζει ότι υπάρχει και Νότια που περιμένει), ο Μακεδόνας και η Μακεδονική γλώσσα (που έτσι κι αλλιώς χρησιμοποιούν και δε θα αλλάξουν κάτι σ’ αυτό)… Προβλέπονται μάλιστα και μέτρα τί θα γίνει με έντυπα που αναγράφουν ΠΓΔΜ και που θα τους μείνουν!

Προβλέπεται ακόμα η τροποποίηση του Συντάγματος σε τρία σημεία μετά το δημοψήφισμα που αυτοί τουλάχιστο μπορούν να κάνουν, και η δυνατότητα να ζητούμε να διορθωθεί η ονομασία τους όταν δε γράφεται ορθά η νέα στα διεθνή φόρα! Δηλαδή άμα κάποιο κράτος ξεχαστεί και τους αναγράψει ΠΓΔΜ, έχομε το δικαίωμα να ζητήσομε να διορθωθεί στην ονομασία που τους χαρίσαμε!

Άρθρο 2

Εδώ ρυθμίζονται τα της εισδοχής των Σκοπίων σε διεθνείς οργανισμούς. Συμφωνούμε να μην αντιταχθούμε στην είσοδό τους με την ονομασία που τους χαρίσαμε σε όσους οργανισμούς είμαστε ήδη μέλος.
Αλλά ειδικά ως προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, η Συμφωνία δεν απαιτεί την κύρωσή της κι από μας! Μόλις κυρώσει τη Συμφωνία η Βουλή των Σκοπίων, εμείς δίχως καθυστέρηση, δηλαδή δίχως να έχει προηγηθεί ούτε η όποια τροποποίηση του Συντάγματός τους, ούτε το Σκοπιανό δημοψήφισμα ούτε πολύ περισσότερο η εκ μέρους μας κύρωση της Συμφωνίας, θα γνωστοποιήσομε στην ΕΕ ότι υποστηρίζομε την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, θα άρομε δηλαδή το βέτο δίχως ούτε τη δήθεν εξασφάλιση που προβλέπει η Συμφωνία! Η ενταξιακή διαδικασία των Σκοπίων θα αρχίσει ακόμα κι αν το δημοψήφισμά τους δεν κυρώσει τη Συμφωνία (λέμε τώρα!), ακόμα κι αν η Βουλή η δική μας σταθεί στο ύψος που πρέπει και αρνηθεί να την υπερψηφίσει. Θα έχει ανοίξει όμως η πόρτα της ΕΕ γι’ αυτούς, οπότε τυχόν άρνησή μας να κυρώσομε τη συμφωνία δε θα τους ενδιαφέρει κι ιδιαίτερα. Κι αν τελικά δεν την κυρώσομε, θα έχομε πιέσεις από όλα τα κράτη της ΕΕ που θα μας κουνάνε το κείμενο της Συμφωνίας που εμείς έχομε υπογράψει και θα το θεωρούν δεσμευτικό νομικό κείμενο.
Αντίστοιχα, ως προς το ΝΑΤΟ, πάλι θα δηλώσομε ότι στηρίζομε την ένταξή των Σκοπίων δίχως να έχομε κυρώσει τη Συμφωνία, αλλά εκεί μπορούμε όχι να το καθυστερήσομε, αλλά να γίνει αυτό αφού οι Σκοπιανοί κάμουν δημοψήφισμα κι αφού τροποποιήσουν τρία σημεία του Συντάγματός τους! Όταν γίνουν κι αυτά, θα κυρώσομε το Πρωτόκολλο ένταξής τους στο ΝΑΤΟ! Δηλαδή κι εδώ έχει ξεκινήσει μια διαδικασία που δεν έχει επιστροφή, ενώ η κύρωση εκ μέρους μας δεν απαιτείται, αρκεί η υπογραφή του Τσίπρα και του Κοτζιά…
Σημειώνομε ότι για τους άλλους οργανισμούς, προβλέπεται στο 2.3 η προηγούμενη κύρωση και από μας της Συμφωνίας για να ενταχθούν τα Σκόπια σ’ αυτούς. Για το ΝΑΤΟ και την ΕΕ όμως όχι, όπως σημειώσαμε κι όπως προβλέπει με ειδική παράγραφο το 2.4. Λογικό, εδώ πρέπει να υλοποιηθούν οι σχεδιασμοί του ΝΑΤΟ και της Γερμανίας και δε μπορούν ούτε τα προσχήματα να τηρηθούν. Ντροπή…

Άρθρο 3
Το άρθρο αυτό αποτελεί ένα ευχολόγιο άνευ ουσίας όπου τα δυο κράτη υπόσχονται αμοιβαία να σέβονται τα σύνορα και να μην προβαίνουν σε εχθρικές ενέργειες το ένα κατά του άλλου. Ευχολόγιο αντάξιο των πασιφιστικών ονειρώξεων του ΣΥΡΙΖΑ που δήλωνε ότι θα έπαιρνε το ρίσκο να τείνει χείρα φιλίας με την Τουρκία και κατάντησε να διακονεύεται φρεγάτες από τη Γαλλία για να την αντιμετωπίσει, και να μην τις παίρνει ούτε αυτές! Εννοείται ότι ούτε ο Τσίπρας δε θα τολμούσε (θα μπορούσε πάντως) να υπογράψει Συμφωνία όπου καταγράφουν αναθεωρητικές τάσεις σε βάρος μας τα Σκόπια. Το μυστικό βρίσκεται στο άρθρο 20.9 πιο κάτω. Εκεί προβλέπεται το ατροποποίητο μόνο των διατάξεων του άρθρου 1.3 και 1.4, δηλαδή των διατάξεων για τα ονόματα. Άρα, το άρθρο 3 μπορεί να τροποποιηθεί, κι αυτό σημαίνει ότι σε δεύτερο χρόνο, με κατοχυρωμένο το όνομα, θα υπάρξει επιτρεπτά αναθεωρητική προσέγγιση από τα Σκόπια, κι όταν εμείς επικαλεστούμε το άρθρο 3, αυτοί θα απαντήσουν ότι αυτό μπορεί να τροποποιηθεί. Κι αν εμείς τότε πούμε ότι αυτό καταργεί τη Συμφωνία, θα μας παραπέμψουν στο 20.9 που προβλέπει την κατοχύρωση των ονομάτων που τους χαρίσαμε εις το διηνεκές…

Άρθρα 4-5
Τα ευχολόγια συνεχίζονται κι εδώ, όπου υποτίθεται πως γίνεται πρόβλεψη κατά των αλυτρωτικών προσεγγίσεων και δηλώσεων. Εδώ μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι Ελλάδα και Σκόπια, ενώ είναι γνωστό ότι εμείς δεν έχομε αλυτρωτικές τάσεις. Πέραν όσων σημειώσαμε πιο πάνω περί μελλοντικού παραθύρου στην αναίρεση του άρθρου αυτού, ήδη πριν στεγνώσει το μελάνι της Συμφωνίας εμφανίστηκαν Έλληνες πολίτες που δηλώνουν «Μακεδόνες» και ζητούν τη δημιουργία συλλόγων αυτοκαθοριζομένων ως Μακεδονικών. Αυτό δείχνει πώς στην πράξη θα εφαρμοστεί αυτό το άρθρο, πίσω από το προκάλυμμα της πολιτιστικής έκφρασης μιας διακριτής ταυτότητας, δηλαδή της έκφρασης αλυτρωτισμού μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, με τα Σκόπια να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους και να λένε πως αυτοί που τον εκφράζουν δεν είναι Σκοπιανοί πολίτες, άρα δεν έχουν αρμοδιότητα σε αυτούς!
Γίνεται και μια πομπώδης αναφορά σε διεθνείς συμβάσεις που καταλήγει στο σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας, που έχει ήδη αναλυθεί πόση αξία έχει και πώς μπορεί να τροποποιηθεί στο μέλλον.

Άρθρο 6
Πρόκειται για εξαιρετικά επικίνδυνο άρθρο, το οποίο ποινικοποιεί κάθε αντίδραση στη Συμφωνία και το ξεπούλημα της Μακεδονίας, επιβάλλοντας στα κράτη να λαμβάνουν αποτελεσματικά μέτρα κατά δραστηριοτήτων που προάγουν την εχθρότητα, το σωβινισμό κλπ. Τα μέτρα τα βλέπομε σε κάθε συγκέντρωση κατά της Συμφωνίας, από το Πισοδέρι μέχρι το Σύνταγμα, απλά δε συνειδητοποιούσαμε ότι δεν είναι απλά μέτρα καταστολής, αλλά αποτελούν εφαρμογή της Συμφωνίας. Με βάση το άρθρο αυτό, η Ελλάδα πρέπει να λάβει αμελλητί αποτελεσματικά μέτρα για να αποθαρρύνει πράξεις ιδιωτικών φορέων (πχ συλλόγων, συμπεριλαμβανομένων των παμμακεδονικών οργανώσεων, των φορέων που οργανώνουν συλλαλητήρια απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας κλπ). Μάλιστα αν το Ελληνικό κράτος δεν αντιληφθεί τέτοιες ενέργειες, μπορούν οι Σκοπιανοί να του υποδείξουν πχ ότι λαμβάνει χώρα ένα συλλαλητήριο σε μια πλατεία της χώρας, και η Ελλάδα θα υποχρεούται να αναλάβει κατασταλτική δράση! Απαγορεύονται δηλαδή οι συγκεντρώσεις κι η έκφραση αντίρρησης στη Συμφωνία, γιατί δήθεν υποδαυλίζουν τη βία και το μίσος! Μας θυμίζει τίποτα αυτό;

ΤΑ ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΜΙΑΣ ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗΣ ΗΤΤΑΣ

Η κρίση πλέον έφτασε το απώτατο στάδιό της, το γεωπολιτικό. Μια αδύναμη χώρα γίνεται ήδη βορά των εξ ανατολών, και όχι μόνο, γειτόνων, έχοντας χάσει πάνω απ’ όλα την πίστη στα δίκαιά της και τη βούληση να παλέψει γι’ αυτά.
Ο πόλεμος δεν έχει κηρυχτεί επίσημα αλλά υπάρχει. Και τον έχομε χάσει δίχως να πέσει μια τουφεκιά. Πόλεμος ψυχολογικός, επικοινωνιακός, και ένοπλος. Αυτό που λένε υβριδικός, μια λέξη που έβαλε στη ζωή μας η Τουρκία τώρα τελευταία. Βέβαια, της δώσαμε κάθε δυνατότητα να το κάνει, δίχως ανάλυση της συμπεριφοράς της, δίχως εθνική στρατηγική δική μας, αδιαφορώντας για την άμυνά μας και την αμυντική μας βιομηχανία προς δόξα της μίζας. Κάναμε το αντίθετο δηλαδή από αυτό που κάνουν χώρες όπως η Τουρκία, που έχουν μια πολιτική για τη πατρίδα κι όχι για τον εκάστοτε μιζαδόρο, και που έχει πια κερδίσει σημαντική γνώση στην εξοπλιστική βιομηχανία, την οποία εξελίσσει συνεχώς.
Και ποιους έχει απέναντί της από πλευράς μας; Μήπως κάποιους ρεαλιστές που κάνουν μιαν αποτίμηση της κατάστασης, βλέπουν τις δυνατότητες που υπάρχουν και αμύνονται με αποφασιστικότητα έτοιμοι για όλα, όπως στο Αφρίν; Κάποιους που πατούν σε μια μεγάλη αντιστασιακή παράδοση αιώνων και αντιστέκονται με κάθε θυσία, υπερασπιζόμενοι την Ελευθερία που κάποιοι άλλοι μας κληροδότησαν, προσπαθώντας να σταθούν αντάξιοι αυτών;
Άπέναντί της η Τουρκία έχει διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις μη ρεαλιστικά σκεπτόμενες, με κοινό παρονομαστή το φόβο και τον κατευνασμό (εσχάτως δε και τον εθνομηδενισμό), την ερασιτεχνική άσκηση εξωτερικής πολιτικής, την απουσία ανάλυσης και σχεδίου, την υποταγή στις φιλελεύθερες επιταγές της Νέας Τάξης και στους σχεδιασμούς τους για την Ελλάδα. Και πλέον έχει απέναντί της μια κυβέρνηση που νομίζει ότι παίζει ΡΙΣΚ σε κάποιο παιδικό πάρτυ, που αγνοεί τις συνέπειες της αφασίας στην οποία βρίσκεται, που προβάλλει τις ειρηνιστικές της ονειρώξεις στην πραγματικότητα. Που προσγειώνεται ανώμαλα από το ροζ συννεφάκι της μονομερούς αγάπης και φιλίας, του «θα πάρουμε το ρίσκο με την Τουρκία», σε μια πραγματικότητα που η ίδια συντελεί να είναι χειρότερη από κάθε άλλη στιγμή. Δεν υπάρχει καλύτερος αντίπαλος για την Τουρκία.

Όμως η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη. Γιατί είπαμε πως η γεωπολιτική καταστροφή αποτελεί την κορύφωση μιας κρίσης που ξεκίνησε από τον ηθικό εκμαυλισμό και την απεμπόληση των αξιών του λαού μας, αξιών σφυρηλατημένων δια πυρός και σιδήρου μέσα σε μιαν αντιστασιακή και κοινοτική παράδοση. Απλά η γεωπολιτική διάσταση αναδεικνύει παροξυστικά και τις υπόλοιπες παραμέτρους της κρίσης που ήδη υπάρχουν.
Η υποχώρηση των αξιών μας έχει διαμορφώσει άτομα καταναλωτές, που δεν έχουν μια συλλογική προοπτική και που προτιμούν το ατομικό βόλεμα από το κοινό καλό. Επίσης, η διαχρονικά φοβική πολιτική μας δημιουργεί μια λογική ηττοπάθειας στο λαό, «κατανόησης» του ότι η Τουρκία είναι μεγάλη δύναμη, άρα πρέπει να υποχωρούμε σε ό,τι ζητά. Δημιουργείται αίσθηση ανασφάλειας στη μεθόριο και συνακόλουθα μια τάση φυγής προς ασφαλέστερες περιοχές. Ακόμα και με όρους αγοράς και επενδύσεων, που αρέσουν στους κρατούντες περισσότερο από τους ανθρώπους που εξαθλιώνουν καθημερινά, υποψήφιοι επενδυτές αποφεύγουν περιοχές που θεωρούνται υποψήφιες προς κατάληψη από τους Τούρκους, κάτοικοι των απειλούμενων περιοχών προβληματίζονται για το αν θα πρέπει να χτίσουν σπίτι ή να καλλιεργήσουν με προοπτικές πολυετείς, όταν στο μυαλό τους καρφώνεται η ιδέα της απώλειας των περιουσιών τους. Η αυξανόμενη ένταση επηρεάζει και τον τουρισμό, που ξελάσπωσε την κυβέρνηση το περασμένο καλοκαίρι, δείχνοντας ότι άμα δεν έχεις αποτρεπτική ισχύ και στρατηγική, είσαι στο έλεος του αντιπάλου που μπορεί να σε χτυπάει όπου και όποτε και όπως θέλει. Το ηθικό λοιπόν είναι στο ναδίρ, κι ο πόλεμος δεν κερδίζεται με χαμηλό φρόνημα.
Αλλά και ηθικό να είχαμε, χρειαζόμαστε παραγωγή. Δηλαδή εθνικό πλούτο που να μπορεί να χρηματοδοτήσει την άμυνά μας. Κι εδώ μπαίνει ένα ακόμα στοιχείο της ελληνικής πραγματικότητας, που ανάγεται μάλιστα στα χρόνια πριν την κρίση. Η αγροτική μας παραγωγή είναι στο 3% του ΑΕΠ, και η δευτερογενής στο 16%. Κι όμως, έχομε κάθε δυνατότητα, παρά τις προσπάθειες του κράτους για το αντίθετο, να παράγομε υψηλής ποιότητας αγροτικά προϊόντα και εξαιρετικής επινοητικότητας τεχνικά έργα, σε μικρή ή μεγάλη κλίμακα, ισοσκελίζοντας το εμπορικό ισοζύγιο και δημιουργώντας όνομα για τις ελληνικές δημιουργίες. Κι ακόμα παραπέρα, μπορούμε να έχομε μιαν ενδογενή παραγωγή στην αμυντική βιομηχανία, είτε με συμπαραγωγές ως αντιστάθμισμα εξοπλισμών είτε με εξέλιξη και δημιουργία δικών μας κατασκευών. Αυτό θα έδιδε μιαν αυτονομία στην άμυνά μας, αλλά θα δημιουργούσε παράπλευρα οφέλη και στην οικονομία, αφού εφαρμογές της αμυντικής βιομηχανίας επεκτείνονται σε άλλους κλάδους της παραγωγής. Aντί γι’ αυτό, έχομε αποθάρρυνση της παραγωγικότητας και συνολικά στη χώρα λόγω της φορολογικής πολιτικής, και λόγω μιας ματαιοπονίας που φαίνεται να υπάρχει στην προσπάθεια για παραγωγή σε περιοχές που αργά ή γρήγορα θα χαθούν.
Κι όταν μιλούμε για παραγωγή, μιλούμε για εργαζόμενους, που τώρα επιβιώνουν με 300 ευρώ όταν δουλεύουν οχτάωρο, που δε μπορούν να ζήσουν, που έχουν χάσει την αξιοπρέπειά τους μέσα στην αποικία χρέους που έχει καταντήσει η Ελλάδα ή που θα πρέπει να φύγουν στο εξωτερικό. Η ανασυγκρότηση της παραγωγής μας θα αντιστρέψει και την κοινωνική αδικία, πατώντας πάνω στην τεχνογνωσία και δημιουργώντας εξειδικευμένες θέσεις εργασίας, αντίστοιχα αμοιβόμενες.

Την Τουρκία δε θα την αντιμετωπίσει ένα έθνος γερασμένο υπό εξαφάνιση. Κι η σημερινή κατάσταση, με τους ανθρώπους στην ανεργία, στην ξενιτειά ή στα μεροκάματα πείνας, εξυπηρετεί τον εξανδραποδισμό μας και τη δημογραφική μας κατάρρευση. Γιατί ποιος θα τολμήσει να κάμει οικογένεια με μισθούς πείνας, ποιο ζευγάρι θα γεννήσει παιδιά για να ανανεωθεί ο πληθυσμός αν δε νοιώθει σιγουριά και επαγγελματική προοπτική στην πατρίδα του; Η κρίση, που τώρα μας χτυπά την πόρτα και γεωπολιτικά, έχει ήδη ροκανίσει την καρέκλα μας και σε αυτό το σημείο.
Για την απόκρουση της Τουρκικής απειλής πρέπει να έχομε στέρεο δεσμό με τη γη μας, τα χωριά και τις γειτονιές μας. Όταν η παγκοσμιοποίηση μετατρέπει τους χώρους που ζούμε σε γκέτο, όταν αλλοιώνει τη σύνθεση του κοινωνικού σώματος, σπάει τους δεσμούς γνωριμίας και αλληλεγγύης που αναπτύσσονται ανάμεσα στους ανθρώπους και δημιουργεί αντιπαλότητες, χάνεται το κίνητρο του αγώνα υπέρ βωμών και εστιών.
Κοντολογίς, η κρίση έχει πολύπλευρη διαλυτική δράση σε όλο το φάσμα της δραστηριότητας του λαού μας, κι αυτό αναδεικνύεται συνολικά στο ανώτατο (ή μάλλον κατώτατο) στάδιο της κρίσης, το γεωπολιτικό.
Η τραγική κυβέρνηση των γραικύλων δεν είναι σε θέση ούτε τους αιχμαλώτους να ελευθερώσει, ούτε τα Ίμια να ξαναπάρει, ούτε την Κύπρο να προστατέψει από την ασυδοσία του Τουρκικού επεκτατισμού, είτε στην Κεμαλική του εκδοχή είτε στην Ισλαμοφασιστική. Παρακαλάει σα διακονιάρης τις ΗΠΑ, την Ευρώπη, τον Ερντογάν, ο πρωθυπουργός λέει ότι θα του τηλεφωνήσει ζητώντας ρουσφέτι για τα φυλακισμένα παιδιά μας! Κι η οργή συσσωρεύεται, όμως όταν ξεσπάσει θα είναι μετά από μια καταστροφή. Γιατί η καταστροφή δεν απειλείται, είναι εδώ, στα χαμένα Ίμια και στο Αιγαίο που δεν ορίζομε, στους κρατούμενους στις φυλακές της Αδριανούπολης και στην ΑΟΖ της Κύπρου. Κι έρχεται κι άλλη. Η κυβέρνηση απλά προσπαθεί να τη διαχειριστεί επικοινωνιακά, αλλά η πραγματικότητα ούτε αυτό πια το επιτρέπει. Κι αυτά ενώ δίπλα μας, στο Αφρίν, παραδίδονται μαθήματα αξιοπρέπειας και θάρρους σε προσκυνημένους.
Η νέα πραγματικότητα που επιβάλλει η Τουρκία μας προετοιμάζει για το απρόβλεπτο χτύπημα κάθε μέρα, που μπορεί να εκδηλωθεί με κάθε τρόπο. Κι οι οργανισμοί στους οποίους συμμετέχομε δεν αντιδρούν. Και γιατί να το κάμουν όταν η στάση μας είναι ανάξια να εμπνεύσει σεβασμό, όταν δεν αναγκάζει τον άλλο να λάβει υπ’ όψη του την παρουσία μας, όπως έγραφε κι ο Κονδύλης; Γιατί οι διεθνείς σχέσεις δε διαμορφώνονται στη βάση του συναισθήματος αλλά στη βάση της ισχύος και της στρατηγικής. Κι εμείς ούτε το ένα έχομε ούτε το άλλο. Γι’ αυτό και το ΝΑΤΟ κι η Ευρώπη αδιαφορούν, γιατί δεν έχομε το ανάστημα να τους επιβάλομε το σεβασμό στα δίκαιά μας. Γι’ αυτό χαϊδεύουν την Τουρκία στο Αιγαίο, στην Κύπρο, στο Αφρίν, κι ας την αντιπαθούν. Γιατί ξέρει να διεκδικεί ενώ εμείς όχι.
Υπάρχει, βέβαια ο αντίλογος: Πού πάμε με τους Τούρκους να έχουν τα πάνω χέρι; Πού πάμε με την εθνική περιουσία, δημόσια και τώρα και ιδιωτική, στα χέρια των ξένων; Μας παίρνει; Μήπως τελικά ο Κουβέλης είναι ο υφυπουργός που απαιτεί η συγκυρία; Μήπως οι στιγμές απαιτούν την «ψυχραιμία και σωφροσύνη» που δείχνει η κυβέρνηση;
Η αποτίμηση της κατάστασης είναι κάτι που χρειαζόμαστε. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσομε να την αντιμετωπίσομε. Δε θέλομε δηλαδή μια στάση στρουθοκαμηλισμού, ούτε να ζούμε στα όνειρά μας, όπως κάνει η κυβέρνηση στα πολλά ζητήματα που μας καίνε. Αλλά η γνώση της πραγματικότητας πρέπει να συνοδεύεται από την αποφασιστικότητα να την αλλάξομε, να της αντισταθούμε, να έχομε λόγο στη διαμόρφωσή της. Οδηγό δε μπορούμε να έχομε άλλο από τα παραδείγματα των παλιών μας, στις Θερμοπύλες και στο Μανιάκι, αυτών που δεν ήταν σώφρονες απέναντι σε μιαν «ανώτερη» δύναμη και που πρότασσαν την περηφάνια και τις αρχές τους απέναντι σε κάθε δυνάστη, που είχαν το θάνατο προτιμότερο από τη σκλαβιά. Αυτοί ήταν οι ρεαλιστές, όχι οι σημερινοί δωσίλογοι. Αυτή τη νοοτροπία θα πρέπει να ξαναβρούμε, αυτή τη στάση ζωής. Τη βλέπομε στο Αφρίν και το τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν σήμερα, αλλά όχι στο Κολωνάκι, τη Μύκονο και τα Εξάρχεια.
Το ΄χομε ξαναπεί: Δεν υπάρχουν ‘’ανώτερες’’ δυνάμεις: Μόνο ραγιάδες υπάρχουν. Κι όσο αυτοί καταδέχονται να παραμείνουν ραγιάδες, θα είναι άξιοι κάθε χλεύης και κάθε ταπείνωσης. Ουαί τοις ηττημένοις!

ΤΑ ΓΙΟΥΣΟΥΦΑΚΙΑ

Το πρωτοχρονιάτικο δώρο της κυβέρνησης-ανδρείκελο στο νεοοθωμανό αφέντη ήταν η αίτηση ακύρωσης της απόφασης της Δευτεροβάθμιας Επιτροπής Προσφυγών, με την οποία εχορηγείτο άσυλο σ’ έναν από τους Τούρκους στρατιωτικούς που έχουν ζητήσει άσυλο. Η ιστορία τους είναι γνωστή, από την αρχή η Δικαιοσύνη στάθηκε εμπόδιο στην προσπάθεια της κυβέρνησης να τους χαρακτηρίσει πραξικοπηματίες, υιοθετώντας την άποψη της Τουρκικής κυβέρνησης, και να τους παραδώσει στους ισλαμοφασίστες της Άγκυρας.
Το τελευταίο επεισόδιο ήταν το πρωτοχρονιάτικο. Η κυβέρνηση των γραικύλων δεν έχει μόνο ένα αφεντικό. Η πολλαπλή υποτέλεια της χώρας, σημαίνει για το λαό μας ότι έχει πολλά μέτωπα να αντιμετωπίσει συγχρόνως, όπως κάνει εδώ κι αιώνες, και για την κυβέρνηση ότι πρέπει να εκτελεί εντολές προερχόμενες από πολλές πηγές εξουσίας τις οποίες καλείται να υπηρετήσει ταυτόχρονα. Μια άλλη κυβέρνηση που θα ταυτιζόταν με το λαό θα μπορούσε να ηγηθεί και να οργανώσει την αντίστασή του. Τα γιουσουφάκια όμως, ταυτισμένα με τα αφεντικά τους κι όχι με το λαό. απλά εκτελούν τις εντολές όσο πιο πειθήνια γίνεται.
Νομικά, η κυβέρνηση έχει πράγματι τη δυνατότητα να προσβάλει την απόφαση της Δευτεροβάθμιας Επιτροπής Προσφυγών. Νομικά επίσης, η απόφαση είναι τεκμηριωμένη, καθώς δεν καλείται η Επιτροπή να αποφανθεί για το αν οι Τούρκοι ικέτες είναι πραξικοπηματίες (όπως έκαμε από την πρώτη στιγμή η κυβέρνηση για να δώσει δημοκρατική αύρα σ’ αυτό που απλά είναι υπακοή στο νεοοθωμανικό αφεντικό). Καλείται να κρίνει αν θα έχουν μια δίκαιη δίκη κι αν θα υποστούν μεταχείριση που θα παραβιάζει τα δικαιώματά τους. Κι η Επιτροπή διαπίστωσε αυτό που όλος ο κόσμος γνωρίζει, που και η Δύση (ο έτερος δυνάστης μας) στηλιτεύει, ότι αν οι ικέτες, πραξικοπηματίες η μη, Κεμαλικοί που έχουν κι αυτοί βλέψεις κατά της Ελλάδας ή μη, εκδοθούν στην Τουρκία, θα υποστούν αυτά που κάθε πολίτης που διαφοροποιείται εκεί υφίσταται, πόσο μάλλον όταν όλοι γνωρίζουν τη μεταχείριση που επιφυλάχθηκε στους χιλιάδες κατηγορούμενους για συμμετοχή στο πραξικόπημα.
Οπότε τα γιουσουφάκια της κυβέρνησης. τρομοκρατημένα από την οργή του Σουλτάνου, τις απειλές ότι δε θα υπάρχει χώρα να υπερασπιστούν (άρα γι’ αυτούς δε θα υπάρχει εξουσία να νέμονται), σπεύδουν να προσβάλουν την απόφαση της Επιτροπής. Αναμενόμενο είναι ότι δε θα μείνουν μόνο εκεί. Θα επιδιώξουν να χειραγωγήσουν τη Δικαιοσύνη, όπως ματαίως έχουν προσπαθήσει κι άλλες φορές, ώστε να ακυρώσει την απόφαση και να μπορέσουν έτσι να δείξουν στο Σουλτάνο ότι είναι καλοί ραγιάδες, ότι μπορούν να συνεχίσουν την υποτελή πορεία τους δίχως να τους ξηλώσουν από την εξουσία στην οποία είναι αγκιστρωμένοι.
Έτσι, οι γραικύλοι έχουν ήδη πετύχει να μην υπάρχει πια χώρα που θα υπερασπιστεί ο λαός (κι όχι αυτοί βέβαια). Η απειλή της Τουρκίας έχει πιάσει δίχως να χυθεί αίμα, δίχως να πέσει μια τουφεκιά, δίχως να χρησιμοποιηθεί ως στήριγμα ούτε η απαξιωτική στάση της Δύσης, των άλλων επικυρίαρχων, απέναντι στο βιασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την Τουρκία του Ερντογάν. Ο δικαιωματισμός των γραικύλων περιορίζεται στις νεοταξικές προδιαγραφές που αυτοί πλήρως ενστερνίζονται και δεν έχει καμιάν εφαρμογή πέραν αυτών.
Κι εδώ φαίνεται, πριν στεγνώσει το μελάνι των διθυράμβων για τον αντιστασιακό πρωθυπουργό που αντιμετώπισε επιτυχώς τον Ερντογάν κατά την επίσκεψή του στην πατρίδα μας, ποιος αντιστέκεται και ποιος διατάζει, ποιος έδωσε εντολές και ποιος τις εκτελεί.

Μια κυβέρνηση που θα εξέφραζε τα συμφέροντα του λαού, ακόμα και πιεσμένη από τους Τούρκους, θα άφηνε τη Δικαιοσύνη απερίσπαστη. Θα εύρισκε συμμάχους στη στάση μιας πλειάδας κρατών που καταδικάζουν την Τουρκία και θεωρούν τον Ερντογάν δικτάτορα. Θα μπορούσε να συμπήξει συμμαχίες σ’ αυτή τη βάση, αλλά και στη βάση της Γενοκτονίας, να απομονώσει επικοινωνιακά την Τουρκία, να συναντηθεί με τους λαούς και τις δυνάμεις εκείνες της Τουρκικής κοινωνίας που αντιστέκονται και να δημιουργήσει άλλα δεδομένα.
Αντί γι’ αυτό, προσφέρει άλλοθι κι αναγνώριση στον Ερντογάν, δικαιώνει τον ισλαμοφασισμό του και μεταβάλλει τη χώρα σε εν τοις πράγμασι επαρχία της Τουρκίας. Οπότε Ελλάδα κυρίαρχη δεν υπάρχει πια, και μάλιστα πολλώ λογιώ, υποτελής στη Δύση και στην Τουρκία. Κι αυτό θα μπορούσε να συμβεί με δυο τρόπους: είτε μετά από αντίσταση, όπως πάντα γινόταν, είτε με προδοσία και παράδοση. Τώρα γίνεται το δεύτερο, μπροστά στα μάτια μας, διανθισμένο με προοδευτικές φανφάρες και με το λαό σε νάρκη.
Λέγαμε ότι αν δεν αντισταθούμε θα χάσομε την πατρίδα μας. Τώρα έχομε περάσει σε άλλο επίπεδο, την έχομε χάσει και πρέπει να την κερδίσομε ξανά, μόνο αν αντισταθούμε, έστω και τώρα, έστω και υπ’ αυτές τις συνθήκες. Μπορούμε, ή θα γίνουμε κι εμείς γιουσουφάκια;