ΝΑΥΑΓΙΟ ΣΤΗΝ ΠΥΛΟ: ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΩΝ ΔΙΑΚΙΝΗΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΟΡΟΣ

Το ναυάγιο στην Πύλοανέδειξε και πάλι το τεράστιο πρόβλημα που αποτελεί η λαθραία διακίνηση ανθρώπων από δουλέμπορους, καλυπτόμενους από μιαν ολόκληρη βιομηχανία: Τη Βιομηχανία της Αλληλεγγύης, κατά τον εύστοχο χαρακτηρισμό του Γιώργου Ρακκά, συγγραφέα ομώνυμης διδακτορικής διατριβής που έχει εκδοθεί από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις.

Η βιομηχανία αυτή των κατ’ επάγγελμα αλληλέγγυων, καταγράφει τεράστιους τζίρους, χρησιμοποιεί μιαν Οργουελιανή δήθεν προοδευτική γλώσσα για να καλύψει τους σκοπούς της και συνεπικουρείται από καλοπροαίρετους αφελείς που παραγνωρίζουν τη συνολική διάσταση του θέματος.

Με αφορμή το ναυάγιο στην Πύλο, θα σημειώσομε ότι η συνήθης επικέντρωση της κριτικής στις Ελληνικές αρχές δε λαμβάνει υπ’ όψη της συγκεκριμένες παραμέτρους, τόσο επί του συγκεκριμένου, όσο και γενικά:

Την αρχική πληροφορία έδωσε Ιταλίδα ακτιβίστρια από ΜΚΟ. Αυτό σημαίνει ότι γνώριζε εξ αρχής τον απόπλου του σαπιοκάραβου, πληροφορημένη είτε από διακινητές είτε από επιβάτες. Ο ρόλος των διακινητών, δουλεμπόρων που εκμεταλλεύονται στυγνά τους «πελάτες» τους, αδιαφορώντας για τις ζωές τους, όχι μόνο δεν έχει αναδειχθεί, αλλά αυτοί αποτελούν προνομιακούς συνεργάτες των ΜΚΟ που εμπορεύονται την ψευδεπίγραφη αλληλεγγύη. Μια πρώτη αντιμετώπιση του ζητήματος θα ήταν η πάταξη της δράσης των δουλεμπόρων, η οποία βεβαίως πρέπει να πάει παράλληλα με τον έλεγχο των ΜΚΟ. Το ρόλο των διακινητών κατάγγειλε μέχρι και ο Μοχάμαντ Σαντίκ Σαντζράνι, πρόεδρος της Γερουσίας του Πακιστάν, της χώρας με τα περισσότερα θύματα στο ναυάγιο, δίνοντας συλλυπητήρια στις οικογένειες των νεκρών. «Οι σκέψεις και οι προσευχές μας είναι μαζί σας και προσευχόμαστε οι εκλιπόντες να βρουν αιώνια ειρήνη… αυτό το καταστροφικό περιστατικό υπογραμμίζει την επείγουσα ανάγκη να αντιμετωπιστεί και καταδικαστεί η απεχθής πράξη του παράνομου human trafficking».Δηλαδή και οι χώρες αποστολής τίθενται απέναντι στις ΜΚΟ και τους λαθροδιακινητές, όχι όμως οι δικοί μας «αλληλέγγυοι»!

Πέρα από τις χώρες αποστολής, και οι χώρες υποδοχής έχουν αντίστοιχες αντιδράσεις σε μια διαδικασία που καταλήγει στη διάλυση της συνοχής στις κοινωνίες υποδοχής. Εδώ μπαίνουν στην εξίσωση υπερεθνικά διευθυντήρια και οργανισμοί του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, που αποσκοπούν στην κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας των λαών, με αιχμή του δόρατος τις οργανώσεις και ΜΚΟ του Σόρος.

Η στάση της ακτιβίστριας είναι χαρακτηριστική του ρόλου των ΜΚΟ. Οι τελευταίες, χρηματοδοτούνται αφειδώς από το δίκτυο του Σόρος και επιτελούν το έργο που τους έχει ανατεθεί, παραβιάζοντας τους νόμους των χωρών υποδοχής και επιβάλλοντας την πολιτική τους. Σε αυτό το σημείο συνεπικουρούνται από την ανοχή των τοπικών αρχών, οι οποίες λειτουργούν υπό το φόβο της παγκόσμιας διαπόμπευσης από τα πανίσχυρα μέσα των υπερεθνικών διευθυντηρίων, αλλά και από οργανωμένες μειοψηφίες στο εσωτερικό τους που πιέζουν προς αυτή την κατεύθυνση.

Για την ιδεολογική επιβολή της πρακτικής αυτής, το κύκλωμα των διακινητών και των ΜΚΟ συναντάται και αλληλοτροφοδοτείται από την ιδεολογία της «Αφύπνισης» (κίνημα των αφυπνισμένων-Woke), το οποίο επιδιώκει την πλήρη ακύρωση των κατακτήσεων του Δυτικού Πολιτισμού μέσα από μια κριτική των ιστορικών του σφαλμάτων, όπως της αποικιοκρατίας και του ρατσισμού. Όμως άλλο η κριτική της αποικιοκρατίας και του ρατσισμού, και όχι μόνο των Δυτικών, και άλλο η συνολική αποδόμηση των κοινωνιών προς όφελος ενός κατακερματισμού και αντιπαλότητας όλων εναντίον όλων. Μια κοινωνία οφείλει να διαγιγνώσκει τα προβλήματά της και να τα λύνει η ίδια, όχι να της επιβάλλουν λύσεις άλλοι γι’ αυτήν.

Η θεωρία εδώ είναι ότι επειδή η Ευρώπη υπήρξε αποικιοκρατική, πρέπει να δεχτεί τώρα πληθυσμούς από χώρες που υπήρξαν αποικίες. Μια συνολική κριτική σε αυτή την άποψη θα ασκήσομε σε άλλο σημείωμα, εδώ θα περιοριστούμε να πούμε πως η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ αποικιοκρατική δύναμη, αντίθετα υπήρξε η ίδια αποικιοκρατούμενη από τους Δυτικούς πολύ πριν την έξοδο στην Αμερική, ενώ όταν τη Μεσόγειο λυμαίνονταν οι Άραβες πειρατές, το λευκό χρώμα των Ελλήνων ήταν το διαβατήριο στην αιχμαλωσία και την πώλησή τους στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής. Οπότε τέτοια κριτική δεν αγγίζει την πατρίδα μας.

Πέραν των διακινητών-ατόμων, μεγαλύτερο κίνδυνο παρουσιάζουν οι χώρες-διακινητές, όπως η Τουρκία, καθώς αυτές εργαλειοποιούν το μεταναστευτικό για να αμφισβητήσουν την εθνική κυριαρχία της χώρας μας. Η συστηματική οργάνωση και αποστολή μεταναστευτικών ροών από την Τουρκία στην Ελλάδα, με αποκορύφωμα της εισβολή στον Έβρο το 2020, καταδεικνύουν ότι η Τουρκία είναι απολύτως συνειδητοποιημένη ως προς τα καταστροφικά αποτελέσματα της πολιτικής αυτής για τις τοπικές κοινωνίες και την εθνική κυριαρχία των χωρών υποδοχής, και τα εντάσσει στον υβριδικό πόλεμο που εδώ και χρόνια έχει κηρύξει στην Ελλάδα.

Πρέπει λοιπόν να διαμορφώσομε μια ξεκάθαρη πολιτική απέναντι στη μονομερή βιομηχανία της αλληλεγγύης, μονομερή καθώς αδιαφορεί για την κατάσταση στις χώρες αποστολής. Θα μπορούσαν τα ιδρύματα του Σόρος να διοχετεύσουν τα τεράστια ποσά που δαπανούν στη δημιουργία υποδομών στις χώρες αποστολής, ώστε να βελτιώσουν τις συνθήκες εκεί και να μη δημιουργείται η επιθυμία αποχώρησης από αυτές. Θα μπορούσαν ακόμα, αν ήταν ειλικρινές το ενδιαφέρον τους, να ασχοληθούν και με άλλες περιπτώσεις καταπάτησης δικαιωμάτων με πρώτη προτεραιότητα τον αποκλεισμό του Αρτσάχ από το Αζερμπαιτζάν.

Μια πολιτική λοιπόν στο θέμα της μετανάστευσης, θα στόχευε στην πάταξη των δουλεμπορικών δικτύων και των ΜΚΟ που τα υποστηρίζουν, θα εξέταζε αιτήματα εισόδου στη χώρα σε χώρους εκτός των χωρών υποδοχής, κατά προτίμηση στα κατά τόπους προξενεία (μην πει κανείς ότι οι πολιτικοί πρόσφυγες δεν έχουν τη δυνατότητα επίσκεψης σε προξενείο της Ελλάδας, γιατί η χώρα μας δε συνορεύει με χώρες σε εμπόλεμη κατάσταση που δημιουργούν πρόσφυγες), θα εκτελούσε άμεσα τις αποφάσεις απέλασης και δε θα δημιουργούσε δομές φιλοξενίας σε περιοχές όπου θα επερχόταν δημογραφική αλλοίωση. Αλλά το κυρίαρχο είναι η ιδεολογική επικράτηση απέναντι στις θεωρίες της Αφύπνισης, του δικαιωματισμού και του εθνομηδενισμού, οι οποίες εκκολάπτουν το κύκλωμα των λαθροδιακινητών και των ΜΚΟ και οδηγούν στο θάνατο χιλιάδες ανθρώπους…

ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΣ

Η πατρίδα μας αντιμετωπίζει ένα διαρκή εποικισμό. Μέχρι τώρα, αυτό γινόταν συγκεκαλυμένα, με την προσχηματική αναφορά στις ανάγκες περίθαλψης προσφύγων. Στον ορισμό αυτό εντάσσονταν αυθαίρετα όλοι όσοι ήθελαν να μπουν στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως προέλευσης ή χώρας εισόδου. Σε δεύτερο στάδιο, όταν πια η καραμέλα του πρόσφυγα τελείωσε, η συζήτηση γίνεται ανοιχτά πια για «μετανάστες». Εδώ χρειάζεται να δούμε τα ζήτημα σφαιρικά, καθώς πρέπει να λάβομε υπ’ όψη μας μια σειρά παράγοντες που σχετίζονται με τη γεωπολιτική πραγματικότητα και τις συνθήκες στο εσωτερικό:

Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Το παλιό αυτό σύνθημα του Πολυτεχνείου και της πρώτης μεταπολιτευτικής περιόδου είναι σήμερα επίκαιρο περισσότερο από ποτέ. Αν και περιφρονημένο σήμερα, είναι η αυτονόητη βάση για οποιαδήποτε περαιτέρω συζήτηση, και το κριτήριο για να ξεφύγομε από τον παραλογισμό διάφορων απόψεων που ακούμε. Η πατρίδα μας είναι ελεύθερη γιατί ο λαός μας πολέμησε γι’ αυτό, υπέστη ανείπωτες θυσίες και χρειάστηκε να αντισταθεί σε δυνάστες της Δύσης και της Ανατολής, που δεν κατάφεραν να χτυπήσουν την ταυτότητά του. Η αξία της φιλοξενίας που πάντα μας διακατέχει, στηρίζεται στην αυτονόητη προϋπόθεση ότι τον ξένο τον φιλοξενούμε στο δικό μας σπίτι, δεν αποκτά δικαιώματα σε αυτό.

Η ιδεολογική αφασία των ντόπιων νεοταξιτών: Από διάφορες πλευρές, που θεωρητικά βρίσκονται σε αντίπαλα ιδεολογικά στρατόπεδα, ακούμε καινοφανείς θεωρίες σε σχέση με τον επιχειρούμενο εποικισμό. Ότι πρέπει να σύνορα να είναι ανοιχτά, ότι οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες είναι το μέλλον του κόσμου, ότι η Ελλάδα χρειάζεται νέο πληθυσμό γιατί έχει δημογραφικό πρόβλημα, ότι Έλληνας είναι όποιος πατάει το χώμα της πατρίδας μας ανεξαρτήτως πολιτιστικού υποβάθρου. Δημιουργείται ένας νέου τύπου ολοκληρωτισμός, που στηρίζεται από όλο το πολιτικό φάσμα, από τα ΜΜΕ, από τις ΜΚΟ και το Σόρος, που επιμένει να αγνοεί μια πραγματικότητα που δεν επιβεβαιώνει τις θεωρίες τους, μια πραγματικότητα εφιαλτική, συγκρουσιακή, διαλυτική των κοινωνιών και του πολιτιστικού παραδείγματος των χωρών υποδοχής.

Οι πρόθυμοι, οι επιχειρηματίες και οι χρήσιμοι ηλίθιοι: Ο εποικισμός προωθείται από ποικιλώνυμα συμφέροντα. Κεντρικό σημείο του είναι η επιβολή της Νέας Τάξης που στοχεύει στη διάλυση των συλλογικοτήτων και στον περιορισμό του ανθρώπου στην ατομική του σφαίρα. Προς τούτο, κάθε δέσιμο είναι ανεπιθύμητο, η οικογένεια, η ρίζα, το έθνος, η πατρίδα. Εδώ η Αριστερά προσφέρει ένα ιδεολογικό οπλοστάσιο για την αποδόμηση κάθε έννοιας συλλογικότητας, εξυπηρετώντας τις ανάγκες του κεφαλαίου για αδύναμους εργαζόμενους που θα δουλεύουν ευέλικτα και δίχως διαπραγματευτική ικανότητα και για πειθήνιους καταναλωτές, οπότε το όφελος είναι διπλό. Στην προσπάθεια διάλυσης των τοπικών κοινωνιών, ο εποικισμός με ανθρώπους διαφορετικής πολιτιστικής προέλευσης δημιουργεί αυτό ακριβώς που αρχίζομε να ζούμε και που ήδη ζει η δυτική Ευρώπη: γκέτο και όχι πολυπολιτισμική συνύπαρξη, εγκληματικότητα, συγκρούσεις, φόβο. Στα σχέδια του κεφαλαίου για εποικισμό, πρόθυμοι συμπαραστάτες είναι οι επιχειρηματίες δουλέμποροι που δουλεύουν μέσα από τις ΜΚΟ, οι αφελείς ιδεολόγοι που είναι ανίκανοι να δουν την πραγματικότητα και που μένουν στο φαντασιακό τους ροζ συννεφάκι, καθιστάμενοι το προοδευτικό άλλοθι και μαριονέτες του συστήματος και ο πολιτικός κόσμος που υλοποιεί ακριβώς αυτό που πρέπει να είναι μέλημα του λαού πρωτίστως: την υπέρβαση Αριστεράς – Δεξιάς. Πράγματι, η πολιτική των διαδοχικών μας κυβερνήσεων στο ζήτημα είναι συνέχεια η μια της άλλης: Ανοιχτά σύνορα, εγκατάσταση των λαθρομεταναστών σε κέντρα στα νησιά, διασπορά τους σε όλη τη χώρα για να αποσυμφορηθούν τα κέντρα στα νησιά, ανανέωση του πληθυσμού των κέντρων στα νησιά με νέους εποίκους σε ένα φαύλο κύκλο που μόνο δεινά προσθέτει στο λαό μας.

Η Τουρκία και ο μουσουλμανικός χαρακτήρας του εποικισμού: Η γεωπολιτική παράμετρος είναι ένας παράγοντας που επιδεινώνει το πρόβλημα ειδικά για την Ελλάδα. Οι λαθρομεταναστευτικές ροές δε στηρίζονται απλώς, δημιουργούνται από την Τουρκία στα πλαίσια του υβριδικού πολέμου που μας έχει κηρύξει και που εμείς αρνούμαστε να κατανοήσομε. Με κατάργηση της βίζας και εισιτήρια αεροπορικά πάμφθηνα, οι Τουρκικές αερογραμμές μεταφέρουν τους εποίκους στην Τουρκία, από όπου τα κυκλώματα τους προωθούν στην Ελλάδα δίχως αντίδραση από πλευράς μας. Τα σώματα ασφαλείας και ο στρατός έχουν καταντήσει επιτροπές υποδοχής και όχι δυνάμεις αποτροπής του φαινομένου, με ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας βεβαίως. Η μετανάστευση πολιτιστικά συγγενών πληθυσμών στην Ελλάδα δε δημιουργεί πρόβλημα. Η είσοδος όμως πληθυσμών ασύμβατων με το πολιτιστικό μας παράδειγμα, αυτό που δίνει το χαρακτήρα στη χώρα, οδηγεί στη διάλυση του κοινωνικού ιστού. Και να μην το είχαμε δει ήδη σε χώρες της Δύσης μπορούσαμε να το προβλέψομε. Η Τουρκία εμφανίζεται ως προστάτης των πληθυσμών αυτών, τους ελέγχει ιδεολογικά και τους εγκαθιστά στα μετόπισθεν του μετώπου με προφανείς σκοπούς χρησιμοποίησής τους όταν έρθει η ώρα.

Η απουσία του κράτους: Τα προβλήματα οξύνονται από το ότι οι ίδιοι οι λαθρομετανάστες νοιώθουν ότι δεν υπόκεινται σε κανέναν έλεγχο. Οπότε λειτουργούν σε συνθήκες έλλειψης σεβασμού της χώρας υποδοχής, θέλουν να επιβάλουν τις δικές τους συνήθειες, καταλαμβάνουν το δημόσιο χώρο κλείνοντας τους ντόπιους στα σπίτια τους. Η ανυπαρξία κρατικής επιβολής τήρησης του νόμου και μιας στοιχειώδους ανάγκης ελεύθερης διαβίωσης, τους αποθρασύνει και οδηγεί σε ακόμα χειρότερα αποτελέσματα, δημιουργεί καταπίεση στο νόμιμο πληθυσμό της χώρας και ανασφάλεια που θα οδηγήσει τελικά στην εγκατάλειψη της πατρίδας. Αυτό είναι θέμα πολιτικής βούλησης που δεν υπάρχει, και που οδηγεί σε μια σιωπηρή άλωση της χώρας. Προφανώς οι κυβερνήσεις μας έχουν δεσμεύσεις και κρυφή ατζέντα που δεν τους επιτρέπει να παρεκκλίνουν.

Οι παίχτες: Ήδη, ο Σόρος δημιουργεί ταμείο για την ανέγερση και ανακαίνιση κατοικιών για τους μετανάστες ειδικά στην Ελλάδα, πράγμα που σημαίνει πως δεν έρχονται για να φύγουν στη Δύση ή να επιτρέψουν στην πατρίδα τους όπως κάνουν τώρα οι Σύροι. Οι ΜΚΟ καθίστανται κράτος εν κράτει και αποτελούν πλέον μπίζνα εξαιρετικά κερδοφόρα. Ένας νέος ολοκληρωτισμός με ριζοσπαστικό προσωπείο απαντάει χαρακτηρίζοντας φασίστα όποιον αντιδρά, δίχως άλλα επιχειρήματα.

Η ελπίδα: Η απουσία του κράτους, η όξυνση του προβλήματος και η εμφανής πια παρουσία του στην καθημερινότητά μας, οδηγεί το λαό να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Αυθόρμητα, ανοργάνωτα ακόμα, αλλά η αντίσταση υπάρχει πια, οι τοπικές κοινωνίες ξεσηκώνονται, αποτρέπουν όπου μπορούν την εγκατάσταση λαθρομεταναστών, φέρνουν το κράτος ενώπιον των ευθυνών του. Κι αυτό απειλεί με εισαγγελείς, χρησιμοποιεί τα σώματα ασφαλείας για την καταστολή του λαού, και συνεχίζει την πολιτική του εποικισμού αυτοαναιρούμενο.
Ο λαός μας βρίσκεται στο όριο της εξαφάνισης. Ο εποικισμός είναι ένα από τα πολλά ζητήματα που καλείται να αντιμετωπίσει. Κι επειδή είναι παρών και καθημερινός, δεν προσφέρεται για θεωρητικές υπεκφυγές. Μπορεί να αποτραπεί, και ο λαός θα το επιβάλει, αλλιώς θα κλείσει εδώ την ιστορική του διαδρομή παραδίδοντας οικειοθελώς την Ελλάδα σε ξένα συμφέροντα, αντίθετα προς όλη του την αντιστασιακή παράδοση.

ΠΟΙΑ ΓΕΡΜΑΝΙΔΑ ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΑ, ΤΗ ΔΗΘΕΝ Η ΤΗΝ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ;

Μερικές φορές για να κρίνομε ένα γεγονός πρέπει να το δούμε στο συνολικό του περίγυρο και όχι αποκομμένο από αυτόν. Πολύ περισσότερο την εποχή της Νέας Τάξης, όπου οι καλύτερες προθέσεις μπορεί να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης για την εξυπηρέτηση των ελίτ μέσα από μια ριζοσπαστική φρασεολογία, λαμβάνοντας και τα εύσημα του Σόρος.
Η περίπτωση του πλοίου της Γερμανικής ΜΚΟ που παραβίασε την απαγόρευση της Ιταλικής κυβέρνησης και ελλιμενίστηκε σε ιταλικό λιμάνι έχει δώσει αφορμή για μια συζήτηση που πηγαίνει πολύ πιο βαθιά από εκεί που θέλουν να την κρατήσουν οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και τα Δυτικά ΜΜΕ που προβάλουν μιαν εξιδανικευμένη εικόνα της Καρόλα Ρακέτε, της πλοιάρχου του πλοίου που έδεσε στο ιταλικό λιμάνι παρά τις απαγορεύσεις.
Όπως ήταν αναμενόμενο, οι χαρακτηρισμοί «φασίστας», «ακροδεξιός» κλπ χρησιμοποιούνται κατά κόρον για να χαρακτηρίσουν την Ιταλική κυβέρνηση και το Σαλβίνι, ενώ η πλοίαρχος του πλοίου της ΜΚΟ προβάλλεται ως «ηρωίδα» και πρότυπο αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, μεταφέροντας την αντιπαράθεση στην ξεπερασμένη αντίθεση Αριστεράς-Δεξιάς.
‘Όμως, η αντίθεση αριστερά-δεξιά απηχεί αντιθέσεις που δεν είναι πρωτεύουσες πια, αφού η κυρίαρχη αντίθεση σήμερα είναι αυτή της Νέας Τάξης και των Ελίτ απέναντι στους λαούς. Ακριβώς γι’ αυτό, δυνάμεις με διαφορετικές καταβολές όπως η Λέγκα του Βορρά και το κίνημα των 5 Αστέρων μπορούν να συνεργάζονται: Η δεξιά και αριστερή προσέλευσή τους αντίστοιχα δεν έχει σημασία καθώς πια τις ενώνει η αντιπαγκοσμιοποιητική στάση τους. Γι’ αυτό έπρεπε σαφώς να αλλάξουν και οι ίδιες. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Λέγκα του Βορρά, που ξεκίνησε ζητώντας την αυτονόμηση της Βόρειας Ιταλίας, κάνει μαζικές ενθουσιώδεις συγκεντρώσεις στον Ιταλικό Νότο, ενώ ήρθε πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές, δίχως να υποστεί έστω την φυσιολογική κυβερνητική φθορά.
Από την άλλη, έχουμε μιαν υπάλληλο ΜΚΟ που κυβερνά ένα πλοίο. Δεν πρόκειται για κάποιο εμπορικό ή επιβατηγό πλοίο που διέρχεται κατά τον προγραμματισμένο πλου του στο σημείο όπου υπάρχουν ναυαγοί. Είναι πλοίο δουλεμπορικό, που ανήκει σε ΜΚΟ και που δουλειά του είναι να μαζεύει μετανάστες, στα πλαίσια οργανωμένου σχεδίου και να τους μεταφέρει στη Δύση. Και όχι οποιαδήποτε χώρα της Δύσης. Η Ιταλία, που σηκώνει την παντιέρα της αντίστασης στο Ευρωιερατείο και στην πολιτική μετατροπή της Ευρώπης σε αποθήκη ψυχών, είναι ο στόχος της επικοινωνιακής πολιτικής που ασκείται με αφορμή την προσέγγιση του πλοίου της ΜΚΟ σε ιταλικό λιμάνι παρά τις απαγορεύσεις. Μ΄ ένα σμπάρο προσπάθησαν να χτυπήσουν δυο τρυγόνια: και να δώσουν μαθήματα «αλληλεγγύης» και να ταπεινώσουν την Ιταλία που αντιστέκεται.

Η πλοίαρχος δέχεται τη συμπαράσταση όλου του συστήματος: Τα νεοταξικά ΜΜΕ, ο πρόεδρος της Ζήμενς, η Γερμανική εκκλησία και ο πρόεδρος της Γερμανικής Δημοκρατίας Σταινμάγιερ, συμπαραστέκονται σε μια πράξη που αμφισβητεί το κυριαρχικά δικαιώματα της Ιταλίας, που χρησιμοποιεί το δράμα κάποιων ανθρώπων για να χτυπήσει αυτούς που αντιστέκονται στη Γερμανική πολιτική για την Ευρώπη.
Κανείς δεν αναφέρει ότι η Ιταλία δικαιώθηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για το ότι δεν επέτρεψε την αποβίβαση 41 επιβαινόντων, καθώς δεν θεωρήθηκε ότι ανήκουν σε κατηγορίες ευάλωτων προσώπων (είχε ήδη επιτρέψει την αποβίβαση 12 που πληρούσαν τα κριτήρια).
Κανείς δεν αναλογίζεται ότι η πράξη της πλοιάρχου, που περιλάμβανε τον εμβολισμό σκάφους της ιταλικής ακτοφυλακής ήταν αντίθετη και στη στοιχειώδη σύνεση που απαιτείται στη ναυτική πρακτική. Βέβαια υπολόγιζε και στο ότι η Ιταλική ακτοφυλακή δε θα αντιδρούσε όπως είχε το δικαίωμα να κάνει, όπως θα έκανε για παράδειγμα η Τουρκία ή το Ισραήλ. Έβαλε σε κίνδυνο την ζωή των επιβαινόντων, ενώ θα μπορούσε να κατευθυνθεί σε άλλο Ευρωπαϊκό λιμάνι εκτός Ιταλίας εφόσον ήταν τόσο επείγουσα η κατάσταση των επιβαινόντων μεταναστών. Δεν ήθελε λοιπόν να σώσει τους επιβαίνοντες. Τους χρησιμοποίησε, εκτελώντας σχετικές διαταγές, προφανώς για να αμφισβητήσει το δικαίωμα της Ιταλίας να ορίζει τα του οίκου της.
Η επικοινωνιακή υστερία, μονομερής και κατευθυνόμενη, με ριζοσπαστικό δήθεν λόγο, αποσκοπεί στο να καταστήσει τους καλοπροαίρετους απληροφόρητους πολίτες σε συνένοχους στην επιβολή της Νέας Τάξης. Όμως ο αγώνας των λαών και η διεθνιστική αλληλεγγύη είναι ζωντανός, εκφράζονται κάθε στιγμή στο Κουρδιστάν, στην Τσιάπας, στην Παλαιστίνη, στη Γαλλία (και πρέπει κάποια στιγμή επιτέλους ν’ αρχίσουν να εκφράζονται και στην Ελλάδα και την Κύπρο), παντού όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα κουρελιάζονται, τα έθνη υφίστανται καταπίεση και γενοκτονίες, οι εργαζόμενοι μεταβάλλονται σε επαίτες. Γι’ αυτούς τους αγώνες δεν υπάρχει επικοινωνιακή προβολή, βρίσκονται στο περιθώριο της ενημέρωσης σ’ έναν κόσμο που κατακλύζεται από πληροφορίες. Μόνο επιλεγμένη θεματολογία εμφανίζεται στον κόσμο των ελίτ.

Εμείς πρέπει λοιπόν να το πάμε αλλιώς. Παράδειγμα μέσα από πολλά, είναι μια Γερμανίδα καπετάνισσα, εθελόντρια του απελευθερωτικού στρατού του Κουρδιστάν και διοικητής γυναικείου στρατιωτικού σώματος, που αφιέρωσε κυριολεκτικά τη ζωή της στην αλληλεγγύη των λαών, μάρτυρας για την ελευθερία του Κουρδιστάν, η Σάρα Χάντελμαν. Δεν ήταν σε ΜΚΟ, δεν αξιώθηκε καμιάς προβολής ο αγώνας της, όπως κι ο αγώνας του κουρδικού λαού. Όμως αυτοί οι αγώνες είναι που πρέπει να δοθούν, και μόνο αν νικήσουν θα υπάρχει ελπίδα για την ανθρωπότητα.

ΥΓ. Η ανάλυση του σύνολου φαινομένου της μετανάστευσης και του ρόλου των ΜΚΟ δε μπορεί να γίνει στα πλαίσια τούτου του σημειώματος. Κάποια ενδιαφέροντα βιβλία για αυτά τα θέματα είναι:
Το βιβλίο των εναλλακτικών εκδόσεων «ΜΚΟ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ», συλλογικό έργο με την επιμέλεια του Γ. Καραμπελιά, φωτίζει το ρόλο των ΜΚΟ στην υλοποίηση των παγκοσμιοποιητικών σχεδιασμών.
Το επίσης συλλογικό έργο «ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ», των ίδιων εκδόσεων και με τον ίδιο επιμελητή, περιγράφει εναργώς τη γεωπολιτική διάσταση του ζητήματος, πράγμα που επιμελώς αποκρύπτεται από το Νεοταξικό λόγο.
Και το βιβλίο του Γ. Ρακκά «ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΒΑΒΕΛ», των ίδιων εκδόσεων, αποδομεί την πολυπολιτισμική επιχειρηματολογία μέσα από το παράδειγμα του Αγ. Παντελεήμονα.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ Ή ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ

Υπάρχει ακόμα ο διαχωρισμός Αριστερά – Δεξιά; Κι αν υπάρχει, εκφράζει κάποια κυρίαρχη αντίθεση;
Νομίζουμε ότι η απάντηση στα ερωτήματα αυτά θα πρέπει να κρίνει και τη στάση του καθενός μας απέναντι στις καταιγιστικές εξελίξεις που έχουμε στην πατρίδα μας, στην περιοχή μας, στον κόσμο ολόκληρο.
Δε θα μπούμε σε συζητήσεις για το ποια είναι η γνήσια Αριστερά ή Δεξιά, αν υπάρχουν προδότες ή ερμηνείες αυθεντικές ή πιο αυθεντικές αυτών που πρεσβεύει η κάθε ιδεολογία. Η κοινοβουλευτική τους εκπροσώπηση αρκεί.
Η παγκοσμιοποίηση έχει δημιουργήσει νέα δεδομένα, που καθιστούν ανεπίκαιρη την αντίθεση Αριστεράς – Δεξιάς. Το κεφάλαιο πια επικεντρώνεται στο εμπόρευμα και στη δημιουργία ενός ανθρώπου – καταναλωτή, που θα είναι μόνος του, αν και σε δικτύωση με εκατομμύρια άλλους. Μόνος σημαίνει αδύναμος, ευάλωτος στην κυριαρχία της διαφήμισης, ανήμπορος να λειτουργήσει συλλογικά, σα μέλος μιας οικογένειας, ενός έθνους, μιας κοινωνικής τάξης ή ομάδας.
Ο νεοφιλελευθερισμός θέλει να είναι ο άνθρωπος άτομο, μόνο του, να μην έχει ρίζες. Μόνος θα καταναλώνει περισσότερο΄ μια πενταμελής οικογένεια μπορεί να έχει ένα πλυντήριο, μια τηλεόραση, αλλά αν κάθε μέλος της ζει μόνο του θα θέλει πέντε συσκευές αντί για μία.
Κοντά σ’ αυτό, οι ιδιαίτερες ταυτότητες ενοχλούν. Αποτελούν στοιχείο ενοποίησης, αντιστέκονται στη διάσπαση της κοινωνίας σε άτομα που προχωρούν παράλληλα δίχως να σμίγουν ποτέ.
Το νόμισμά του οικονομικού αυτού φιλελευθερισμού, που χρεώνεται στη Δεξιά, έχει ως άλλη όψη τον πολιτικό φιλελευθερισμό, που εκφράζει η Αριστερά: Το ατομικό δικαίωμα είναι ταμπού, η πολιτική ορθότητα το θεοποιεί. Μπορείς να είσαι παγανιστής, παιδεραστής, οτιδήποτε θέλεις, και το σύστημα θα σε προστατέψει. Δε μπορείς όμως να διεκδικείς συλλογικά δικαιώματα.
Σαν άτομο, το κεφάλαιο σε πηγαίνει όπου το εξυπηρετεί, είτε ως οικονομικό μετανάστη είτε ως επενδυτή. Οι τοπικές κοινωνίες πρέπει να υποστούν βίαια μετάλλαξη, οι ‘’χώρες’’ να γίνουν ‘’χώροι’’ δράσης του κεφαλαίου. Οι ρίζες που μας δένουν με τον τόπο μας, είναι συντηρητικά απολιθώματα και πρέπει να κοπούν. Οι νεοταξικοί διανοούμενοι πρεσβεύουν την ‘’ελευθερία’’ μας να επιλέγουμε τις ρίζες μας, δηλαδή να μην έχουμε ρίζες.
Όλη η ιδεολογική επιβολή της παγκοσμιοποίησης, στηρίζεται σε ωραίες λέξεις όπως η ‘’ελευθερία’’, το ‘’δικαίωμα’’ κλπ. Και τη δουλειά της εμπέδωσης των απόψεων της Νέας Τάξης, την έχει αναλάβει η Αριστερά σε όλο τον κόσμο, από τους πράσινους της Γερμανίας που βομβάρδιζαν τη Σερβία μέχρι τη μνημονιακή μας κυβέρνηση.

Κι εμείς, βρισκόμενοι σε ηθική παρακμή, σε καταστολή από τα διαρκή χτυπήματα, δεν έχουμε ακόμα επεξεργαστεί κάποια διέξοδο από τη θέση στην οποία βρισκόμαστε ηθικά, γεωπολιτικά, παραγωγικά, δημογραφικά, μεταναστευτικά (και ξένων προς τα εδώ και Ελλήνων προς τα έξω).
Εν μέρει υπάρχει δικαιολογία: Τα χτυπήματα έρχονται το ένα μέσα το άλλο κι εμείς δεν προλαβαίνουμε ν’ αντιδράσουμε. Αλλά συγχρόνως, δεν ενεργοποιούμαστε. Στρεφόμαστε σε όποιον πουλάει ελπίδα, από το Σύριζα μέχρι το Σώρρα, ενώ τη λύση, την όποια λύση θα τη φέρει μόνο η δική μας δράση. Πολλοί το συνειδητοποιούν, λίγοι κινούνται. Όμως ο καιρός δε μας περιμένει:
Αντίσταση ή Εξαφάνιση!

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ, ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΜΑΣ

Απόβγαλέ μ’ ο βασιλιός τσι βίγλες να μπαστίσω
Κι ούλες τσι βίγλες μπάστισα κι ούλες λαγόνεψά τζι
Κι ούλες τσ’ ηύρηκα ξυπνητές κι ούλες τσι παραβλέπα
Τη βίγλα τω Σαρακηνών ηύρηκα κι εκοιμάτο

Όταν τραγουδιούνται τραγούδια σαν κι αυτό στις παρέες νοιώθω πολύ παράξενα. Δεν είναι μόνο η χαρά της συμμετοχής στο πάρε δώσε της τάβλας, δεν είναι το να μοιράζεσαι μια βραδιά με φίλους, δεν είναι η άμιλλα στο ποιος θα πει ποιο τραγούδι. Είναι ότι βρίσκομαι σε μια διαδικασία, μια παρέα, που γίνεται με τον ίδιο τρόπο αιώνες τώρα, είναι ότι κάθε φορά μια τέτοια σμίξη πιάνει ένα νήμα από το παρελθόν, το δικό μας παρελθόν και το συνεχίζει, είναι ότι η συλλογική μας μνήμη, η ιστορική μας αφήγηση, υπάρχει εδώ, παρούσα κι όχι σε λαογραφική καταγραφή, ζωντανή και ακμαία.

Τα τραγούδια μας γράφτηκαν για να αφηγηθούν τις μικρές και μεγάλες στιγμές μας, την καθημερινότητα και τις ξεχωριστές πράξεις, τις πολλές λύπες και τις λιγοστές χαρές του λαού μας σε μια περίοδο που ξεπερνάει τα χίλια χρόνια. Τις δικές μας στιγμές κι όχι άλλων. Τη δική μας θεώρηση των πραγμάτων εκφράζουν, τους φίλους μας τους έχουν για φίλους, τις περιοχές μας για πατρίδα, τους εχθρούς μας για αντίπαλους. Κι όταν αναφέρονται σε ιστορικά γεγονότα δεν περιγράφουν απλά μια κατάκτηση: Μιλούν για το χτίσιμο της Αγιασοφιάς, θρηνούν το κούρσος της Αντριανούπολης, λυπούνται τον Κωνσταντή «όντεν εδικονίζετο» την εύνοια των Λατίνων για να αντιμετωπίσει τους Τούρκους, δυσπιστούν απέναντι στους ευκαιριακά συμμάχους μας.

Κι αυτό το κάνουν για αιώνες, και το ένα τραγούδι διαδέχεται το άλλο, προσθέτοντας το δικό του πετραδάκι στο ψηφιδωτό της ιστορίας μας, της συνέχειάς μας από τόσο παλιά μέχρι τώρα, τώρα που εμείς δεν είμαστε πια άξιοι να παραγάγουμε τραγούδια γιατί δε δημιουργούμε νέα γεγονότα. Όμως ακόμα τα λέμε στις παρέες, κι εκείνες οι στιγμές είναι κάτι παραπάνω από τραγούδια μεταξύ φίλων. Περπατούμε κι εμείς πάνω στη στράτα των παλιών μας, όσο κι αν αυτό δεν αρέσει στους ιστορικούς του Σόρος και του Σκάι. Τα τραγούδια μας, που τραγουδιούνται αυτούσια στην Κρήτη τόσους αιώνες, δίνουν την απάντηση σε όσους «ανακαλύπτουν» ότι ο λαός μας δεν υπήρχε πριν. Και με το αντιστασιακό τους ήθος, δείχνουν και το δρόμο που πρέπει κι εμείς ν’ ακολουθήσομε. Ήδη, το ότι ακόμα τα τραγουδούμε, είναι μια αντίσταση από μόνο του. Κι αν δεν έχει η γενιά μας μπορέσει να δώσει τροφή σε νέα τραγούδια, το ότι αγαπά τα παλιά μας δίδει την ελπίδα ότι θα αξιωθεί να γίνει η αιτία να γραφτούνε καινούργια, για να προστεθούν κι αυτά στη μακρόχρονη αφήγησή μας.