Ο ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΩΣ ΜΟΝΟΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ Η ΤΟΠΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ

«Βαριά βιομηχανία» της Ελλάδας χαρακτηρίζεται ο τουρισμός από πολλούς, που επικαλούνται τη σημαντική συνεισφορά του στο ΑΕΠ της χώρας. Το χαρακτηρισμό αυτόν, παρά την προφανή αντίφαση που φέρει, τον δικαιολογούν και οι προσδοκίες που γεννά κάθε άνοιξη το ξεκίνημα της σαιζόν, αλλά και οι πανηγυρισμοί ή απογοητεύσεις στο τέλος της. Εδώ χρειάζεται να σκεφτούμε κάποια πράγματα:

Ο τουρισμός δεν είναι πανάκεια. Ούτε είναι εύκολο χρήμα μακροπρόθεσμα. Είτε θα πρόκειται για ένα προϊόν αξιοπρεπές που θα διαμορφώσει μια φήμη της χώρας και θα έχει μια διάρκεια, είτε θα είναι μια αρπαχτή που θα δυσφημίσει τη χώρα και θα ξεφουσκώσει. Γι’ αυτό χρειάζεται συνειδητοποίηση από τους πολλούς δραστηριοποιούμενους στον τουρισμό και συλλογικό σχεδιασμό.

Κι αυτό γιατί όταν ο τουρισμός μπαίνει στο επίκεντρο δίχως μέτρο, υπάρχουν παράπλευρες συνέπειες στη χώρα. Η κοινωνία διολισθαίνει σε υπηρέτη του τουρισμού και η οικονομία εξαρτάται από αυτόν, άρα από εξωγενείς παράγοντες. Είναι πρόσφατο το παράδειγμα της πανδημίας, όπου το τουριστικό εισόδημα κατέρρευσε και η Ελλάδα επηρεάστηκε ακριβώς γιατί δεν είχε άλλες σημαντικές πηγές εισοδημάτων. Ακόμα, η έμφαση στον τουρισμό πέραν ενός αποδεκτού μέτρου, καταλήγει να λειτουργεί σε βάρος της τοπικής κοινωνίας: δεν υπάρχουν ακίνητα προς στέγαση των νέων γιατί κατευθύνονται στις βραχυχρόνιες μισθώσεις, οπότε ανεβαίνουν οι τιμές των ενοικίων· η τιμές της γης ανεβαίνουν κι αυτές και εμποδίζεται πια ο ντόπιος να βρει χώρο για τη στέγαση της οικίας και της εργασίας του. Η άνοδος των τιμών της γης καταλήγει στο να μοιραστεί αυτή μεταξύ των μεγάλοεπενδυτών και να καταστήσει την τοπική κοινωνία φιλοξενούμενη στον τόπο της αποκόπτοντάς την από το ρίζωμα στο χώρο. Και βέβαια, η τουριστική υπερεκμετάλλευση, είναι και εξάντληση των φυσικών πόρων, νερού, ενέργειας, διαχείρισης απορριμμάτων, αποχέτευσης κλπ, τις επιπτώσεις τις οποίες πάλι υφίστανται οι τοπικές κοινωνίες.

Τα παραπάνω έχουν ήδη δημιουργήσει ένα κίνημα πολιτών κατά του υπερτουρισμού σε εμβληματικούς προορισμούς όπως στη Βαρκελώνη, ενώ είναι σίγουρο ότι αυτό θα επεκταθεί κι εδώ ως αντίδραση στην αλόγιστη επέκτασή του.

Παράλληλα, το τουριστικό μοντέλο της χώρας πάσχει, πέραν της υπερεκμετάλλευσης και αλλού: Οι προμήθειές του δε γίνονται από την τοπική παραγωγή στο βαθμό που αυτό θα ήταν εφικτό. Προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί το κόστος, γίνονται αθρόες εισαγωγές μέτριας ποιότητας προϊόντων διατροφής, ενώ ο μπουφές δεν προβάλλει την τοπική γαστρονομία, άρα δεν έχομε ούτε ζήτηση τοπικής παραγωγής κρέατος, τυριών κλπ. Καταλήγομε πχ να προσφέρεται βούτυρο εισαγωγής ενώ υπάρχουν αντίστοιχα προϊόντα ντόπια. Και ναι μεν γίνεται μια προσπάθεια να προβληθεί το ελληνικό πρωινό, αλλά αυτή ακόμα δεν έχει αγκαλιάσει την πλειοψηφία των τουριστικών καταλυμάτων.

Θέλομε λοιπόν λιγότερο τουρισμό σε σχέση με την τωρινή κατάχρηση, και πιο ποιοτικό, δηλαδή αυτόν που θα ενδιαφέρεται για την τοπική ιστορία, κοινωνία, κουλτούρα, λαογραφία, γαστρονομία κλπ. Που θα θελήσει να δει τον τόπο από μέσα κι όχι ως σκηνικό των διακοπών του.

Από την άλλη, αυτό δε σημαίνει απαραίτητα μείωση του τουριστικού προϊόντος. Δίχως να είναι αυτοσκοπός η διατήρησή του σε αυτά τα επίπεδα, η επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου μπορεί να οδηγήσει σε αποδεκτά κάθε στιγμή επίπεδα που δε θα υπερβαίνουν το μέτρο που οφείλει να θέσει η κοινωνία στην τουριστική της μεγέθυνση (και όχι ανάπτυξη). Η επιμήκυνση νοείται ως εξάπλωση της τουριστικής περιόδου σε περισσότερους μήνες, σε περισσότερες περιοχές και σε περισσότερες θεματικές ενότητες. Μπορεί να υπάρχει και το χειμώνα τουρισμός, σε περιοχές που στηρίζουν αντίστοιχες παραστάσεις. Μπορεί να προβληθούν περισσότερες περιοχές που σήμερα δεν αποτελούν προορισμό. Και πρέπει να γίνει άνοιγμα σε είδη τουρισμού πέραν του παραθαλάσσιου μοντέλου, πχ ορειβατικός, συνεδριακός, αναρριχητικός, ορειβατικός, πεζοπορικός, ιατρικός κλπ τουρισμός.

Τέλος, επιστρέφοντας στην αρχική διαπίστωση περί «βαριάς βιομηχανίας», αυτό θα πρέπει να ηχήσει ως προειδοποίηση προς την πολιτεία και την κοινωνία ότι θα πρέπει να άρουμε αυτή την αντίφαση, και να ενισχύσομε τόσο την πρωτογενή παραγωγή όσο και το δευτερογενή τομέα, τη μεταποίηση. Η γνώση και το ταλέντο περισσεύουν εδώ, το θεσμικό πλαίσιο θα πρέπει να ενθαρρύνει και όχι να τιμωρεί την τοπική παραγωγή. Άρα, ο ρόλος του κράτους μας, που διαχρονικά εμποδίζει τον πολίτη να δημιουργήσει, πρέπει να αλλάξει προσανατολισμό. Αυτά όμως χρειάζονται ξεχωριστή ανάπτυξη, οπότε ας μείνομε προς το παρόν της ανάγκη της τουριστικής αποανάπτυξης…

ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ

Φέτος περισσότεροι από πέρσυ μαζεύουν τις ελιές τους οι ίδιοι, σημάδι κι αυτό του βαθέματος της κρίσης και των αναγκων που αυτή δημιουργεί. Κι ακόμα πολλοί, βάζουνε περιβόλι όπου μπορούν, ενώ ο αριθμός των επίσημα καταγεγραμμένων ως κατ’ επάγγελμα αγροτών έχει αυξηθεί για πρώτη φορά μετά από χρόνια.

Η ενασχόλησή μας ξανά με δραστηριότητες που είχαμε φτάσει να θεωρούμε ταπεινές, που τις προσπερνούσαμε επικεντρώνοντας σε ένα καταναλωτικό τρόπο ζωής, δείχνει με δραματικό τρόπο ότι ένας κύκλος κλείνει. Στους λόγους και στους υπεύθυνους έχομε αναφερθεί κι άλλες φορές, και θ’ αναφερθούμε και στο μέλλον. Επειδή όμως η κάθε κρίση είναι και ευκαιρία για περισυλλογή και αυτοκριτική, μπορούμε να κάνουμε μερικές σκέψεις με αφορμή αυτή την τελευταία τάση που παρατηρείται.

Η κρίση προσγείωσε την αντίληψή μας για την οικονομία. Κοιμόμασταν στο χρηματιστήριο και στην οικονομία του αέρα και ξυπνήσαμε στην αβεβαιότητα του τί θα μαγειρέψομε σήμερα. Δραστηριότητες που μας χαρακτήριζαν πάντα και τελευταία περιφρονούσαμε, όπως η ενασχόληση με τη γη μας, εμφανίστηκαν ξανά στη ζωή μας ως διέξοδος επιβίωσης. Όπως παλιά, που κάθε μέρα ήταν ένας καινούργιος αγώνας, που η σπατάλη ήταν λέξη άγνωστη, που κάθε τι το χαρακτήριζε μια ισορροπία και ένα μέτρο.

Τα χωράφια μας είναι μια διέξοδος στο πρόβλημα της διατροφής. Σε πρώτο στάδιο, να αποφύγομε την πείνα, καλλιεργώντας κάθε τι που μπορεί να μας προσφέρει η γη μας, μη αφήνοντας ούτε μια πατέ ανεκμετάλλευτη. Κι αυτό μπορεί να είναι η αρχή, κι όχι απλά η στόχευση μιας προσπάθειας.

Την ίδια στιγμή πρέπει να δούμε τί καλλιεργούμε και πώς: Καλλιέργειες προσαρμοσμένες στο κλίμα και τις συνθήκες της πατρίδας μας, τις παλιές παραδοσιακές αλλά και καινούργιες που προσφέρονται, και στροφή στη βιολογική γεωργία και κτηνοτροφία. Καθώς η διατροφή φαίνεται κάθε μέρα και περισσότερο πόσο ρόλο παίζει στην υγεία μας και πόσο συνδέεται με ασθένειες που μαστίζουν τη ζωή μας όπως ο καρκίνος, η βιολογική καλλιέργεια είναι μονόδρομος. Κι όχι μόνο για την υγεία μας: η ποιοτική παραγωγή που διαμορφώνει μια τέτοια καλλιέργεια σε συνδυασμό με τις ιδιαίτερες κλιματολογικές συνθήκες της περιοχής μας, μπορούν να δημιουργήσουν ένα εξαιρετικό προιόν που θα μπορεί με την ποιότητά του να κατακτήσει ξένες αγορές, αφού με την τιμή του έτσι κι αλλιώς δε μπορεί. Κι αυτό θα σημάνει μια προοπτική ζωής στα χωριά μας.

Αυτό δεν έρχεται μόνο του. Προυποθέτει μιαν αλλαγή στη στάση ζωής μας, τον εθελούσιο περιορισμό των αναγκών που νομίζομε ότι έχομε, την τάση για τοπική δημιουργία και παραγωγή κάθε χρειαζούμενου, της ενέργειας συμπεριλαμβανομένης. Προυποθέτει ακόμα ότι ο παραγωγός θα προχωρήσει, μόνος του ή με περισσότερους, στην προώθηση και συσκευασία των προιόντων του, στην απευθείας επαφή με τον καταναλωτή. Κι ακόμα ότι το κράτος θα είναι δίπλα στην προσπάθεια αυτή, όχι ενάντια, όπως τώρα γίνεται, τόσο σε κεντρικό επίπεδο με την αντιμετώπιση των πολιτών ως φοροπαραγωγικά ζώα, όσο και σε ατομικό, με την άσκηση εξουσίας σε βάρος τους από αυτούς που υποτίθεται ότι στελεχώνουντον κρατικό μηχανισμό.

Αυτά από μόνα τους αποτελούν μιαν επανάσταση. Που δε μπορούσε να γίνει νωρίτερα, όταν όλοι λίγο πολύ βολευόμασταν με τα ψέματα και αφήναμε πίσω το κοινό μεγάλο προς όφελος του ατομικού μικρού συμφέροντος. Τώρα χρειάζεται να συνειδητοποιήσομε ότι θα καταστραφούμε, οπότε θα πρέπει να αντιδράσομε. Κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κάνομε την αυτοκριτική μας, να δούμε πού φταίξαμε, που εμείς πρέπει να βελτιωθούμε. Γιατί αν τα ρίξομε όλα τα δεινά μας στους άλλους, δε θα μπορέσομε ποτέ να ξεκινήσομε από κάπου την αντιστροφή της κατάστασης, θα συνεχίσομε την κατρακύλα μέχρι τον πάτο. Θα είναι όμως πάτος απ’ όπου δε θα μπορέσομε να σηκωθούμε ποτέ…

ΑΠΟΠΗΓΑΔΙ: ΤΑ ΟΡΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

“ΑΝΕΜΟΓΕΝΝΗΤΡΙΕΣ-ΓΙΓΑΝΤΙΣΜΟΣ ΑΠΟΠΗΓΑΔΙ-ΧΑΝΙΑ

Οι κάτοικοι των χωριών τ Άποπηγαδιού, αγωνίζονται για την αξιοπρέπεια τους, το περιβάλλον και τις περιουσίες τους.

Με άκυρη για την Κρήτη νομολογία και παράνομες -αδιαφανείς πράξεις αποχαρακτηρισμού, το Δασαρχείο Χανίων χαρακτήρισε ως δασικά και δημόσια κτήματα 4600 στρέμματα από τα χωριά Σπίνα, Φλώρια, Μεσαύλια, Παλαιά Ρούματα, Σκάφη, Τζαγκαριάκος, Τεμένια και Σέμπρωνα, έπειτα από αιτήσεις των θυγατρικών της Γαλλικής πολυεθνικής ΕDF (electricite de France) για κατασκευή Αιολικών Πάρκων και Υδροηλεκτρικών έργων στο βουνό Αποπηγάδι.

Το γεγονός αυτό αποτελεί κλοπή κρητικών περιουσιών, με πρωταγωνιστή το Δασαρχείο Χανίων και παράλληλα ανοίγει το δρόμο για την εξολοκλήρου δήμευση και εκποίηση των ορεινών χωριών της Κρήτης σε πολυεθνικές, καθώς πολλές περιουσίες είναι χαρακτηρισμένες ως δασικές και ως εκτούτου θεωρούνται δημόσιες.

Δεν υπολογίζεται το μέγεθος του θράσους και της απάτης των εταιρειών που βάλθηκαν να αποκομίσουν υπέρογκα κέρδη μέσω των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων για έργα ΑΠΕ (Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας) στη γη μας. Οι αιτήσεις, που έχουν κατατεθεί από θυγατρικές εταιρείες της πολυεθνικής EDF από το 2001 για Αιολικά Πάρκα και Υβριδικά Υδροηλεκτρικά έργα, προβλέπουν την τοποθέτηση 103 ανεμογεννητριών και την κατασκευή τουλάχιστον 4 γιγαντιαίων υδροηλεκτρικών έργων με δεξαμενές νερού χωρητικότητας 1.000.000 κυβικών μέτρων έκαστη .

Οι κάτοικοι ουδέποτε ενημερώθηκαν από τις εταιρείες για την έκταση των έργων που σχεδιάζουν στη γή τους , καταπατώντας τις περιουσίες τους. Οι μελέτες κατατέθηκαν για έγκριση στις αρμόδιες Υπηρεσίες εν αγνοία τους, ενώ έπρεπε να ενημερωθούν πρώτοι σύμφωνα με το νόμο τους. Οι εταιρείες στο Αποπηγάδι έρχονται σήμερα με τα ΜΑΤ να υλοποιήσουν , όπως επικαλούνται, έργα «Πράσινης Ανάπτυξης». Οι κάτοικοι βλέπουν τις περιουσίες τους να αρπάζονται από το Δασαρχείο Χανίων ως «δημόσια κτήματα» , που θα αποφέρουν τεράστια κέρδη σε μία πολυεθνική, με τίμημα την καταστροφή του μεγαλύτερου ταμιευτήρα νερού στο νομό Χανίων.

Οι ειδικοί όροι στις περιβαλλοντικές μελέτες και άδειες της εταιρείας αναφέρουν ότι: Θα περιφραχθούν στο σύνολο οι εκτάσεις, θα τοποθετηθούν «καλαίσθητες ταμπέλες», κάμερες παρακολούθησης και γιγάντιοι Πυλώνες με καλώδια υψηλής τάσης.

Πώς να εμπιστευτούμε τις μεγαλοεταιρείες που φράζουν τη γή μας ότι αύριο δεν θα μας βάλουν τους πρώτους μισθωτούς κτηνοτρόφους; Το χειρότερο σενάριο σε βάθος χρόνου είναι να γίνουν Real Estates γήπεδα Golf , αφού από το Αποπηγάδι φαίνονται Λυβικό Αιγαίο, Κύθηρα, Αντικήθυρα, Ταύγετος, Γαύδος, Μήλος και νησιά των Kυκλάδων όταν έχει καλό καιρό.

Η εταιρεία χωρίς να λαμβάνει υπόψη της την υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής των ανθρώπων στις «δημόσιες» περιουσίες των οποίων θα κάνει επενδύσεις, χωρίς κάποια ενιαία περιβαλλοντική μελέτη για το Βουνό που δίνει νερό σε τρεις Επαρχίες και ζωή σε τέσσερα ποτάμια, επιμένει στη βία.

Δεν προβλέπεται μελέτη για το πόσες ανεμογεννήτριες και σε ποια σημεία μπορούν συνολικά να εγκατασταθούν, ούτε για την επίδραση έργων τεράστιας κλίμακας στην ποσότητα και την ποιότητα του υδροφόρου ορίζοντα του Αποπηγαδιού.

Έργα, που θα μετατρέψουν το Αποπηγάδι σε μία απέραντη βιομηχανική ζώνη, εξυπηρετούν μόνο τα συμφέροντα και τον πλουτισμό των λίγων και των ισχυρών και όχι το περιβάλλον και τις ήπιες μορφές ενέργειας.

Οι άνθρωποι στο Αποπηγάδι δεν είναι ενάντια στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, είναι ενάντια στο γιγαντισμό της «πράσινης μονοπωλιακής ανάπτυξης» που εξασφαλίζει τεράστια κέρδη στις εταιρείες και υποβαθμίζει τις ζωές μας και το περιβάλλον. Θέλουμε μικρής κλίμακας μονάδες που θα δίνουν ενεργειακή αυτάρκεια απεξαρτοποιώντας μας απο το μονοπώλιο του πετρελαίου. Οι κάτοικοι της περιοχής δίνουμε μια μάχη για την αξιοπρέπεια μας , για το περιβάλλον και τις περιουσίες μας. Μήπως όλη η ορεινή Κρήτη μπορεί να ξεπουληθεί με τον ίδιο τρόπο, σύμφωνα με τις ορέξεις της κάθε πολυεθνικής και του κάθε διεφθαρμένου καρεκλοκένταυρου δημόσιου υπάλληλου. Αν δεν αντιδράσουμε , δε θα έχουμε λόγο στον τόπο μας πια . Ποιος μας εγγυάται ότι η ιδιωτικοποίηση του υδροφόρου ορίζοντα για παραγωγή ενέργειας από μεγαλοκαρχαρίες δε θα εξελιχθεί αύριο σε πώληση του ίδιου του νερού σ’εμάς!!!

ΑΠΟΠΗΓΑΔΙ σημαίνει :ΑΠΟ-ΠΗΓΗ , ΑΠΟ -ΠΗΓΑΖΩ , δηλαδή το βουνό με τις πηγές και τα νερά.

Πρωτοβουλία κατοίκων

Παλαιών Ρουμάτων – Σπίνας – Σέμπρωνα.

Email :  prot.palaia.roumata@gmail.gr”

(κείμενο προκήρυξης των κατοίκων των χωριών του Αποπηγαδιού)

φωτογραφία Λευτέρης Παναγιωτάκης

Τώρα που τα περιβαλλοντικά προβλήματα έχουν σηματοδοτήσει την αντίστροφη μέτρηση για τον πλανήτη, ο προβληματισμός για το πού πηγαίνουμε έχει γίνει καθημερινότητα. Μέσα σ’ αυτή αναπτύσσονται λογιώ λογιώ προτάσεις και στάσεις, πολιτικά σχήματα εμφανίζονται με σημαία τους την οικολογία, ενώ έχει πια γίνει σαφές ότι η οικολογία είναι και μια μεγάλη μπίζνα: η πυρηνική ενέργεια αποκαλείται πια «πράσινη ενέργεια», ενώ οι ανανεώσιμες πηγές έχουν αποκτήσει μια διάσταση που δεν περιμέναμε όταν, χρόνια πριν είχαμε αρχίσει να μιλούμε γιαυτές.

Γιατί ο στόχος της απεξάρτησης από τις ρυπογόνες πηγές ενέργειας σαφώς προβλέπει την υποκατάστασή τους με πηγές φυσικές και διαρκούς φύσεως, όπως ο ήλιος, ο αέρας, το νερό. Η συνολική όμως προσέγγιση του περιβαλλοντικού προβλήματος προϋποθέτει την αναθεώρηση της καταναλωτικής μας συμπεριφοράς, μια νέα στάση ζωής που θα βασίζεται στη διαπίστωση του πεπερασμένου χαρακτήρα των φυσικών πόρων και στη διαχείρισή τους με σεβασμό και φειδώ. Σημαίνει ότι δε μπορούμε να καταναλώνομε πια τόση βενζίνη, τόσο ρεύμα, δε μπορούμε να γεμίζομε τη γή μας με φυτοφάρμακα και τα νερά μας με απόβλητα. Σημαίνει ακόμα ότι οι μεταφορές πρέπει να περιοριστούν, ότι η παραγωγή και κατανάλωση μπορεί και πρέπει να γίνεται σε τοπική κλίμακα, σημαίνει μιαν επανασύνδεσή μας με τη γή και το χώρο όπου κινούμαστε, ζούμε δημιουργούμε.

Σημαίνει δηλαδή αυτό ενδυνάμωση των τοπικών κοινωνιών και αποκέντρωση στη λήψη αποφάσεων, δηλαδή άμεση δημοκρατία. Μια τοπική κοινωνία που αποφασίζει και είναι υπεύθυνη για την παραγωγή της ενέργειας, της τροφής, της εκπαίδευσης και του πολιτισμού της είναι μια κοινωνία ελεύθερη, κύρια των επιλογών της και μη εξαρτώμενη από την κεντρική εξουσία. Αποτελεί μια συνιστώσα μαζί με πολλές αντίστοιχες τοπικές κοινωνίες που συνθέτουν σε κεντρικό επίπεδο μια συνάντηση των ελληνικών περιφερειών, υπεύθυνη για κεντρικά όντως ζητήματα, όπως εξωτερική πολιτική, αλλά σε τοπικό επίπεδο παραμένει αυτάρκης, αιμοδότης και υποκείμενο κι όχι διακονιάρης της –περιορισμένης- κεντρικής εξουσίας.

Αυτό το χαρακτήρα μόνο μπορεί να έχει η οικολογική προσέγγιση στα προβλήματα του πλανήτη, κι όχι τυχαία, αυτόν τα ψευδεπίγραφα οικολογικά κόμματα που έχει αναδείξει η πολιτική μας σκηνή τον αγνοούν. Βέβαια, αλοίμονό μας αν περιμέναμε από αυτούς να αναδείξουν και ν΄ αγωνιστούν γιαυτά τα θέματα. Βολεμένοι μέσα σε εταιρείες μελετών και μέσα σε αναπαυτικές πολυθρόνες, αυτοί που δεν έχουν παίξει ούτε μια σκαπετιά στη γή, μιλούν για οικολογία σα να είναι κάτι αφηρημένο, κι όχι η σχέση του ανθρώπου με τη γη του.

Και βέβαια η πράσινη τεχνολογία αποτελεί πλέον και επικερδή επένδυση. Ως τέτοια, έχει τελείως άλλη λογική από μια συνολική εναλλακτική πρόταση για το περιβάλλον. Αυτή απλά προσπαθεί να τροφοδοτήσει το σύγχρονο αλόγιστο καταναλωτικό πρότυπο με καθαρή ενέργεια. Από μόνο του αυτό είναι αντιφατικό. Δε μπορεί να τροφοδοτηθεί μια συνεχής ανάπτυξη, δηλαδή συνεχής μεγέθυνση, ούτε με ανανεώσιμες ούτε με συμβατικές πηγές ενέργειας. Δε μπορεί να υποστηριχτεί το μοντέλο των τριών αυτοκινήτων ανά οικογένεια, της μιας τηλεόρασης ανά δωμάτιο. Μόνο ο περιορισμός των αναγκών, η αποανάπτυξη, μπορεί σα λογική να αντιστρέψει την πορεία προς την καταστροφή του πλανήτη. Γιαυτό και γιγαντιαίας κλίμακας «οικολογικές» επεμβάσεις είναι πράσινες μεν, μη οικολογικές δε.

Οι μεγάλες ανεμογεννήτριες αποτελούν ένα τέτοιο παράδειγμα. Η υποδομή που απαιτούν μόνο φιλική προς το περιβάλλον δε μπορεί να χαρακτηριστεί. Διάνοιξη λεωφόρων σε παρθένες περιοχές, κατασκευές από μπετόν και επιβάρυνση των περιοχών όπου τοποθετούνται, συνθέτουν τις παραμέτρους του εγχειρήματος. Όχι τυχαία, τέτοιες επεμβάσεις και επενδύσεις γίνονται ερήμην των τοπικών κοινωνιών, ούτε στόχο έχουν την κάλυψη των δικών τους αναγκών. Δηλαδή από το στόχο μιας εναλλακτικής προσέγγισης το μόνο που υπάρχει είναι η παραγωγή πράσινης ενέργειας. Όχι όμως πια μέσα από μιαν άλλη οπτική.

Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στο Αποπηγάδι, τη χιλιοτραγουδισμένη κορφή του Σελίνου και αιμοδότη τριών επαρχιών, είναι ένα ανησυχητικό παράδειγμα για τα παραπάνω. Οι τοπικές κοινωνίες θα έπρεπε να διαχειριστούν την παραγωγή δικού τους ρεύματος με τρόπο που συνδέεται με τις υπάρχουσες δραστηριότητες και τις ενισχύει. Αντί γιαυτό, η θυγατρική μιας γαλλικής πολυεθνικής, με πυρηνικά και ανεμογεννήτριες σ΄ όλο τον κόσμο, απειλεί να αλλάξει τις υπάρχουσες δραστηριότητες και να τις υπαγάγει στο δικό της στόχο, της γιγάντιας παραγωγής ρεύματος προς πώληση στη ΔΕΗ. Κι όλα αυτά, τη στιγμή που η Κρήτη έχει εξαιρεθεί από τα μέτρα για οικιακή παραγωγή και πώληση ρεύματος προς τη ΔΕΗ, δηλαδή από τη μόνη δραστηριότητα που μπορεί να είναι δεμένη με την τοπική κοινωνία και να καλύπτει δικά της προβλήματα. Δηλαδή οι κάτοικοι των περιοχών που θα δεχτεί τη γαλλική επένδυση, δε μπορούν να βάλουν στο σπίτι τους ένα φωτοβολταϊκό ή μια μικρής ισχύος ανεμογεννήτρια, που δεν απαιτούν υποδομές και καταστροφή του βουνού και να πουλούν το ρεύμα στη ΔΕΗ, όμως η πολυεθνική μπορεί.

Οι κάτοικοι της Σπίνας, του Σέμπρωνα, των Παλιών Ρουμάτων, είδαν μέσα σε μια νύχτα τις περιουσίες τους να τους αφαιρούνται για να παραχωρηθούν στην πολυεθνική, είδαν τις προπαρασκευαστικές κινήσεις να λαμβάνουν χώρα δίχως καμμιάν ενημέρωση, και συνειδητοποίησαν ότι στο βουνό τους συντελείται μια μεγάλη καταστροφή, οικολογική, οικονομική, περιουσιακή, με στόχο τους ίδιους και με πρόσχημα την «πράσινη» ενέργεια. Οι εξελίξεις, από τότε που ξεκίνησαν τον αγώνα τους είναι ραγδαίες, καθώς όσο η αντίσταση κλιμακώνεται, τόσο οι αντιδράσεις οξύνονται, τα ΜΑΤ επεμβαίνουν και η στάση της πολυεθνικής παραμένει αμετάβλητη.

Σ’ αυτό τον αγώνα πρέπει να σταθούμε αλληλέγγυοι. Δεν είναι δικός τους μόνο, αλλά όλων μας. Σ΄ αυτό τον αγώνα δε διακυβεύεται μόνο το μέλλον του Αποπηγαδιού, αν και μόνο αυτό αρκεί για να τον παλέψομε. Το στοίχημα είναι ποιά πορεία θέλομε: Αυτή που θα οδηγήσει στο τέλος, ή αυτή που θα μας ξαναφέρει κοντά στις αξίες που είχαμε, στο σεβασμό στη φύση, στην αυτάρκεια, την αλληλεγγύη, την άμεση δημοκρατία.